๒๔. นิทานเรื่อง ธรรมิกอุบาสก

๒๔. นิทาน
เรื่อง ธรรมิกอุบาสก

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล            เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เมื่อองค์พระพุทธะภควัน                           เป็นสุขสันต์ในนิเวศพระเชตุพน

ธรรมิกอุบาสกหนึ่งคะนึงหา                       อยากฟังธรรมเทศนาสถาผล

นิมนต์พระมาสถานบ้านเรือนตน                ถวายกุศลศีลทานเบิกบานใจ

บอกว่าอยากฟังธรรมให้ฉ่ำจิต                   เอาชนิดปรมัตถ์สัจสมัย

มหาสติปัฎฐานนั่นอย่างไร                         พระคุณเจ้าจงได้เทศนา

พระคุณเจ้าก็เทศน์ให้ตามความประสงค์   ค่อยเจาะจงใจกล่าวยาวนักหนา

อุบสกนิ่งฟังนั่งหลับตา                              แล้วกล่าวว่า "หยุดก่อนช้าก่อนคุณ"

พระธรรมกถึกนึกว่าอุบาสก                       ไม่เข้าอกเข้าใจจึงวายวุ่น

ให้หยุดเทศน์ฟังเล่นพอเป็นบุญ               จึงรีบผลุนผลันกลับไปฉับไว

อุบาสกฟังเสียงสำเนียงเทศน์                   แล้วมีเหตุเงียบฉี่นี่ไฉน

จึงลืมตาขึ้นมาร้องว่าอะไร                        นี่พระไปไหนเร้นไม่เห็นเลย

แต่ลูกบอกว่าพ่อขอให้หยุด                      คงสิ้นสุดเลื่อมใสไปเฉยเฉย

ท่านจึงหยุดเทศน์พลางอย่างภิเปรย์        ไม่อ้่างเอ่ยปรมัตถ์กลับวัดวา

ฝ่ายธรรมิกอุบาสกก็ตกใจ                        ว่ามิได้บอกสงฆ์เจาะจงว่า

แต่พ่อพูดกับเทพเทวดา                          ที่ท่านมาแต่ดุสิตนิมิตองค์              

มาร้องชวนพ่อว่าอุบาสก                          ท่านอย่าตกในมนุษย์สุดประสงค์

กายมนุษย์ท่านนั้นถึงบรรจง                     เปรียบก็คงจะพอหม้อดินนา

จงละร่างกายมนุษย์อันสุดหยาบ              จงลอกคราบเหมือนงูสู่เวหา

มาเข้าร่างทิพย์เทพเสพเทวา                   อันเปรียบว่าหม้อทองผ่องโสภี

พ่อบอกว่า"ช้าก่อนหยุดก่อนคุณ"            ยังทำบุญฟังธรรมอยู่ที่นี่

เทพก็คล้อยลอยฟ้าสุขาวดี                      ลืมตาพลันทันทีไม่มีพระ

แล้วบอกบุตรสุดรักพ่อจักเกิด                  เป็นสุขเลิศลอยฟ้าสาธุสะ

จงให้ทานถือศีลฟังธรรมะ                        ลูกก็จะพบพ่อบนช่อช้ัน

เป็นเทพบุตรบนสวรรค์ชั้นดุสิต                 สิ้นชีวิตจะได้ไปสวรรค์

อุบาสกก็รีบดับชีพพลัน                            ไปเกิดชั้นดุสิตสวรรยา

จึงลูกชายไปถามพระดำรัส                       พระก็ตรัสว่าจริงทุกสิงสา

"บุคคลทำกุศลผลบุญญา                        ย่อมจะผาสุขใจในโลกนี้

เมื่อเขาละโลกไปในโลกหน้า                   ย่อมจะผาสุขยิ่งทุกสิ่งศรี

เป็นเทพในแดนฟ้าสุขาวดี                        เบิกบานที่เป็นมนุษย์ผ่องผุดมา"   (๓๐ คำ)

