๒๗. นิทานเรื่อง เศรษฐีขนมเบื้อง

๒๗. นิทาน

เรื่อง  เศรษฐีขนมเบื้อง 

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล             เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

ในเมืองราชคฤหาเป็นธานี                          มีเศรษฐี "โกสิยะ" ตั้งตระกูล

แกร่ำรวยเงินตรามหาศาล                           แปดร้อยล้านทรัพย์สินไม่สิ้นสูญ

ถึงมั่งมีหลายหลายแสนมากมูน                  ยิ่งเพิ่มพูนทรัพย์สินไม่กินใช้

แกตระหนี่ถึ่เหนียวเด็ดเดี่ยวยิ่ง                    ทาสชายหญิงอดอยากจนปากไหม้

ไม่เคยทำบุญทานการใดใด                        ไม่เคยให้ทานทาสขาดปรานี

วันหนึ่งแกอดอยากจนปากขม                     อยากกินขนมเบื้องบ้างอย่างเต็มที่

จึงพาเมียหลบหน้าประชาชี                        ไปทำที่กินกันอยู่ชั้่นบน

ขึ้นตำหนักเรือนยอดทอดขนม                     จะกินอมแอบเร้นจึงเป็นผล

ขีนมากินกันอยู่กลางหมู่ชน                          กลัวว่าคนใช้สอมาขอกิน

พระพุทธองค์ทรงตรวจสำรวจสัตว์               เพื่อจะตรัสสอนทานการถือศีล

พบโกสิยะเศรษฐีใหญ่ในธานินทร์               ตระหนี่สินทรัพย์ล้นเป็นพ้นคิด

แต่มีบุญวาสนามาแต่ก่อน                           พอจะสอนสั่งสมอบรมจิต

ให้ลุโสดาได้ในชีวิต                                    จึงประสิทธิ์พระโมคคัลาน์ญาณ

จึงสำแดงฤทธาให้ปรากฎ                            ปราบพยศเศรษฐีมหาศาล

จีงพระโมคคัลลาน์มิช้านาน                         ไปถึงบ้านเศรษฐีในที่ไกล

ปาฎิหารย์เหาะลอยขึ้นคล้อยเคลื่อน            ไปถีงเรือนเศรษฐีบุรีใหญ่

ลอยอยู่ที่หน้าต่างอย่างฉับไว                       สำแดงฤทธาให้เศรษฐีดู

เกิดเป็นควันดำคล้ายไฟไหม้บ้าน                 ทั่วเรือนชานควันฟุ้งพวยพุุ่งอยู่

เศรษฐีใหญ่กลัวไฟจะไหม้กู                          เถรมาสู่เรือนไฟจะไหม้ตาย

จึงถวายขนมเบื้องเครืองบูชา                        ขอท่านอย่าทำไฟไหม้ฉิบหาย

พระโมคคัลาน์ไม่รับกลับภิปราย                    ให้ถวายทูลกระหม่อมพระจอมภพ

ท่านเศรษฐีตอบว่าถ้าเช่นนั้่น                         จงพาฉันนี้ไปให้ประสบ

พระโมคคัลาน์พาเข้าไปเคารพ                      นั่งนอบนบพุทธะภควัน

ขนมเบื่้องหนึ่งตะกร้าเอามาถวาย                  กลับมากมายเหลือครอบพระขบฉัน

เลื้ยงสาวกห้าร้อยไม่น้อยครัน                        พระเสกสรรปาฎิหารย์บันดาลใจ

ในบุญทานการกุศลเกิดผลไกล                     จนถึงได้ดวงตาโสดาบัน

ขนมเบื้องเหลือหลายมากมายอยู่                 ไร้พระผู้อยู่ครบจะขบฉัน

ขนมหนึ่งตะกร้าน่าอัศจรรย์                            พระอรหันต์ห้าร้อยยังน้อยไป

พระห้าร้อยขบฉันกันไม่สิ้น                            ยังเหลือชิ้นขนมอร่อยหาน้อยไม่

ขนขนมมูลมองไปกองไว้                              ประตุูใหญ่นิเวศเชตุพน

เรียกประตูขนมเบื้องเรื่องประหลาด               กองเกลือนกลาดทิ้งไว้ใกล้ถนน

เพื่ออวดตาบรรดาประชาชน                          ให้ได้ยลต่อมาอีกช้านาน ฯ

                                                                               ๑๓  มกราคม ๒๕๓๓

๒๖. นิทานเรื่อง พระภาคิไนยเผลอสติตีหัวลุง

นิทานเรื่อง 

พระภาคิไนยเผลอสติตีหัวลุง

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล          เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

