วันพฤหัสบดีที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

๓๓ นิทานเรื่องพระเจ้าห้าพระองค์


๓๒ นิทาน
เรื่อง พระเจ้าห้าพระองค์

     ๐ มีนิทานกาลเก่าท่านเล่าว่า             ล่วงเวลาแสนกัปป์อนัตตศก
มีกาขาวเกิดมาพญานก                          เป็นวิหคนกการวมห้าตัว
แล้วเกิดพายุใหญ่บรรลัยกัลป์                มาพัดผันเอาไปมิใช่ชั่ว
ไปตกต่างทิศาดูน่ากลัว                         ตัวหนึ่งวัวเลี้ยงไว้ไม่วายปราณ
ตัวหนึ่งราชสีห์มีอำนาจ                         เข้าเลี้ยงราชปักษาใจกล้าหาญ
ตัวหนึ่งพญานาคในบาดาล                   อภิบาลเลี้ยงไว้จนใหญ่มา
ตัวหนึ่งแม่ไก่เลี้ยงไว้เพียงบุตร             บริสุทธฺิ์ขาวนักยอดปักษา
ตัวหนึ่งเต่าเลี้ยงไว้ในพนา                    เป็นพญากาขาวในราวไพร 
เจ้ากาขาวเหลานี้ต่างมีบุญ                   เป็นเจ้าขุนปักษาในป่าใหญ่
ไม่ฉกลักแตะต้องของผู้ใด                   กินแต่ลูกผลไม้ในไพรวัน
ป่าก็เป็นป่าแก้วดูแผ้วผ่อง                   สัตว์ทั้งผองไร้ทุกข์เป็นสุขสันต์
ไม่ข่มเหงคะเนงร้ายทำลายกัน            นกกาขันไพเราะเสนาะไพร
เจ้ากาขาวเกิดตายมาหลายชาติ          มิได้คลาดแคล้วคู่ไปอยู่ไหน
ไปเกิดในสรวงสวรรค์ชั้นใดใด             ก็ได้ไปเกิดร่วมอยู่รวมกัน
ชาติสุดท้ายไปเกิดกำเนิดศรี               ในสวรรค์ชั้นสี่ดุสิตสวรรค์
มีอายุนานนับหลายกัปป์กัลป์               เพื่อรอวันภัทรกัปรับนิมนต์
เป็นพระพุทธศาสดาท้ังห้าองค์            เพื่อจะลงมาเกิดประเสริฐผล
ตรัสพระโพธิญาณบันดาลดล              เพื่อจะขนสัตว์ใหญ่ไปนิพพาน
องค์หนึ่งนามเอกอุุกกุสันโธ                พระสัตวาโหผู้อาจหาญ
องค์หนึ่งโกนาคมในโพธิญาณ            ผู้ทำการรบรับกับมารร้าย
องค์หนึ่งพระกัสสโปโพฺธิราช              ผู้ประกาศธรรมเลิศประเสริฐหลาย
องค์หนึ่งพระโคตโมธรรมกาย             คือเจ้าชายสิทธัตถะกุมาร
องค์หนึ่งพระเมตเตยโยโพธิสัตว์        จะมาตรัสในโลกโศกสงสาร
อันปรากฎในอนาคตกาล                    คนโบราณฝันใฝ่จะไหว้นบ
มีคาถาคำเก่าของชาวพุทธ                ศักด์สิทธิ์สุดภาวนากันห้าจบ
"นะ, โม, พทุล ธา, ยะ " จะเคารพ      โดยนอบนบวันทาพระห้าองค์
รำลึกถึงพระเจ้าคำเก่าแก่                   ว่ากันแคห้าคำตามประสงค์
เมตตามหานิยมและอยู่คง                  คำพระสงฆ์เก่าก่อนท่านสอนมา
นะ, เมตตา, โมกรุณา, เป็นอาทิ          พทุธ, มุทิตา,จิต คิดปรารถนา
ธา, อุเบก, ญาณ,ภาวนา                     ยะไมตรี, คาถาเมตตาธรรม ฯ   (๓๐ คำ )