  

                                                                           ๓๐  มกราคม  ๒๕๓๓

๒๓. นิทานเรื่อง กาถูกไฟไหม้กลางอากาศ

๒๓.นิทาน

เรื่อง กาถูกไฟไหม้กลางอากาศ

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล         เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสม

เมื่อสัมมาสัมพุทธโคคม                         เป็นบรมนักปราชญ์ศาสดา

พระสาวกพร้อมหนาในอาราม                ล้วนงดงามทั้งสิ้นศีลสิกขา

จำวัดอยู่เป็นสุขทุกเวลา                         อยู่ในป่าผ่องแผ้วป่าแก้วกานต์

วันหนึ่งได้เวลาตอนฟ้าสาง                    พระสงฆ์ต่างยาตราหาอาหาร

บิณฑบาตเยี่ยมเยือนตามเรือนชาน       รับไทยทานเขาถวายตามรายทาง

ถึงบ้านหนึ่งน้ันไฟเกิดไหม้บ้าน             แสงไฟแรงแดงฉานโชติสว่าง

เสียงระเบิดดังปังฟังสะท้าน                  เสวียนหม้อควงสว่านลุกเป็นไฟ

ลอยขึ้นไปลุกสว่างอยู่กลางอากาศ       กาดำผาดบินถาเข้ามาใกล้

เสวียนหม้อก็คาคอกาไป                       ไฟลุกไหม้กาตายวายชีวา

หมู่พระสงฆ์รู้สึกนึกอัศจรรย์                   ว่ากานั้นกรรมบังกระมังหนา

บินอยุ่ในอากาศยังผาดมา                     เอาคอคาเสวียนหม้อมรณัง

เมื่อกลับพระอารามความสงสัย             จึงเข้าไปเล่าเรื่องแต่เบื่้องหลัง

ให้ทูลกระหม่อมจอมสงฆ์ได้ทรงฟัง      พระจึงสั่งสนทนาสาธยาย

ว่าครั้งหนึ่งนานนับเป็นกัปกัลป์             เจ้ากานั้นเกิดดีมีความหมาย

เป็นชาวนาไถนากระทาชาย                 แกเลี้ยงควายไถนาชรากาย

ลากไถแล้วล้มลุกลงคลุกคลาน            หมดแรงกายทำการงานทั้งหลาาย

ทรุดลงนอนอ่อนแรงในแปลงควาย      ชาวนานายนึกโกรธใจโหดนัก

เอาเชือกมาผูกควายท้ังซ้ายขวา          เอาฟางมาสุมไว้เอาไม้ปัก

แล้วจุดไฟเผาควายจนตายชัก             เพื่อตัวจักแล่เนื้อมาเถือกิน

เมื่อชาวนาฆ่าควายตายลำบาก            ตนก็จากตายลับไปดับดิ้น

ตกนรกไหม้มาเป็นอาจิณ                     เป็นปักษิณเกิดมาเป็นกาดำ

ถึงชาตินี้เป็นกาบินอากาศ                    ก็ไม่อาจหนีเวรเกณฑ์กระหน่ำ

บุคคลทำกรรมไว้ต้องใช้กรรม              จะดำน้ำบินได้ก็ไม่พ้น

ทำกรรมไว้ในศาสนาพระกัสสปะ         นานสุดจะคำนวณนับแสนสับสน

ถึงเกิดมาเป็นกาเข้าตาจน                   ยังทุรนรับกรรมที่ทำไว้

จะดำน้ำดำดินบินอากาศ                     ก็ไม่อาจหนีกรรมที่ทำได้

ต้องรับกรรมของตนทุกคนไป             ไม่มีใครหนีจากวิบากกรรม ฯ   (๒๘ คำ)