พระภาคิไนยเป็นหลานอาจารย์ดี            กลับมาตีหัวลุงเพราะยุ่งใจ

เมื่อครั้งพระพุทธองค์ทรงสุขสันต์           ณ เชตวันอันผ่องใส

ณ กรุงสาวัตถีธานีใน                               พระสังฆรักขิตได้ผนวชตน

สำเร็จพระอรหันต์ตัดกิเลส                     ได้ครองเพศอรหันปัตติผล

จำพรรษาอยู่นิเวศเชตุพน                       ทั้วทุกคนรู้จักพระนักพรต

ส่วนน้องชายมีบุตรสุดที่รัก                      ก็รู้จักเรียนธรรมรู้กรรมกฎ

สอนให้บุตรรู้ธรรมอันงามงด                   ถึงกำหนดวันพระไม่ละเว้น

พาบุตรมาหาลุงใจมุ่งหมาย                    ให้บุตรชายเข้าผนวชบวชเป็นเถร

ลูกชายจึงได้บวชผนวชเณร                    แล้วบวชเป็นพระสงฆ์ด้วยจงใจ

แล้วหลีกไปภาวนายังป่าชัฎ                   ซึ่งเป็นวัดเล็กน้อยไม่ค่อยใหญ่

เมื่อถึงคราวออกพรรษาได้ผ้าไตร          สองผืนใหญ่ขาวผ่องยาวสองวา

อีกผืนหนึ่งยาวเสร็จสักเจ็ดศอก             จึงเอาออกย้อมคร่ำน้ำกาสาว์

ครุ่่นคิดถึงหลวงลุงจึงมุ่งมา                    ถวายผ้าผืนยาวให้เฒ่าลุง

เมื่อพบหนาหลวงลุงจึงมุ่งเข้า                เข้าล้างเท้าให้สะอาดใจมาดมุ่ง

จัดน้ำดื่มมาถวายหมายบำรุง                 ถือใบพัดปัดยุงให้เย็นใจ

แล้วหยิบผ้ากาสาว์มาถวาย                   โดยมุ่งหมายกตัญญูต่อผู้ใหญ่

ลุงตอบว่าข้านี้ก็มีใช้                              เธอเอาไว้ใช้ผ้าของข้ามี

ส่วนพระภาคิเนยก็เลยเก้อ                     ทำหน้าเป๋อเซ่ออยู่ไม่รู้ที่

เสียแรงเอามาถวายถึงร้ายดี                  หลวงลุงชีใหญ่กลับไม่รับไว้

หลวงลุงคงรังเกียจคิดเดียดฉันท์          ไม่ผูกพันพิศวาสญาติในไส้
เราสึกเสียดีกว่าน่าอายใจ                      เอาผ้าไปขายหาเงินตรามี
เอาเงินซื้อแม่แพะนั่นแหละถูก              พอตกลูกขายเล่นเป็นเศรษฐี
เราจะได้แต่งงานเสียทันที                     ไม่กี่ปีมีลูกใจผูกพัน
เราจะพาลูกยาภรรยาสาว                       มากราบเท้าหลวงลุุงใจมุ่งมั่น
ขึ้นขี่เกวียนนั่งขับมาฉันพลัน                  เมียเรานั้นเผลอไผลไม่แลดุ
ปล่อยให้ลูกพลัดตกหกผลุบผลับ           ถูกเกวียนทุับจนตายใจหดหู่
เอาประตักตีเมี่ยเสียให้รู้                         ฟาดหัวหูให้นึกรู้สึกตัว
พลางก็เอาใบพัดขึ้นกวัดไกว                 ฟาดลงไปทันทีถูกที่หัว
ถูกหัวลุุงทันทีเหมือนตีวัว                      ตกใจกลัวบาปที่ไปตีลุง
พระสังฆรักขิตพูดติดตลก                     ตึภรรยามาหยกหยกแล้วยังยุ่ง
ตีผิดตัมาตลบจะตบยุง                          มาตีลุงด้วยโทษโกรธอะไร
พระภาคิเนยทิงพัดวิ่งลัดทุ่ง                  จะหนีลุงให้พ้นไปจนได้
หมู่พระเณรวิ่งจับโดยฉับไว                   พาเอาไปเฝ้าพระตถาคต
พระพุทธองค์ทรงแจ้งแทงตลอด          รู้ใจยอดเถรถวิลจนสิ้นหมด
จึงตรัสว่าปล่อยจิตให้คิดคด                 เที่ยวเลี้ยวลดดั้นด้นไม่พ้นมาร
หมั่นระวังดวงจิตคอยติดตาม               ดั่งหนึ่งล่ามม้าวไ้มิให้พล่าน
ผู้รักษาจิตล่วงพ้นบ่างมาร                   จึงสำราญสูโขเป็นโสดา
มาบวชในธรรมวินัยต้องใฝ่ฝัน             โสดาบันมุ่งมาดปรารถนา
จนถึงพระอรหันต์อนันตา                     เพราะอุตส่าห์พากเพียรเล่าเรียนธรรม
อันลูกพระตถาคตหมดมานะ                อุตสาหะเวียนวกจิตตกต่ำ
เป็นโมฆะบุรุษเปล่าคนเจ้ากรรม          เธออย่าทำผิดซ้ำหมั่นบำเพ็ญ (๔๒ คำ)

