๒๐. นิทานเรื่องพระยศกับสหายเป็นสัปเหร่อ

๒๐ นิทาน
เรื่อง พระยศกับสหายเป็นสัปเหร่อ

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล            เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระทูลกระหม่อมจอมมุนี                    ยังอยู่ดีพร้อมหน้าหมู่สาวก

พระองค์จำพรรษาในป่ากวาง                    อันเรียกอย่างภาษาอุบาสก

ป่ามฤคทายวันอันสาธก                             ที่ท่านยกสัตว์ไพรให้เป็นทาน

พระเจ้าแผ่นดินถิ่นแคว้นแดนมคธ             ผู้ทรงยศนามพระพิมพิสาร 

ให้อภัยสัตว์ต่างต่างพวกกวางพ่าน           ไม่ล้างผลาญสัตว์ไพรเลี้ยงไว้ดู

พวกปัญจวัคคีย์อันมีชื่อ                             จึงมาถือพรตได้อาศัยอยู่

พระพุทธองค์อยุู่ไกลก็ได้รู้                        จึงมาสุ่ป่ากวางเดินทางมา

พระเทศน์เรื่องอริยสัจจ์อรรถลึกซื้ง            ให้เข้าถึงปรมัตถ์อรรถคาถา
โกณฑัญญะรู้ล่วงได้ดวงตา                       ได้โสดาบันก่อนในดอนกวาง
คร้ันรุ่งอรุโณทัยใกล้สุรีย์                            ทอแสงสีส่องฟ้าคราสว่าง
พระส่องญาณอภิญญาตรวจตราพลาง       ก็เห็นร่างพระยศปรากฎพลัน
เป็นลูกชายเศรษฐีมีตระกูล                        อันมากมูลเงินทองกองมหันต์
อยู่ปราสาทสามหลังโด่งดังครัน                พร้อมสาวสรรพ์ร้องรำระบำเปลือย
แต่พระยศเบื่อหน่ายระคายจิต                   ไม่อยากพิศโยนีนางขี้เลื่อย
ไม่อยากมองบังอรที่นอนเลื่อย                  นึกหน่ายเหนื่อยนอนพบเหมือนศพตาย
จึงหนีออกนอกบ้านสถานกว้าง                  ออกเดินทางเรื่อยเปื่อยด้วยเหนื่อยหน่าย
จะไปชมป่ากวางอย่างสบาย                      ว่าเจ้าชายมาบวชนั่งสวดมนต์
พระสมณโคดมบรมกษัตริย์                        ทิ้งสมบัติเหลือหลายมุ่่งหมายผล
เราเป็นเต่ชนชั้นสามัญชน                          ควรพบพระทศพลสั่งสนทนา
จึงมุ่งหน้าเดินไปในป่ากวาง                       เมื่อเดินทางหมองกมลก็บ่นบ้า
"ที่นี่ยุ่ง  ที่นี่ยุ่ง" เดินมุ่งมา                          พระตถาคตเห็นความเป็นไป
จึงแบ่งภาคเดินทางเข้าขวางหน้า               แล้วตรัสว่า "ในป่าหายุ่งไม่"
"เชิญท่านมาที่นี่ดีกระไร                             เราจะได้สนทนาพุูดจากัน"
พระยศฟังเสียงตรัสจำรัสเสียง                    ดั่งสำเนียงพระพรหมอุดมสวรรค์
เข้าเฝ้าหน้าพระพักตร์ภควัน                       พระองค์น้ันบริสุทธิ์ดุจเทพไท
จึงนั่งอึ้งตะลึงแลแต่พระพักตร์                    เห็นทรงศักดิ์บริสุทธิ์สุดผ่องใส
ยิ่งเลื่อมใสศรัทธาประหม่าใจ                      ช่างกระไรงามสง่ายิ่งกว่ามนุษย์
พระพทธองค์ทรงจ้องมองพระยศ               ก็ปรากฎว่าจิตสนิทหยุด
ทรงเทศน์อนุปุพพิกถา*ธรรมาวุธ               ไต่ขั้นสุดต่ำคั้นชั้นบันได
หนึ่งทรงเทศน์เรื่องทานการแบ่งปัน            แบ่งทรัพย์น้ันทายกยาจกให้
สองทรงเทศน์เรื่องศีลรักษาใจ                   ย่อมจักได้สรวงสวรรค์สำราญรมย์
สามทรงเทศน์เรื่องกามเป็นความใคร่         ย่อมจะได้ความสุขมีทุกข์ผสม