                                                                    ๘  มกราคม ๒๕๓๑

๒๒. นิทานเรื่อง พระจูฬปันถกแสดงปาฎิหารย์

๒๒. นิทาน

เรื่อง พระจูฬปันถกแสดงปาฎิหารย์

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล         เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เมื่อพระพุทธองค์ทรงชีวัน                     อยู่เขตขัณฑ์ราชคฤห์มหานคร

ประทับวัดอัมพวันอันมีศรี                      ซึ่งเศรษฐีสร้างโตสโมสร

อนาถะเศรษฐีนามกร                             ถวายพระชินกรขจรดัง 

คร้ังกระนั้นยังมีเศรษฐีหนึ่ง                    เกิดซาบซึ้งพระธรรมในความหลัง

เป็นอุบาสถลือมีชื่อดัง                           หมั่นมาฟังพระธรรมเทศนา

มีหลานชายสองน้ันใจพันผูก                 ลูกของลูกสาวศรีอันมีหน้า

ท่านเศรษฐีสำคัญจึงหม่ั่นพา                 สองหลานมาฟังธรรมประจำวัน

หลานคนโตชื่อว่า"มหาปันถก"              เศรษฐียกว่าฉลาดองอาจนั่น

น้ำใจซื่อถือสัตย์น่าอัศจรรย์                   มีศีลธรรม์จำมั่นภาวนา

ขออนุญาติเศรษฐีผู้มีทรัพย์                   ว่าตาครับผมมาดปรารถนา

อยากจะออกบวชเณรนั้นบรรพชา          ฟังหลานว่าเศรษฐีก็ดีใจ

จึงพาไปอัมพวันในทันที                        เข้าเฝ้าพระชินสีห์ทรงปราศรัย

ทรงถามเด็กน้อยนั้นโดยทันใด              เด็กก็ได้ยืนยันโดยมั่นคง

จึงมอบให้พระสงฆ์อีกองค์หนึ่ง              เป็นที่พึ่งเด็กนั้นพลันประสงค์

โกนเกศาเด็กน้ันโดยบรรจง                   บวชเป็นองค์เณรน้อยเรียบร้อยดี

สอนให้ว่าปัญจกะกรรมฐาน                   วิธีการจำศีลพระชินสีห์

ว่า "เกสา,โลมา, นขา"มี                         "ทันตา"สี่ที่ห้าว่า "ตะโจ"