                                                                  ๑๓  มกราคม ๒๕๓๓         

๒๕ นิทานเรื่อง คาถาศักดิ์สิทธิ์

๒๕ นิทานเรื่อง

คาถาศักดิ์สิทธิ์

     ๐ มีนิทานชาดกท่านยกมา           พระศาสดาทรงเล่าแก่เหล่าสงฆ์

ว่าคร้ังหนึ่งนานสุดพระพุทธองค์       เกิดเป็นพงศ์พราหมณ์าทิสาจารย์

อยู่ในตักศิลาพระอาวาส                   เชิงไกรลาศสูงใหญ่ในไพรสาณฑ์

มีศิษย์หามาเรียนหมุนเปลี่ยนกาล    มากประมาณห้าร้อยใหญ่น้อยมี

มีนาณพหนึ่งเพียรเรียนวิชชา           แต่ปัญญาทึบทึมอยู่ถึงที่

จึงต้องบอกคาถาคำบาลี                  มีอยู่สี่ห้าคำให้จำไว้

ให้หมั่นท่องภาวนาร้อยกว่าคาบ      จนซึบซาบในคำแล้วจำได้

"ฆะเฎสิ ฆะเฎสี" ดำริไป                  "กิงกะระณา" ว่าไว้ในใจตน

"อะหะงปิตตัง ชานามิ" สติกล้า       ภาวนาร้อยแปดพันเก้าหน
มาณพน้อยจำคาถาภาษาคน          หม่ั่นท่องบ่นภาวนาเป็นอาจิณ
วันหนึ่งกษัตราพาราณาสี               ยามราตรีเที่ยวท่องตามท้องถิ่น
เพื่อตรวจจับโจราในธานินทร์         พระได้ยินภาวนาคาถาดัง
ฝ่ายเจ้าโจรตัดช่องเข้าย่องเบา      ได้ยินเข้าก็ค่อยเดินถอยหลัง
ไม่กล้าเข้าตัดช่องจ้องจังงัง           เพราะได้ฟังคาถาของมาณพ
พระราชาทรงคิดศักดิ์สิทธิ์นัก         อยากรู้จักว่าใครใคร่ประสบ
เรียกเจ้าของคาถาน้ันมาพบ           โดยเคารพเรียนคาถาสำคัญ
ฝ่ายเสนาบดีมีพยศ                         คิดขบถเป็นใหญ่ดังใฝ่ฝัน
จึงจ้างช่างกัลบกยกรางวัล             ใช้มีดควั่นคอราชาอย่าช้าที
ถ้าตนได้เป็นใหญ่ดังใจหวัง           จะแต่งตั้งกัลบกยกหน้าที่
ให้เลื่อนชั้นได้ว่าเสนาบดี               ช่างคนนี้รับฆ่าราชาพลัน
เมื่อตนมีโอกาสตัดเกศา                 จึงตั้งท่าเชือดคอไม่รอนั่น
พระราชาท่องบ่นมนต์สำคัญ           "ฆะเฎสิ" บทนั้นขึ้นทันที
กัลบกตกประหม่าจนตาขาว            จนถึงหนาวสะท้านสัน่เต็มที่
กราบพระบาทจอมเกล้าเจ้าชีวี        พระจงมีอภัยโทษโปรดเมตตา
แล้วสารภาพกราบทูลถึงมูลเหตุ     จงเนรเทศไปพลันอย่าฟันฆ่า
พระราชาทรงพระกรุณา                  งดอาญากัลบกยกโทษทัณฑ์
ส่วนเสนาบดีที่คิดคด                      ก็ทรงงดโทษฆ่าให้อาสัญ
เนรเทศให้ไปเสียไกลครัน              ส่วนช่างกัลบกบ้าไม่ว่าไร
มาณพน้อยเจ้าของท่องคาถา        พระราชาเรียนท่องจนผ่องใส
พระคาถาช่วยรอดให้ปลอดภัย       จึงยกให้ขึ้นว่าเสนาบดี
มาณพน้อยน้ันไซร้ใช่ใครเล่า         ลูกศิษย์เราชาติก่อนขจรศรี
มาเกิดเป็นจูฬบันถกในยกนี้           พระฤาษีคือเราจงเข้าใจ ฯ   (๓๒ คำ)