สี่ทรงเทศน์เรื่องทุกข์ระทมตรม                  เพราะขันธ์ห้าพาจมระทมทุกข์
ห้าทรงเทศน์สมุทัยทุกข์ใหญ่หลวง            มีเพราะปวงตัณหาไม่ผาสุข
หกทรงเทศน์ถึงมรรคาพาพ้นคุก                 จึงเป็นสุขในสถานนิพพานพ้น
พระยศฟังพระองค์ได้ทรงเทศน์                  มองเห็นเหตุลับเร้นมองเห็นผล
ได้ดวงตาเห็นธรรมฉ่ำกมล                          ในบัดดลเรียกว่าโสดาบัน
เพราะบุญแต่ชาติก่อนย้อนมาหา                 พรตถาคตบอกใช่หลอกนั่น
ในชาติก่อนพระยศปรากฎพลัน                   เกิดเป็นชั้นหนุ่มชายสหายมี
ห้าสิบห้าคนรวมอยุ่ร่วมกัน                           ทุกทุกวันนั้นเล่าช่วยเผาผี
เป็นสัปเหร่อช่วยกันมานานปี                       จนรุ้ดีในอสุภสัญญา
ได้เวียนเกิดเวียนตายมาหลายชาติ             เป็นนักปราชญ์รู้จริงทุกสิ่งสาร์
ว่าชีวิตเกิดตายวายชีวา                               จึงไม่น่าเกิดตายนึกหน่ายใจ
ได้อสุภสัญญามาแต่ก่อน                            บุญนั้นย้อนมาเฉลิมส่งเสริมให้
สำเร็จพระอรหันต์ด้วยทันใด                       ก่อนพ่อได้ตามหาจนมาพบ
จึงบิดาพยายามตามหาบุตร                        เดินรีบรุดเข้าไพรได้ประสบ
แต่ว่าพระพุทธองค์ผู้ทรงภพ                       ทรงสยบจิตเล่นไมเห็นกัน
เมื่อบิดาพระยศปรากฎหน้า                        เที่ยวตามหาบุตรชายดั่งหมายมั่น
ก็ทรงเทศน์ให้ฟังเหมือนดั่งวัน                   พระยศน้ันเข้ามาอีกคราครั้ง
บิดาพระยศนั่งนิ่งฟังเทศน์                         ได้ดวงเนตรเห็นธรรมดั่งความหลัง
พระยศฟังแจ่มจรัสในสัจจัง                        จนกระทั่งลช้ันอรหัตตา
พระจึงหยุดเพ่งฌานบันดาลฤทธิ์                ที่เข้าปิดตาพ่อเสียต่อหน้า
มิให้เห็นพระยศปรากฎตา                           ให่บิดาเห็นบุตรสุดที่รัก
แต่ต่างเป็นพระอริยะจิตสว่าง                      มองเห็นทางพระนิพพานอันประจักษ์
ไม่กลับไปครองเรือนเป็นเพื่อนพรรค          จึงมิชักชวนร้องให้ครองเรือน
ห้าสิบสี่เพื่อนชายสหายทั้งหมด                  เห็นพระยศบวชล้วนก็ชวนเพื่อน
พากันบวชปลาบปลื้มไม่ลืมเลือน                บุญมาเตือนจิตน้ันให้บรรพชา
ครบห้าสิบพระองค์จึงทรงสอน                    ให้สัญจรแยกหมู่ไปอยู่ป่า
หมั่นบำเพ็ญพากเพียรภาวนา                      ลุโสดาอรหันต์ตามชั้นไป
เป็นสาวกรุ่นแรกที่แยกหมู่                           ออกไปสู่ถิ่นฐานบ้านน้อยใหญ่
เป็นกำลังเผยแพร่พระธรรมวินัย                  เผยพรไตรรัตนาสู่สากล  ฯ  (๖๒ คำ )


                                                                              ๖  มกราคม  ๒๕๓๓  
           
        
                             
             

                          

๑๙. นิทานเรื่อง พระสิวลีผู้อุดมด้วยลาภ

๑๙. นิทาน

เรื่อง พระสิวลีผู้อุดมด้วยลาภ

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล            เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