เณรมหาปันถกก็ยกย่อง                         โดยหมั่นท่องภาวนาเป็นนาโถ

หมั่นฟังคำบริสุทธิ์พระพุทโธ                 จนเติบโตบวชองค์เป็นสงฆ์ดี     

จนลุพระโสดาปัตติผล                           บำเพ็ญตนภาวนาตามหน้าที่

บรรลุพระสกทาคามี                               เป็นมุนีพระอนาคามิโก

จนลุพระอรหัตต์ตัดกิเลส                        อุดมเพศพรหมจรรย์อันสุโข

เป็นสาวกบริสุทธิ์แห่งพทุโธ                   เป็นสังโฆมีชื่อเลื่องลือดัง

จึงคิดถึงน้องชายหมายอุุดหนุน              นาม "จูฬปันถก"วิตกหวัง

ให้สำเร็จอรหันต์อนันตัง                         ข้ามถึงฝั่งพระนิพพานสำราญใจ

ขออนุญาตคุณตามหาเศรษฐี                 ก็ยินดีอนุญาตสิทธิ์ขาดให้

จึงบวชน้องน้ันโดยทันใด                       แล้วบอกให้ภาวนาคาถาดี

"ปัทมัง ยะถา โกกมุทัง"                         คาถาดังปรากฎมีบทสี่

ท่องอยู่สี่เดือนขาดบาทบาลี                  ก็ไม่มีปัญญาจะว่าเลย

มหาจูฬปันถกหนักอกยิ่ง                        ช่างโง่จริงน่าอายน้องชายเอ๋ย

เราหมดบุญหนุนอยู่ไม่คู่เคย                   อย่าอยู่เลยไปไหนก็ไปเชิญ

ฝ่ายพระจูฬปันถกนึกตกใจ                     ถูกพี่ไล่พี่ตัดจึงขัดเขิน

นอนระลึกตรึกไปอายใจเกิน                   จึงลุกเดินแต่ดึกคิดสึกพลัน

พระพุทธองค์ทรงทอดสอดพระญาณ     เพื่อโปรดปรานสัตว์รอบขอบเขตขัณฑ์

ทราบว่าพระจูฬปันถกวิตกครัน               จะถลันลาสึกแต่ดึกแล้ว

ภิกษุนี้มีบุญมาหนุนส่ง                            บวชเป็นสงฆ์สมปองจะผ่องแผ้ว

สอนไม่ต้องกับจริตดูผิดแนว                   จึงสอดแคล้วกับจริตจนผิดไป  

จึงเสด็จไปสู่ประตูพลัน                           ประตูวัดอัมพวันอันกว้างใหญ่

ขวางหน้าจูฬปันถกเดินวกไว                  ทรงปราศรัยด้วยพระกรุณา

ทรงเนรมิตผ้าขาวยาวหนึ่งคืบ                 ด้านกว้างสืบสักศอกยื่นออกว่า

จงรับผ้าขาวนี้มีราคา                               ตามเรามานั่งหน้าสระวารี

พระจูฬปันถกตระหนกตกประหม่า          พระศาสดาเมตตาเราเต็มที่

เดินตามต้อยนอบน้อมพระจอมมุนี         พระทรงชี้ให้ดูทิศบูรพา

ทรงบอกมนต์ศักดิ์สิทธิ์ชนิดสั้น              ว่าให้หมั่นท่องบ่นมนต์คาถา

"ระโชหะระณัง"ภาวนา                           ให้ลูบผ้าขาวขาวบ่นท่่องมนต์ไป

วันนั้นหมอชีวกโกมารภัจจ์                      ท่านได้จัดทำทานเป็นการใหญ่

นิมนต์สงฆ์ห้าร้อยใช่น้อยไซร้                 ให้เข้าไปรับทานที่บ้านตน

มหาจูปันถกสาวกใหญ่                            เที่ยวบอกให้สงฆ์เพื่อนที่เกลื่อนกล่น