                                                                    ๑๖  มกราคม  ๒๕๓๓                               

วันพฤหัสบดีที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

๓๒. นิทานเรื่อง พระอรหันต์เคยกินขี้


๓๒ นิทาน
เรื่อง พระอรหันต์เคยกินขี้

     
     ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล             เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี
พระชัมพุกะอรหันต์ชั้นเลิศดี                      เคยฉันขี้มาก่อนตอนมีกรรม
ในกรุงราชคฤห์ใหญ่สมัยนั้น                      มีอรหันต์มากหน้าอยู่คลาคล่ำ
พวกลัทธิเดียร์ถีย์มากมีล้ำ                         คุยว่าสำเร็จธรรมล้ำโลกา
พระพุทธองค์ตรัสรู้ในหมู่่พราหมณ์            มีอยู่ตามพงไพรใกล้ภูผา
ถือลัทธิแปลกแปลกเพื่อแหกตา               ให้คนมาศรัทธาสักการะ
ยังมีครอบครัวหนึ่งซึ่งมีบุตร                      อันแสนสุดเหลือร้ายกว่าควายปละ
เพราะชอบกินที่สุดอุจจาระ                       ชื่อชัมพุกะกุมารหลักฐานมี
ชอบเปลือยกายอ้าซ่าแก้ผ้าผ่อน              ชอบเที่่ยวนอนกลางดินทุกถิ่นที่
อาหารใดทั้งสิ้นไม่ยินดี                            ชอบกินขี้ในเว็จเอร็ดนัก
พ่อแม่แสนระอาน่าเบื่อหน่าย                   ทั้งอับอายคนผู้ที่รู้จัก
จึงนำลูกเข้าไปในสำนัก                           ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ดีอาชีวก
ให้เข้าบวชเป็นเถรบำเพ็ญพรต                มีกำหนดให้โกนซึ่งเกศก
แต่ผมเผ้าแข็งหนาเหมือนหญ้ารก           จึงต้องฉกถอนคีบด้วยหนีบเอา
วันหนึ่งพ่อแม่หมายถวายทาน                 ภัตตาหารที่อย่างดีเล่า
นิมนต์อาชีวกยกไม่เบา                            เชิญให้เข้ารับทานอาหารดี
อาชีวกทั้งหมู่เข้าสู่บ้าน                            ฉันอาหารรสเลิศประเสริฐศรี
ชัมพุกะไม่่ไปในพิธี                                  ขออยู่ที่กุฎีคนเดียวดาย
พอเผลอคนก็ไปที่ในเว็จ                          กินเอร็ดอร่อยครันดังมั่นหมาย
เพื่อนแอบดูรู้เห็นเป็นอบาย                      นึกอับอายแทนขีที่ดีดัง
จึงไล่ออกนอกสำนักไม่หนักอก                อาชีวกที่ดียังมีหวัง
ไม่เสื่อมความศรัทธาจนน่าชัง                  จึงเซซังออกเที่ยวไปเดียวดาย
ยืนเท้าเดียวเกี่ยวผาทำขาไขว้                  อ้าปากให้สู่ฟ้าแหงนหน้าหงาย
ยืนตีนเดียวเดี่ยวธรณีมีอุบาย                    ว่าเราหมายกินลมบ่มเดชา
ตกราตรีไม่มีใครรู้เห็น                               ก็แฝงเร้นกายตนไปค้นหา
กินขี้ในเว็จพลันทุกวันมา                          นอนตามพื้นพสุธาห้าสิบปี
พระพุทธองค์ทรงสำรวจตรวจตราสัตว์     อันอุบัติดั่งบัวทั้่วทิศสี่
บัวใดบานขึ้นมาพันวารี                             รับแสงสีสุริยันในวันใด
พระจะได้โปรดพ้นโทษทุกข์                    ให้เป็นสุขสิ้นโศกเห็นโลกใหม่
เห็นชัมพุกะในญาณอันว่องไว                  ว่าจะได้อรหัตตัดโลกีย์
ทั้งสำเร็จปฎิสัมภิทาญาณ                        เมื่อสิ้นกาลกรรมซัดอันบัดสี