สมัยเมื่อพระบรมครูยังอยู่ดี                       ประทับที่แนวป่ากุณฑานะวัน

ในกุณฑิยโกฬิยะนครเขต                         ชาวประเทศเพศหญิงแม่มิ่งขวัญ

ชื่อนางสุปปวาสาคนสำคัญ                       ฟังเทศน์ธรรม์พระพุทธองค์แล้วปลงใจ

จิตเลื่อมใสศรัทธาตถาคต                         จึงกล่าวพจน์ประณามความเลื่อมใส

ขอถึงซึ่งคุณพระรัตนตรัย                          แล้วจึงได้แต่งงานการวิวาห์

นางตั้งครรภ์สิบเดือนไม่เคลื่อนคลอด       ถึงตลอดเจ็ดปีไม่มีท่า

จึงเจ็บท้องคลอดตามธรรมดา                  เจ็ดปีกว่าเจ็ดเดือนไม่เหมือนใคร

จึงรำลึกถึงพระอรหันต์                             สัมมาสัมพุทธอันเคยเลื่อมใส

จึงเจ็บครรภ์ปั่นป่วนรัญจวนใจ                  เจ็บอยู่ได้เจ็ดวันไม่บรรเทา

ให้สามีไปทูลมูลพระบาท                        จอมพระศาสดาจารย์ผู้เป็นเจ้า

ทรงพระกรุณาอยู่มิดูเบา                          ตรัสแก่เขาต่อหน้าผู้สามี

"ดูก่อนสุปปวาสาจงผาสุก                       จงพ้นทุกข์พ้นโรคอโศกศรี

สุปปวาสาจงคลอดปลอดภัยดี                 สุปปวาสาจงมีลูกผู้ชาย"