ไปฉันบ้านหมอใหญ่ในตำบล                  แต่น้องคนหนึ่งเว้นไม่เห็นตัว
นึกว่าไปลาสึกแต่ดึกดื่น                          เห็นเดินจรค่อนคืนไม่เห็นหัว
พระห้าร้อยล้อมรอบเหมือนครอบครัว     นิมิตรทั่วทุกองค์ด้วยจงใจ
เมื่อหมอโกมารภัจจ์จัดอาหาร                 ถวายทานพระพุทธผู้เป็นใหญ่
แต่พระองค์ทรงระงับไม่รับไว้                  ตรัสถามไปแก่หมอที่รอฟัง
ว่าพระในอัมพวันนั้นยังมี                         ไม่ถ้วนถี่ยังมีอยู่ข้างหลัง
มหาจูฬปันถกสาวกดัง                            ซึ่งมานั่่งใกล้นั้นทูลทันที
มาหมดแล้ววัดเราพระเจ้าข้า                   มาครบหน้าพร้อมหมู่อยู่ที่นี่
พระตรัสว่าข้างหลังนั้นยังมี                     ไปดูซีชีวกยังตกค้าง
หมอชีวกใช้คนของตนไป                       ดูพระในวัดที่ยังมีบ้าง
ระหว่างที่คนใช้ได้เดินทาง                     วัดสว่างโร่เรืองผ้าเหลืองพราว
พระจูฬปันถกวิตกตรึก                            จนรู้สึกจิตสว่างกระจ่างขาว
พระพุทธองค์มาเยือนเหมือนเดือนดาว   พร้อมกับกล่าวสอนธรรมชื่นฉ่ำใจ
ว่าดุก่อนจูฬปันถกวิตกตรึก                      เธออย่านึกแต่ว่าผ้าผ่องใส
ยังเปื้อนผงธุลีคลุกคลีไป                         เป็นปัจจัยด่างดำธรรมดา
ใจของเธอก็มีธุลีอยู่                                 จงแลดูกิเลสและตัณหา
คือราคะธูลีก็มีมา                                     ยังแน่นหนาอยู่ในดวงใจเรา
อันโทสะธุลีก็มีอยู่                                   จงตรึกตรองมองดุให้รุ้เท่า
อันโมหะธุลีมิใช่เบา                                ยังเมามัวใจอยู่ทุกครู่ยาม
จงชำระธุลีมีกำหนด                                จงละลดธุลีมีทั้งสาม
พระจูฬปันถกต้องตรึกตรองตาม             สว่างวามปรุโปร่งจนโล่งใจ
สำเร็จพระอรหันต์ตัดกิเลส                      เข้าสู่เพศบริสุทธิ์ผุดผ่องใส
ปฎิสัมภิททาญาณตระการไกล                สำแดงฤทธาได้ด้วยด้วยบุญญา
ทราบว่าพระพี่ชายมั่นหมายจิต                เราเป็นทิดทรงเครื่องเปลื้องกาสาว์
ว่าหมดพระประจำไม่นำพา                      เราจะปรากฎกายเป็นหลายองค์
แล้วเข้าฌานสมาบัติโดยอัศจรรย์            เป็นพระพันหนึ่งตามความประสงค์
กระทำกิจต่างกันโดยมั่นคง                     เหลืองเต็มดงอัมพวันวนาราม
คนไช้หมอชีวกก็ตกใจ                             เมื่อเข้าไปเห็นพระเหลืองอร่าม
ถามหาพระสงฆ์ที่ท่านมีนาม                    จูฬปันถกขอถามว่าองค์ใด