                                                                  ๑๒  ม.ค. ๓๓ 

๒๔. นิทานเรื่อง ธรรมิกอุบาสก

๒๔. นิทาน
เรื่อง ธรรมิกอุบาสก

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล            เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เมื่อองค์พระพุทธะภควัน                           เป็นสุขสันต์ในนิเวศพระเชตุพน

ธรรมิกอุบาสกหนึ่งคะนึงหา                       อยากฟังธรรมเทศนาสถาผล

นิมนต์พระมาสถานบ้านเรือนตน                ถวายกุศลศีลทานเบิกบานใจ

บอกว่าอยากฟังธรรมให้ฉ่ำจิต                   เอาชนิดปรมัตถ์สัจสมัย

มหาสติปัฎฐานนั่นอย่างไร                         พระคุณเจ้าจงได้เทศนา

พระคุณเจ้าก็เทศน์ให้ตามความประสงค์   ค่อยเจาะจงใจกล่าวยาวนักหนา

อุบสกนิ่งฟังนั่งหลับตา                              แล้วกล่าวว่า "หยุดก่อนช้าก่อนคุณ"

พระธรรมกถึกนึกว่าอุบาสก                       ไม่เข้าอกเข้าใจจึงวายวุ่น

ให้หยุดเทศน์ฟังเล่นพอเป็นบุญ               จึงรีบผลุนผลันกลับไปฉับไว

อุบาสกฟังเสียงสำเนียงเทศน์                   แล้วมีเหตุเงียบฉี่นี่ไฉน

จึงลืมตาขึ้นมาร้องว่าอะไร                        นี่พระไปไหนเร้นไม่เห็นเลย

แต่ลูกบอกว่าพ่อขอให้หยุด                      คงสิ้นสุดเลื่อมใสไปเฉยเฉย

ท่านจึงหยุดเทศน์พลางอย่างภิเปรย์        ไม่อ้่างเอ่ยปรมัตถ์กลับวัดวา

ฝ่ายธรรมิกอุบาสกก็ตกใจ                        ว่ามิได้บอกสงฆ์เจาะจงว่า

แต่พ่อพูดกับเทพเทวดา                          ที่ท่านมาแต่ดุสิตนิมิตองค์              

มาร้องชวนพ่อว่าอุบาสก                          ท่านอย่าตกในมนุษย์สุดประสงค์

กายมนุษย์ท่านนั้นถึงบรรจง                     เปรียบก็คงจะพอหม้อดินนา

จงละร่างกายมนุษย์อันสุดหยาบ              จงลอกคราบเหมือนงูสู่เวหา

มาเข้าร่างทิพย์เทพเสพเทวา                   อันเปรียบว่าหม้อทองผ่องโสภี

พ่อบอกว่า"ช้าก่อนหยุดก่อนคุณ"            ยังทำบุญฟังธรรมอยู่ที่นี่

เทพก็คล้อยลอยฟ้าสุขาวดี                      ลืมตาพลันทันทีไม่มีพระ

แล้วบอกบุตรสุดรักพ่อจักเกิด                  เป็นสุขเลิศลอยฟ้าสาธุสะ

จงให้ทานถือศีลฟังธรรมะ                        ลูกก็จะพบพ่อบนช่อช้ัน

เป็นเทพบุตรบนสวรรค์ชั้นดุสิต                 สิ้นชีวิตจะได้ไปสวรรค์

อุบาสกก็รีบดับชีพพลัน                            ไปเกิดชั้นดุสิตสวรรยา

จึงลูกชายไปถามพระดำรัส                       พระก็ตรัสว่าจริงทุกสิงสา

"บุคคลทำกุศลผลบุญญา                        ย่อมจะผาสุขใจในโลกนี้