เธอจึงคลอดบุตรชายง่ายดายนัก             ช่างน่ารักน่าชังเหมือนดังหมาย

แข็งแรงลุกขึ้นนั่งอย่างสบาย                   มีร่างกายสะโอดสะองค์ทรงพลัง

จึงบิดามารดาสาธุสะ                               นิมนต์พระมาบ้านในวันหลัง

พระพุทธเจ้าเสด็จมาในคราครั้ง               มาทรงนั่งเป็นประธานในงานบุญ

พวกชาวบ้านชาวเมืองรู้เรื่องราว              จึงเกรียวกราวมากหลายมาวายวุ่น

เอาสินทรัพย์มารวมเข้าร่วมทุน                มีลาภครุ่นไหลหลั่งแต่ยังเยาว์

พระภิกษุทั้งหลายไปในงาน                    มีลาภทานมากมายเป็นหลายเท่า

รู้เรื่องอันอัศจรรย์ไม่บันเบา                     ว่าแม่เจ้าท้องเสร็จถึงเจ็ดปี

ไม่น่าเชื่อเหลือเข็ญช่างเป็นไป               มีกรรมเวรเช่นใดไฉนนี่

ต่างฉงนสนทนาและพาที                        พระจอมมุนีจึงตรัสประวัติการ

ตั้งครรภ์เจ็ดปีจริงเป็นสิ่งสัตย์                  เพราะวิบัติบาปหลังตามล้างผลาญ

ที่หนูน้อยเอิบอาบด้วยลาภทาน              เพราะกุมารมีบุุญมาหนุนเนือง

แต่ปางเก่าย้อนเก้าสิบเอ็ดกัปป์              ไม่อาจนับเดือนปีเคยมีเรื่อง

สมัยพระวิปัสสียังมีเมือง                         อันรุ่งเรืองอยู่ในสมัยนั้น

พระราชาใจบุญจึงหนุนเนื่อง                  ให้ชาวเมืองทำทานการขบฉัน

พวกชาวเมืองยื้อแย่งเข้าแข่งกัน            ถึงเจ็ฺดวันทำทานในงานบุญ

เที่ยววิ่งหาน้ำผึ้งจนถึงไหน                    ก็มิได้น้ำผึ้งจนถึงวุ่น

ชาวบ้านนอกใจดีไม่มีทุน                       แต่เห็นคุณศีลทานเบิกบานใจ

แต่ตนมีน้ำผึงหนึ่งกระบอก                     จึงยกออกทำทานเบิกบานใหญ่

มี่นมส้มหนึ่งกระบอกยกออกไป              ทำทานให้หมดสิ้นไม่กินเลย

ด้วยอำนาจบุญญาที่กล้าหาญ                ถวายทานพุทธองค์ทรงเสวย

ตายไปเกิดเลิศฟ้ายิ่งกว่าเคย                 ได้ชมเชยสมบัติกษัตรา

เป็นเจ้าฟ้ามหากษัตริย์สมบัติมาก           ก็ยิ่งอยากมีอำนาจวาสนา

ยกทัพตีเขตกษัตริย์คู่ปัจจา                    ล้อมเมืองกว่าเจ็ดปีบุรีนั้น

พวกชาวเมืองอดอยากลำบากเหลือ       ตายเป็นเสือสิ้นจวักเขาดักจั่น

กรรมที่ทำสงครามมาตามทัน                  อยู่ในครรภ์เจ็ดปีชาตินี้แล้ว

ทีมีลาภอาบเอิบจนเติบใหญ่                   เพราะบุญได้ตอบสนองจึงผ่องแผ้ว

ทำบุญไว้ในชาติไม่คลาดแคล้ว              หวานเจื้อยแจ้วประหนึ่งน้ำผึ้งรวง

ถวายพระพุทธเจ้าในคราวก่อน               จึงกลับย้อนมาได้อย่างใหญ่หลวง

กุมารน้อยคนนี้จักมีดวง                          ได้ลุล่วงอรหัตต์ตัดมลทิน

ชื่อว่า "พระสิวลี"จักมีลาภ                       อันเอิบอาบไหลอยุ่มิรู้สิ้น

การก็สมสัจจาชั่วฟ้าดิน                           พระจอมมุนินทร์ตรัสจริงทุกสิ่งอัน

พระสิวลีได้บวชผนวชแล้ว                      ก็ผ่องแผ้วลุพระอรหันต์

ลาภทานไหลแทมาน่าอัศจรรย์               ไปไหนนั้นหญิงชายถวายทาน

พระอรหันต์หมู่ใหญ่ไปไหนนั่น                หนทานนั้นเป็นแดนแคลนอาหาร

พระสิวลีไปด้วยอำนายการ                      พวกชาวบ้านร้านตลาดไม่ขาดแคลน

ประชาชนเฮละโลโมทนา                        ขนข้าวปลามาถวายมากมายแสน

จนเหลือใช้เหลือกินทุกถิ่นแคว้น             ผู้คนแน่นหญิงชายถวายทาน

พระพูทธองค์ทรงชมนิยมนัก                   ว่าทรงศักดิ์อรหันต์ส่งสัณฐาน

ว่าเป็นเลิศยิ่งนักลาภสักการ                    เป็นตำนานสืบมาเวลานี้

ท่านสร้างพระสิวลีมีสืบเนื้่อง                   เป็นพระเครื่องลาภทานตระการศรี

บ้างเรียกชื่อผิดเพี้ยนเปลี่ยนไปมี            ว่าพระฉิมพาลีก็มีนาม

บ้างเรียกพระปิดตาทางหาลาภ               คนไทยทราบทั่วไปในสยาม

มีคาถาประจุฤทธิ์ประสิทธิ์ตาม                ปลุกเสกยามภานาสมาธิ

คือ"นะชาลี ติ"ดำริชอบ                           ครบสามรอบลาภงามตามดำริ

เป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ                        เป็นลัทธิตั้งสัตย์ปัตติญาณ

"สิวลี จะ มหาเถโร                                   เทวา นรปูชิโต" รโหฐาน

"โสระโห  ปัจจยาทิมา"การ                     "อะหัง วันทามิ"  ฌานภาวนา

อฺธิษฐานถึงพระสิวลี                                ย่อมจะมีลาภทานตามปรารถนา

ถ้าเชื่อมั่นไตรรัตน์มีศรัทธา                      หมั่นบูชาก็เห็นว่าเป็นจริง ฯ  (๖๔ คำ)

                                           

                                                                           ๖  มกราคม  ๒๕๓๓                                                   

๑๘. นิทานเรื่อง อยากดูพุทธปาฎิหารย์

๑๘ นิทาน

เรื่อง อยากดูพุทธปาฎิหารย์

 ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล             เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เรื่องเจ่้าชายมาบวชอย่างอวดดี             อยากเห็นมีปาฎิหารย์ต้องการดู