พระทั้งนั้นพันองค์ตอบตรงกัน                 ตอบว่าฉันจูฬปันถกใช่ใครไหน
คนไช้หมอชีวกนึกตกใจ                          จึงกลับไปหานายแล้วรายงาน
พระพุทธองค์สำทับให้กลับไป                 ถ้าองค์ใดพูดจาอย่าว่าขาน
พอตอบปั๊ปจับมาอย่าช้านาน                   พระเต็มลานวัดนั้นจะพลันลับ
คนไช้หมอชีวกวิ่งหยกไป                        คว้ามือได้เมื่อถามตามลำดับ
มาเฝ้าพระพุทธองค์ก็ทรงรับ                   ว่าไปจับพระดีชั้นมีฤทธิ์
เมื่อฉันภัตตาหารในงานเสร็จ                  จะเสด็จกลับชอบก็มอบสิทธิ์
ให้พระจูฬปันถกสงฆ์องค์น้อยนิด            กล่าวภาษิตโมทนาว่าสัพพี
พระจูฬปันถกกล่าวยืนยาวพจน์               อรรถรสธรรมเลิศประเสริฐศรี
จึงพระสงฆ์ทั้งนั้นรู้ทันที                          ว่าท่านนี้เป็นชั้นอรหันตา
ครั้นกลับวัดอัมพวันวันน้ันแล้ว                 จึงผ่องแผ้วห้อมล้อมเข้าพร้อมหน้า
ถามถึงบุญปางก่อนที่ย้อนมา                   พระศาสดาจึงเล่าให้เข้าใจ
เป็นนิทานชาดกท่านยกมา                       เทศนาสอนสงฆ์องค์น้อยใหญ่
ว่าคร้ังหนึ่งปางก่อนที่ห่างไกล                 ในสมัยพระกัสสปะศาสดา
พระจูฬปันถกกำเนิดเกิดสวัสดิ์                 เป็นกษัตริย์ทรงธรรม์ล้ำยศถา
เสด็จเลียบพระนครอ่อนอุรา                     พระพักตราเหงื่อไคลก็ไหลนอง
ทรงหยิบผ้าขาวผ่องประคองพักตร์          เช็ดทั้วสักครู่ใหญ่เหงื่อไคลต้อง
ผ้าขาวดำคร่ำคร่าไม่น่ามอง                     จึงตรัสร้อง "อนิจจา" หนอผ้าเรา
ไม่เที่ยงแท้แน่นอนแต่ก่อนขาว                มาดำราวหม้อใหญ่ถูกไฟเผา
สังขารทั้งหลายนั้นไมบันเทา                   ไม่เที่ยงแท้แก่เก่าเปื่อยเน่าไป
ได้อนิจสัญญามาแต่ก่อน                          จึงกลับย้อนมาหนุนเป็นบุญใหม่
เห็นอริยสัจจ์ธรรมชักนำใจ                        ท่านจึงได้"เจโตวิมุตติ" หลุดโลกีย์
ปฎิสัมภิทาญาณเบิกบานจิต                     แสดงฤทธิ์ได้เข้มอย่างเต็มที่
คนเดียวเป็นหลายคนได้ผลทวี                 พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงกล่าวชม
พระมหาปันถกอรหันต์                              พี่ชายนั่นฤทธาไม่สาสม
ได้"ปัญญาวิมุติ"หลุดลอยลม                   ปัญญาคมเหลือดีไม่มีฤทธิ์
แต่พระจูฬปันถกอรหันต์                           ปัญญาตันเต็มทีแต่มสิทธิ์
ได้"เจโตวิมุติ"เนรมิต                                สำแดงอิทธิฤทธิ์จนพี่อาย ฯ (๑๐๖ คำ)