เมื่อเขาละโลกไปในโลกหน้า                   ย่อมจะผาสุขยิ่งทุกสิ่งศรี

เป็นเทพในแดนฟ้าสุขาวดี                        เบิกบานที่เป็นมนุษย์ผ่องผุดมา"   (๓๐ คำ)

  

                                                                           ๓๐  มกราคม  ๒๕๓๓

๒๓. นิทานเรื่อง กาถูกไฟไหม้กลางอากาศ

๒๓.นิทาน

เรื่อง กาถูกไฟไหม้กลางอากาศ

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล         เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสม

เมื่อสัมมาสัมพุทธโคคม                         เป็นบรมนักปราชญ์ศาสดา

พระสาวกพร้อมหนาในอาราม                ล้วนงดงามทั้งสิ้นศีลสิกขา

จำวัดอยู่เป็นสุขทุกเวลา                         อยู่ในป่าผ่องแผ้วป่าแก้วกานต์

วันหนึ่งได้เวลาตอนฟ้าสาง                    พระสงฆ์ต่างยาตราหาอาหาร

บิณฑบาตเยี่ยมเยือนตามเรือนชาน       รับไทยทานเขาถวายตามรายทาง

ถึงบ้านหนึ่งน้ันไฟเกิดไหม้บ้าน             แสงไฟแรงแดงฉานโชติสว่าง

เสียงระเบิดดังปังฟังสะท้าน                  เสวียนหม้อควงสว่านลุกเป็นไฟ

ลอยขึ้นไปลุกสว่างอยู่กลางอากาศ       กาดำผาดบินถาเข้ามาใกล้

เสวียนหม้อก็คาคอกาไป                       ไฟลุกไหม้กาตายวายชีวา

หมู่พระสงฆ์รู้สึกนึกอัศจรรย์                   ว่ากานั้นกรรมบังกระมังหนา

บินอยุ่ในอากาศยังผาดมา                     เอาคอคาเสวียนหม้อมรณัง

เมื่อกลับพระอารามความสงสัย             จึงเข้าไปเล่าเรื่องแต่เบื่้องหลัง

ให้ทูลกระหม่อมจอมสงฆ์ได้ทรงฟัง      พระจึงสั่งสนทนาสาธยาย

ว่าครั้งหนึ่งนานนับเป็นกัปกัลป์             เจ้ากานั้นเกิดดีมีความหมาย

เป็นชาวนาไถนากระทาชาย                 แกเลี้ยงควายไถนาชรากาย

ลากไถแล้วล้มลุกลงคลุกคลาน            หมดแรงกายทำการงานทั้งหลาาย

ทรุดลงนอนอ่อนแรงในแปลงควาย      ชาวนานายนึกโกรธใจโหดนัก

เอาเชือกมาผูกควายท้ังซ้ายขวา          เอาฟางมาสุมไว้เอาไม้ปัก

แล้วจุดไฟเผาควายจนตายชัก             เพื่อตัวจักแล่เนื้อมาเถือกิน

เมื่อชาวนาฆ่าควายตายลำบาก            ตนก็จากตายลับไปดับดิ้น

ตกนรกไหม้มาเป็นอาจิณ                     เป็นปักษิณเกิดมาเป็นกาดำ

ถึงชาตินี้เป็นกาบินอากาศ                    ก็ไม่อาจหนีเวรเกณฑ์กระหน่ำ

บุคคลทำกรรมไว้ต้องใช้กรรม              จะดำน้ำบินได้ก็ไม่พ้น

ทำกรรมไว้ในศาสนาพระกัสสปะ         นานสุดจะคำนวณนับแสนสับสน

ถึงเกิดมาเป็นกาเข้าตาจน                   ยังทุรนรับกรรมที่ทำไว้

จะดำน้ำดำดินบินอากาศ                     ก็ไม่อาจหนีกรรมที่ทำได้

ต้องรับกรรมของตนทุกคนไป             ไม่มีใครหนีจากวิบากกรรม ฯ   (๒๘ คำ)