อยากพิสูจน์พุทธาปาฎิหารย์                 แห่งพระศาสดาจารย์อันมีอยู่

จะเท็จจริงอย่างไรจะใคร่รู้                     เห็นคนผู้พูดกันไม่มั่นใจ

คร้ังหนึ่งพระพุทธองค์ทรงประทับ         อยู่พร้อมกับพระสงฆ์ในพงไผ่

ในแคว้นมัลละคามนิคมไพร                  กษัตริย์ในลิจฉวีชื่อลือชา

ว่าปกครองบ้านเมืองรุ่งเรืองศรี              โดยสามัคคีธรรมเนียมแยี่ยมนักหนา

เจ้าชายชื่อสุนักขัตต์กษัตริย์ตรา*          ได้เข้ามาผนวชอย่างอวดดี

อยากทดลองปาฎิหารย์อาจารย์เจ้า       ตามที่เขาพูดถึงกันอึงมี่

อยากจะทอดพระเนตรเหตุลับลี้             ว่าจะมีจริงบ้างหรืออย่างไร

บวชอยู่นานหลายเดือนก็เชือนเฉย        มิได้เคยทัศนาน่าสงสัย

ไม่เห็นจริงสักรายนึกหน่ายใจ                อยากจะไปพบพานอาจารย์ดี

พระพุทธองค์ทรงทราบความรู้สึก          ที่คิดนึกวิปริตจนคิดหนี

จึงพากันเดินดงในพงพี                          จนถึงที่หมู่บ้านอตตรากา

ได้พบนักบวชหนึ่งซึ่งทำพรต                 จึงกำหนดสิ้นสุดมนุสสา

คือเปลือยกายล้อนจ้อนสัญจรมา            ไม่มีผ้าผืนนิดปกปิดกาย

แถมยังเดินสี่ขาท่าสุนัข                          เที่ยวนอนพักหลุมถ่านบ้านทั้งหลาย

ขออาหารเขากินจนสิ้นอาย                    กินก็คล้ายสุนัขปากใช้งับ

ไม่ใช้มือรับทานอาหารสิ้น                      แต่ใช้ลิ้นเลียแลบแทบลมจับ

ชื่อนักบวช "โกรักขัตติยา" ผู้อาภัพ        ดูเหมือนกับสุนัขเพศน่าเวทนา

พระสุนัขขัตตะเห็นตระหนัก                   ให้นึกรักโยคีตาชีป่า

ว่านี่คือสมณะแน่แท้แก่ตา                      ไม่ปรารถนาสิ่งใดในโลกีย์

นี่คือพระอรหันต์ชั้นวิมุตติ                       ย่อมจะหลุดโลกล้าสง่าศรี

อยากประพฤติยึดตามงดงามดี               คงจะมีปาฎิหารย์ตระการตา
พระพุทธองค์ทรงทราบวาระจิต              เข้าคั่นมิจฉาทิฎฐิดำริบ้า
จึงโปรดพระสุนัขขัตตะกรุูณา                 แล้วตรัสว่าเจ็ดราตรีแต่นี้ไป
ชีเปลือยนี้จะตายวายชีวาตม์                  ด้วยอาพาธท้องขึ้นท้องอืดใหญ่
ศพจะอยู่ป่าช้าในป่าไกล                        ชื่อ"วีรณถัมภกะ" ในไพรพนา
เขาจะตายไปเกิดกำเนิดอยู่                    ในพวกหมู่อสุรกายร้ายนักหนา
เรียกอสุรกายชั้น "กาลัญชิกา"                น่าสมเพชเวทนาในกรรมเวร
พระสนัขขัตตะฟังตระหนัก                      แต่ก็ชักสงสัยมองไม่เห็น
ว่าจะล่่วงรู้หมดถึงกฎเกณฑ์                    ถึงเศษเดนกรรมกล้าไม่น่าฟัง
เที่ยวบอกพวกเดียร์ถีย์ที่มีอยู่                 ถึงคำครูทำนายในภายหลัง
พวกเดียร์ถีย์ฟังว่านึกน่าชัง                    จึงคอยต้ังจับผิดติดตามดู
ครบเจ็ดวันทิวาและราตรี                        จึงตาชีเปลือยล้มสิ้นลมอยู่
พวกเดียร์ถีย์กลัวใครจะไปรู้                    จึงลากลู่ถูกังยังป่าช้า
วีรณถัมภกะระยะไกล                              ปกปิดให้คนผุ้ไม่รู้ว่า
พระสมณโคดมมีสมญา                           ทำนายมาแม่นกับดั่งจับวาง
พระสุนัขขัตตะนึกตระหนัก                      แต่ไม่ยักเชือจริงทุกสิ่งอย่าง
ว่าเกิดไหนไม่แจ้งยังแคลงคลาง            จะทราบทางเกิดน้ันได้ฉันใด
พระพุทธองค์จึงต้องชี้ช่องทาง               ให้ไปข้างศพผีตาชีใหญ่
เคาะหัวศพสามครั้งโดยตั้งใจ                  ถามว่าไปเกิดไหนจงบอกมา
พระสุนัขขัตตะจิตกระด้าง                        จึงเดินทางเข้าไปถึงในป่า
เห็นศพชีเปลือยกลิ้งทิ้งสุธา                    จึงเคาะหน้าผากชีทันทีทันใด
ว่าดุูก่อนพระโกรักขัตติยะพระอรหันต์     ไปเกิดชั้นวิมานสถานไหน
ศพชีเปลือยลุกถลันขึ้นทันใด                  ว่าเราไปเกิดอยู่ "อสุรกาย"
ถามว่าอสุรกายน้ันนามฉันใด                   ตาชีไพรว่าเรียกสำเหนียกง่าย
"กาลัญชิกา"ในใต้อบาย                          แล้วล้มหงายเงียบสงบเหมือนศพเดิน
พระสุนัขขัตตะละพยศ                             มาวันทาพระสุคนหมดฮึกเหิม
พระพุทธองค์ตรัสล้อขึ้นต่อเดิม               เพื่อส่งเสริมปัญญาพระสาวก
ว่า "ดูก่อนโฆษบุรุษสุดโง่เขลา               เธอเห็นเราหรือยังนั่งวิตก
อิทธิฤทธิปาฎิหารย์อันเรายก                  มันถึงอกถึงใจได้หรือยัง
เราทำนายวันตายก็ได้ด้วย                      บอกเรื่องป่วยไข้ได้ดั่งใจหวัง
บอกถึงศพในป่าช้าที่คาซัง                     บอกกระทั่งเกิดตายอบายภพ
บันดาลให้พิสูจน์ผีพูดได้                        เมื่อให้ไปเคาะหน้าผากของซากศพ
ปำฎิหารย์สำคัญมีครันครบ                     เธอเคยพบปาฎิหารย์อาจารย์ใด"
สาวกใหม่พบพระปาฎิหาริย์                    ช่างเชียวชาญเลิศลบภพสมัย
จงรักพระตถาคตจนหมดใจ                    เธอจึงได้ดวงตาโสดาบัน  ฯ (๕๘ คำ)