                                                                         ๘  มกราคม ๒๕๓๓
          
  

                

            

๒๑. นิทานเรื่องนางสามาวดีถูกไฟคลอกตาย

๒๑ นิทาน

เรื่อง นางสามาวดีถูกไฟคลอกตาย

     ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล          เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระทูลกระหม่อมจอมมุนี                  อยู่กรุงโกสัมพีศรีนคร

มีพระเจ้าอุเทนราชกษัตรา                      ครองพาราอยู่ในสมัยก่อน

มเหสีสององค์อรชร                                พร้อมสมรนักสนมกรมใน

มเหสีฝ่ายขวาสามาวดี                            ทรงธรรมมีธรรมครองแสนผ่องใส

บรรลุโสดาบันมั่นพระทัย                        บาปกรรมใดมิข้องแตะต้องทำ

เป็นที่รักของบรรดาชายาอื่น                   อันดาษดื่นเข้าเฝ้าทุกเช้าค่ำ

มเหสีฝ่ายซ้ายผู้ใจดำ                             แม่งามขำนางน้ันชื่อมาคันทิยา*

เห็นสามาวดีเป็นที่โปรด                         นางก็โกรธเคืองคิดริษยา

คอยทูลลับจับผิดเป็นนิตย์มา                 พระราชามั่นคงไม่ทรงฟัง

ขั้นสุดท้ายหมายมาดพิฆาตชีพ             โดยเร่งรีบคิดร้ายในภายหลัง

เอาเพลิงเผาปราสาทราชวัง                   จนกระทั่งสามาพิราลัย

พร้อมสนมกรมในอีกหลายร้อย              ทั้งใหญ่น้อยที่พักตำหนักใหญ่

พระเจ้าอุเทนราชแทบขาดใจ                 เพราะรักใครนักหนาสามาวดี

จึงสอบสวนทวนพยานสืบควานหา         พวกผู้ร้ายใจกล้ากว่ายักษี

ทราบว่ามาคันทิยาแน่งนารี                     วางอัคคีเผาฆ่าชายารัก
จึงประหารผลาญชนม์นางคนสวย           ให้ตายด้วยทัณฑ์โทษที่โหดหนัก
เอาฟางสุมคลุุมร่างของนางยักษ์             แล้วจุดอัคคีให้โหมไหม้โรมแรง
ให้ตายตกตามกันเช่นน้ันด้วย                  ให้นางม้วยด้วยไฟมิใช่แกล้ง
เพื่อให้กรรมหนักนั้นพลันสำแดง             ให้คนแหยงไม่ทำบาปกรรมร้าย
เรื่องไฟไหม้ปราสาทร้ายกาจเหลือ         ไม่นาเชื่อกรรมอะไรน่าใจหาย
นางก็เป็นโสดามาอันตราย                      สงฆ์ทั้งหลายนั่งบ่นสนทนา
บ้างสงสัยโสดาบุญราศี                           นางสามาวดีมีหนักหนา
ไม่ป้องกันคนบาปที่หยาบช้า                   มาตามฆ่าให้ตายวายชีวี
พระพุทธองค์ทรงทราบเรื่องบาปกล้า      นางสามาวดีเคยมีนั่น
จึงได้ทรงเล่าเรื่องสืบเนื่องกัน                 ให้สงฆ์ฟังทั้งน้ันนมนานมา
คร้ังพระเจ้าพรหมทัตกษัตริย์กล้า            ครองพาราณสีมีวาสนา
มีชายาร้อยนางสำอางตา                         เล่นธาราสดชื่นรื่นเริงใจ
ขึ้่นจากน้ำนางสาวก็หนาวสั่น                   จึงพากันก่อเพลิงเถกิงไหม้
พวกเหล่าสาวนักสนมกรมใน                   นั่งพิงไฟแก้หนาวในคราวนั้น
ไฟไหม้ลุกลามป่าหญ้าคาแห้ง                 โชติช่วงแรงลมกล้าจนป่าลั่น
ไฟไหม้พระปัจเจกพุทธสุดสำคัญ             ซึ่งปลงขันธ์เข้าฌานสำราญกาย
ด้วยเดชฌานภาวนาสมาบัติ                      จึงป้องปัดไฟได้ดั่งใจหมาย
ร่างกายไม่ไหม้วอดลงวอดวาย                 จึงไม่ตายด้วยไฟในคร้ังน้ัน
มเหสีพรหมทัตกษัตริย์ศรี                         เกรงจะมีอาญาถึงอาสัญ
จึงหาฟืนสุมทั่วท่วมหัวพลัน                      แล้วช่วยกันจุดไฟให้ไหม้โพลง
คร้ันจุดไฟติดดีก็หนีกลับ                           ถึงไฟดับก็หมายว่าตายโหง
คงไม่เหลือเนื้อดีและซี่โครง                      ควันโขมงอยุ่น้ันต้องพลันตาย
ด้วยเจตนาเผาพระอรหันต์                        ปัจเจกพทุธเจ้านั้นดังมั่นหมาย
จึงต้องตกนรกในใต้อบาย                         ชาติสุดท้ายเกิดมาสามาวดี
ต้องถูกไฟไหม้ครอกเพราะบอกเหต         เพราะอาเพศบาปน้ันมาทันที่
ถึงจะเป็นโสดาอนาคามี                            ไม่อาจหนีกรรมใหญ่ในชีวิต    (๔๒ คำ)


                                                                      ๖   มกราคม  ๒๕๓๓


*  นางมาคันทิยา  เป็นธิดาเศรษฐี  พ่อแม่จะยกให้พระพุทธเจ้า  แต่ตรัสว่า "ปาทาปิมัง  สัมผุสสิยา นะอิจเฉ" (แม้เท้าของเรา ก็ไม่อยากแตะต้องเธอ)  นางจึงผูกโกรธ เที่ยวด่าว่าพระพุทธเจ้าอยุ่ ๗ วัน บาปกรรมน้ันจึงถูกเผาทั้งเป็น