                                                                    ๘  มกราคม ๒๕๓๑

๒๒. นิทานเรื่อง พระจูฬปันถกแสดงปาฎิหารย์

๒๒. นิทาน

เรื่อง พระจูฬปันถกแสดงปาฎิหารย์

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล         เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เมื่อพระพุทธองค์ทรงชีวัน                     อยู่เขตขัณฑ์ราชคฤห์มหานคร

ประทับวัดอัมพวันอันมีศรี                      ซึ่งเศรษฐีสร้างโตสโมสร

อนาถะเศรษฐีนามกร                             ถวายพระชินกรขจรดัง 

คร้ังกระนั้นยังมีเศรษฐีหนึ่ง                    เกิดซาบซึ้งพระธรรมในความหลัง

เป็นอุบาสถลือมีชื่อดัง                           หมั่นมาฟังพระธรรมเทศนา

มีหลานชายสองน้ันใจพันผูก                 ลูกของลูกสาวศรีอันมีหน้า

ท่านเศรษฐีสำคัญจึงหม่ั่นพา                 สองหลานมาฟังธรรมประจำวัน

หลานคนโตชื่อว่า"มหาปันถก"              เศรษฐียกว่าฉลาดองอาจนั่น

น้ำใจซื่อถือสัตย์น่าอัศจรรย์                   มีศีลธรรม์จำมั่นภาวนา

ขออนุญาติเศรษฐีผู้มีทรัพย์                   ว่าตาครับผมมาดปรารถนา

อยากจะออกบวชเณรนั้นบรรพชา          ฟังหลานว่าเศรษฐีก็ดีใจ

จึงพาไปอัมพวันในทันที                        เข้าเฝ้าพระชินสีห์ทรงปราศรัย

ทรงถามเด็กน้อยนั้นโดยทันใด              เด็กก็ได้ยืนยันโดยมั่นคง

จึงมอบให้พระสงฆ์อีกองค์หนึ่ง              เป็นที่พึ่งเด็กนั้นพลันประสงค์

โกนเกศาเด็กน้ันโดยบรรจง                   บวชเป็นองค์เณรน้อยเรียบร้อยดี

สอนให้ว่าปัญจกะกรรมฐาน                   วิธีการจำศีลพระชินสีห์

ว่า "เกสา,โลมา, นขา"มี                         "ทันตา"สี่ที่ห้าว่า "ตะโจ"