                                                                    ๕ มกราคม ๒๕๓๓

* สุนักขัตต์ คือฤกษ์ดี            

   
                  

                                             

๑๗. นิทานเรื่อง สังวาลเพชรคืองูเห่า

๑๗ นิทาน

เรื่อง  สังวาลเพชรคืองูเห่า

     ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล          เป็นนิทานเรื่่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เมื่อพระองค์พุทธะภควัน                         ยังสุขสันต์โปรดสัตว์ตัดอบาย

ครั้นรุ่งอรุโณทัยในวันหนึ่ง                      พระองค์จึงมุ่งมั่นเดินผันผาย

ไปโปรดชาวนาหนึ่งจะถึงตาย                 เพราะเรื่องร้ายราชทรัพย์เขาจับมา

ถ้าแม้นมิไปช่วยคงม้วยมอด                    คงไม่่รอดเขาฟันบั่นเกศา

จึงชวนพระอานนท์อนุชา                         เดินลัดป่ามุ่งมาที่นาดอน

เห็นชาวนาทำนาอยู่ขวาหัตถ์                   แล้วทรงลัดเดินกรายชายสิงขร

แล้วหยุดลงตรงระหว่างหนทางจร           ดำเนินย้อนหยุดชมที่ร่มไม้

แล้วทรงใช้พระบาทสะอาดอ่อน              ยกขึ้นชี้ทรัพย์ซ่อนอยุ่ใกล้ใกล้

ตรัสถามพระอานนท์ให้สนใจ                  ส่งเสียงให้ชาวนาน้ันได้ยิน

"อานนท์เห็นอะไรนั่นไหมเล่า                  นั่นงุเห่าขดนอนข้างก้อนหิน"