จึงเสด็จไปพลันในทันที                           จนถึงที่สำนักเขาพักนอน
ตรัสว่าขออาศัยได้ไหมเล่า                       ขอเราเข้าพักพิงริมสิงขร
ขัมพุกะเมินหน้าไม่อาทร                          เชิญซุกซ่อนหัวตามความพอใจ
พระพุทธองค์จึงทรงประทับอยู่                ที่เชิงภูเขาใหญ่ไม่ไกลใกล้
ตกราตรีก็สว่างอยุ่ข้างใน                          เหมือนมีใครไปมาหาพระองค์
ชัมพุกะสงสัยในใจนัก                              จึงเข้าทักไถ่ถามความประสงค์
พระพุทธเจ้าตอบความไปตามตรง           ว่าอินทร์องค์พรหมฟ้ามาหาเรา
ชัมพุกะแปลกใจสงสัยเหลือ                     ไม่น่าเชื่ออินทราลงมาเฝ้า
เราอยู่มาห้าสิบปีไม่มีเค้า                          ไม่เห็นเจ้าเทวดาลงมาเลย
จึงตรัสว่าน่าขำชัมพุกะ                             อุจจาระกินอยู่เรารู้เหวย
เที่ยวเปลือยกายอายลมน่าชมเชย           ใครจะเคยให้เห็นเขาเหม็นกัน
เธอเที่ยวหลอกลวงเขาพวกชาวโลก        ว่าสิ้นโศกเป็นพระอรหันต์
ยืนขาเดียวเกี่ยวผายกขาชัน                     ยังชอบฉันอุจจาระน่าละอาย
เพราเวรกรรมชาติก่อนย้อนมาหา             บาปจึงมาแทนทดไม่หดหาย
ยังจะมาหลอกเราเข้าอบาย                      จะต้องตายไปตกนรกลึก
ชัมพุกะฟังคำพระดำรัส                            จะได้ตรัสรู้ธรรมความรู้สึก
เกิดรู้สึกนึกอายได้สำนึก                          เมื่อตรองตรึกแล้วกราบลงราบดิน
พระพุทธองค์จึงทรงเนรมิต                      วิภูษิตมาให้สวมใส่สิ้น
ชัมพุกะฟังธรรมฉ่ำใจจินต์                        ผ่องโสภิณสิ้สุดสมุทัย
บรรลุพระอรหันต์ตัดกิเลส                        เพราะสิ้นเหตุกรรมก่อนมาย้้อนให้
ปฎิสัมภิทาญาณตระการไกร                    ทูลขอให้บรรพชาในคราน้ัน
พระพุทธองค์ทรงเล่าชาติเก่าก่อน           ที่มาย้อนหนักหนาแทบอาสัญ
ชัมพุกะเคยเกิดกำเนิดนั้น                        กัสสปะพทุธันดร์อนันต์กาล
บวชเป็นพระกุลปกะประจำที่                    ของเศรษฐีเงินตรามหาศาล
เขาสร้างวัดขึ้นถวายเป็นรายทาน             ประจำบ้านเมืองน้ันเป็นชั้นดี
พระอรหันต์ท่านมาอยู่อาศัย                    เกิดเลื่อมใสในใจของเศรษฐี
จึงถวายปัจจัยให้แก่ชี                             จนเป็นที่สำราญช้านานมา
ฝ่ายพระกุลปกะเห็นกระนั้น                     ให้นึกหมั่นใส้คิดริษยา
จึงพุดจาถากถางต่างต่างนานา               ว่ากินขี้ดีกว่าเหมือนหมาวัด
ท่านเปลือยกายดีกว่าอาสาว์ศรี               ควรนอนที่ดินทรายคล้ายคล้ายสัตว์
จึงมีเวรมีกรรมมาซ้ำซัด                           มาอุบัติเป็นชายเปลือยกายเดิน
เที่ยวกินขี้เหมือนหมาน่าอดสู                  เที่ยวนอนอยู่คูหาตามผาเผิน
แตบุญเคยบวชชียังดีเกิน                        จึงบังเอิญพบพระตถาคต
จึงได้บวชชาตินี้เป็นชีป่า                         ปฎิสัมภิทาจึงปรากฎ
เพราะบุญเก่าเป็นเถรบำเพ็ญพรต            เข้าแทนทดสูงลิบถึงนิพพาน ฯ    (๖๖ คำ )

                                                                           ๑๕  มกราคม ๒๕๓๓