อานนท์เห็นสร้อยเพชรงามโสภิณ           ทูลพระชินสีห์ครูว่ารู้แล้ว

ฝ่ายผัวเมียชาวนาขึ้นเงียหู                      เข้ามาดูงามพร้อยสร้อยเพชรแก้ว

แต่งูเห่าไม่มีเห็นวี่แวว                             มองทั่วแถวพฤกษีไม่มีงู

จึงไหว้พระโคดมบรมสงฆ์                       เห็นพระองค์เสงี่ยมหงิมยืนยิ้มอยู่

ไม่ตรัสสิ่งใดเลยยืนเฉยดู                        เดินตามลู่ทางน้อยเคลือนคล้อยไป

สองชาวนาเมียผัวกลัวคนเห็น                 จึงซ่อนเร้นทรัพย์โคนต้นไม้ใหญ่

เอาผ้าห่อทรัพย์มิดปกปิดไว้                    รีบเก็บไปสู่สถานบ้านเรือนตน

พระเจ้าพิมพิสารให้ควานหา                    พวกโจราร้ายแรงทุกแห่งหน

ขโมยราขทรัพย์น้ันในบัดดล                   ให้ออกค้นทั่วบ้านทุกชานเรือน

ตำรวจหลวงราชาผุู้สามารถ                     ก็เก่งกาจเหลือใจใครจะเหมือน

ค้นราชทรัพย์นั้นมิทันเดือน                      ตำรวจเพื่อนค้นเคหาชาวนานั้น

พบสร้อยเพชรซุกไว้ที่ในยุ้ง                     จำรัสรุ่งแพรวพรายดูฉายฉัน

จับผัวเมียชาวนานั้นมาพลัน                     จำชื่อคามามั่นห้าประการ

ถวายพระเจ้าพิมพิสารทำการซัก              ว่าเข้าลักอย่างไรในสถาน

ชาวนากล่าวคำสัจปฎิญาณ                      ในพิมานปราสาทมิอาจมา

ไม่เคยเห็นปราสาทราชฐาน                     จะทำการโจรกรรมทำบาปกล้า

ไม่สามารถอาจชั้นชาวนา                         หมดปัญญาทำได้ไฉนกัน

แล้วเล่าตามความจริงทุกสิ่งสม                พระสมณโคดมอรหันต์

เป็นพยานได้จริงทุกสิ่งอัน                        ในวันนั้นเดินมากับอานนท์

ทรงเอาบาทาชี้ว่านี่เจ้า                             มีงูเห่านอนขดขนดนั่น

แล้วเดินเลยเฉยไปทันใดพลัน                  สองคนฉันจึงทราบว่าลาภลอย

เก็บเอามาไว้บ้านไม่นานนัก                      ประมาณสักเดือนหย่อนอยู่สักหน่อย

จึงถูกจับคับใจมิใช่น้อย                             ต้องมาพลอยรับโทษจงโปรดปราน
พระเจ้าพิมพิสารรำคาญจิต                       จับคนผิดมาผูกจะถูกประหาร
ชวนอำมาตย์ออกไปมิได้นาน                    เข้ากราบกรานพระณตพระทศพล
ทรงเล่าเรื่องชาวนาโจรานั่น                      พระภควันจำได้ไม่ฉงน
ตถาคตไปโปรดช่วยโฉดชน                      เพื่อให้พ้นราชภัยในชีวี
ชี้ให้เขาแลดูว่างูเห่า                                  อย่าฉวยเอาสร้อยเพชรมณีศรี
ถึงเขาโลภโฉบฉาบเห็นลาภดี                   ก็ยังมีคนเห็นเป็นพยาน
พระเจ้าพิมพิสารโบราณกษัตริย์                 ทรงแจ้งชัดยิ่งนักมีหลักฐาน
จึงปล่อยชาวนาไปมิได้นาน                        พ้นประหารชีวิตปลิดชีวี
โดยพุทธฤทธาบารเมศ                               เข้าปกเกศชาวนาคุ้มราศี
ช่วยพระเจ้าแผ่นดินถิ่นธานี                         มิให้มีบาปกล้าสั่งฆ่าคน
ผู้ใดทำผิดสักนิดหน่อย                               ให้ทรงปล่อยชาวนาสถาผล
พระบารมีโปรดสัตว์ในบัดดล                       พระทศพลทรงแจ้งแทงโลกา
พระญาณสอดปลอดโปร่งโล่งตลอด           ประุดุจทอดเนตรไปในใต้หล้า
จึงโปรดสัตว์ได้พลันทันเวลา                       พระมหากรุณาทั่วฟ้าดิน  ( ๔๘ คำ )

                                                                             ๓ มกราคม ๒๕๓๓                                                

๑๖. นิทานเรื่อง นางโรหิณีหายจากโรคเรื้อน

นิทาน

เรื่อง นางโรหิณีหายจากโรคเรื้อน

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล           เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เจ้าฟ้าชายอนุรุทธสุดสำคัญ                    สำเร็จพระอรหันต์ชั้นโสฬส
สามารถเข้าฌานท่องตามส่องสอด         เห็นตลอดในกมลของคนหมด
ติดตามญาณอภิญญาตถาคต                  เมื่อถึงวันสวรรคตจรตนิพพาน
วันหนึ่งพระเถระพระอรหันต์                     สาวกถึงครึ่งพันพอสัณฐาน
เสด็จไปเยี่ยมองค์พระวงศ์วาน                 ยังพิมานเมืองอินทร์กบิลพัสดุ์
พระประยูรญาติกาก็มาครบ                      เข้านอบนบพระองค์วงศ์กษัตริย์
ขาดแต่พระภคีณีนารีรัตน์                         พระน้องถัดคนโตโรหิณี
พระเล็งญาณผ่านพ้นทุกหนแห่ง              ก็รู้แจ้งในจิตของอิตถี
เป็นขี้ทูดปูดไปไม่โสภี                             อายพระพี่พระอรหันต์เกือบพันองค์
เจ้าฟ้าชายเถระอนุรุทธ                            เป็นบุรุษสุดดีมีประสงค์
จะโปรดพระขนิษฐ์จิตจำนงค์                   จึงเจาะจงตรัสว่าให้มาพบ
พระนางโรหิณีนารีรัตน์                             สุดจะขัดพระพี่เที่ยวลี้หลบ
จึงคลานเข่าเข้าหานอบมานบ                  โดยเคารพอรหันต์เกือบพันองค์
พระอรหันต์มองลอดทอดพระเนตร          นึกสังเวชในใจใคร่ประสงค์
อยากให้นางหายโรคสิ้นโศกลง               บุญเราจงช่วยนางให้บางเบา
ด้วยจิตพระอรหันต์เกือบพันองค์              มองเจาะจงกรุณาเมตตาเขา
จึงพระโรคของนางค่อยสร้างเซา             ที่โศกเศร้าค่อยสว่างกระจ่างใจ
พระอนุรุทธแจ้งจิตนิมิตรหมด                   จึงเผยพจน์กับน้องให้ผ่องใส
"จงทำบุญหนุนส่งจำนงใน                       อันโรคภัยก็จะหายสบายตัว"
นางจึงขายเครื่องประดับสำหรับร่าง         เอามาสร้างภัตตาคารใช่ชั้นชั่ว
เป็นโรงฉันสองชั้นข้างสระบัว                  ไว้ในรั้วนิโครธาพระอาราม
นางมาคอยปูลาดอาสนะ                          ถวายพระน้ำอาบไม่หยาบหยาม
ปฎิบัติวัตถาพยายาม                                กระทำตามพี่สั่งโดยตั้งใจ
แล้วนิมนต์พระสงฆ์ลงมาฉัน                     นับร้อยพันพร้อมหน้าศาลาใหญ่
พระพุทธเจ้าเป็นประธานรับทานไทย       แต่นางไม่โผล่หน้าโรคามี
พระพุทธองค์ทราบชัดกษัตริย์สาว           แจ้งเรื่องราวกรรมเก่าของสาวศรี
จึงตรัสสั่งเรียกหาโรหิณี                           แล้วทรงชี้กรรมเก่าเล่าให้ฟัง
ว่ากรรมเก่าเคยสร้างไว้ปางก่อน               ที่บังอรเคยสร้างไว้ปางหลัง
เคยเป็นมเหสีเจ้าชีวัง                               แต่คราวคร้ังชาติก่อนนับย้อนไป
ผูกใจเจ็บนางนาฎชาตินักฟ้อน                 มารำร่ายกายอ่อนทอดกรไหว
พระสามีโปรดปรานเป็นหวานใจ               หลงรักใคร่นางละครช่างฟ้อนรำ
จึงเอาหมามุ่ยใส่ในเสื้อผ้า                        จนคันกายาพองเป็๋นหนองคร่ำ
เป็นแผลเป็นทั่้วกายาจนหน้าดำ               จึงเวรกรรมตามติดเป็นนิตย์มา
เป็นขี้ทูตกุฎฐังในครั้งนี้                             เพราะเวรมีกรรมก่อนย้อนมาหา
ให้ละโลภโกรธหลงนั้นลงมา                     ลดอิจฉามานะสละไป
พระนางโรหิณีนารีรัตน์                              ได้ฟังตรัสเทศนาพาผ่องใส
สำเร็จโสดาบันโดยทันใด                          ทั้งโรคภัยหายขาดสะอาดองค์   (๓๘ คำ)

                                                                          ๓  มกราคม ๒๕๓๓