เณรมหาปันถกก็ยกย่อง                         โดยหมั่นท่องภาวนาเป็นนาโถ

หมั่นฟังคำบริสุทธิ์พระพุทโธ                 จนเติบโตบวชองค์เป็นสงฆ์ดี     

จนลุพระโสดาปัตติผล                           บำเพ็ญตนภาวนาตามหน้าที่

บรรลุพระสกทาคามี                               เป็นมุนีพระอนาคามิโก

จนลุพระอรหัตต์ตัดกิเลส                        อุดมเพศพรหมจรรย์อันสุโข

เป็นสาวกบริสุทธิ์แห่งพทุโธ                   เป็นสังโฆมีชื่อเลื่องลือดัง

จึงคิดถึงน้องชายหมายอุุดหนุน              นาม "จูฬปันถก"วิตกหวัง

ให้สำเร็จอรหันต์อนันตัง                         ข้ามถึงฝั่งพระนิพพานสำราญใจ

ขออนุญาตคุณตามหาเศรษฐี                 ก็ยินดีอนุญาตสิทธิ์ขาดให้

จึงบวชน้องน้ันโดยทันใด                       แล้วบอกให้ภาวนาคาถาดี

"ปัทมัง ยะถา โกกมุทัง"                         คาถาดังปรากฎมีบทสี่

ท่องอยู่สี่เดือนขาดบาทบาลี                  ก็ไม่มีปัญญาจะว่าเลย

มหาจูฬปันถกหนักอกยิ่ง                        ช่างโง่จริงน่าอายน้องชายเอ๋ย

เราหมดบุญหนุนอยู่ไม่คู่เคย                   อย่าอยู่เลยไปไหนก็ไปเชิญ

ฝ่ายพระจูฬปันถกนึกตกใจ                     ถูกพี่ไล่พี่ตัดจึงขัดเขิน

นอนระลึกตรึกไปอายใจเกิน                   จึงลุกเดินแต่ดึกคิดสึกพลัน

พระพุทธองค์ทรงทอดสอดพระญาณ     เพื่อโปรดปรานสัตว์รอบขอบเขตขัณฑ์

ทราบว่าพระจูฬปันถกวิตกครัน               จะถลันลาสึกแต่ดึกแล้ว

ภิกษุนี้มีบุญมาหนุนส่ง                            บวชเป็นสงฆ์สมปองจะผ่องแผ้ว

สอนไม่ต้องกับจริตดูผิดแนว                   จึงสอดแคล้วกับจริตจนผิดไป  

จึงเสด็จไปสู่ประตูพลัน                           ประตูวัดอัมพวันอันกว้างใหญ่

ขวางหน้าจูฬปันถกเดินวกไว                  ทรงปราศรัยด้วยพระกรุณา

ทรงเนรมิตผ้าขาวยาวหนึ่งคืบ                 ด้านกว้างสืบสักศอกยื่นออกว่า

จงรับผ้าขาวนี้มีราคา                               ตามเรามานั่งหน้าสระวารี

พระจูฬปันถกตระหนกตกประหม่า          พระศาสดาเมตตาเราเต็มที่

เดินตามต้อยนอบน้อมพระจอมมุนี         พระทรงชี้ให้ดูทิศบูรพา

ทรงบอกมนต์ศักดิ์สิทธิ์ชนิดสั้น              ว่าให้หมั่นท่องบ่นมนต์คาถา

"ระโชหะระณัง"ภาวนา                           ให้ลูบผ้าขาวขาวบ่นท่่องมนต์ไป

วันนั้นหมอชีวกโกมารภัจจ์                      ท่านได้จัดทำทานเป็นการใหญ่

นิมนต์สงฆ์ห้าร้อยใช่น้อยไซร้                 ให้เข้าไปรับทานที่บ้านตน

มหาจูปันถกสาวกใหญ่                            เที่ยวบอกให้สงฆ์เพื่อนที่เกลื่อนกล่น

ไปฉันบ้านหมอใหญ่ในตำบล                  แต่น้องคนหนึ่งเว้นไม่เห็นตัว
นึกว่าไปลาสึกแต่ดึกดื่น                          เห็นเดินจรค่อนคืนไม่เห็นหัว
พระห้าร้อยล้อมรอบเหมือนครอบครัว     นิมิตรทั่วทุกองค์ด้วยจงใจ
เมื่อหมอโกมารภัจจ์จัดอาหาร                 ถวายทานพระพุทธผู้เป็นใหญ่
แต่พระองค์ทรงระงับไม่รับไว้                  ตรัสถามไปแก่หมอที่รอฟัง
ว่าพระในอัมพวันนั้นยังมี                         ไม่ถ้วนถี่ยังมีอยู่ข้างหลัง
มหาจูฬปันถกสาวกดัง                            ซึ่งมานั่่งใกล้นั้นทูลทันที
มาหมดแล้ววัดเราพระเจ้าข้า                   มาครบหน้าพร้อมหมู่อยู่ที่นี่
พระตรัสว่าข้างหลังนั้นยังมี                     ไปดูซีชีวกยังตกค้าง
หมอชีวกใช้คนของตนไป                       ดูพระในวัดที่ยังมีบ้าง
ระหว่างที่คนใช้ได้เดินทาง                     วัดสว่างโร่เรืองผ้าเหลืองพราว
พระจูฬปันถกวิตกตรึก                            จนรู้สึกจิตสว่างกระจ่างขาว
พระพุทธองค์มาเยือนเหมือนเดือนดาว   พร้อมกับกล่าวสอนธรรมชื่นฉ่ำใจ
ว่าดุก่อนจูฬปันถกวิตกตรึก                      เธออย่านึกแต่ว่าผ้าผ่องใส
ยังเปื้อนผงธุลีคลุกคลีไป                         เป็นปัจจัยด่างดำธรรมดา
ใจของเธอก็มีธุลีอยู่                                 จงแลดูกิเลสและตัณหา
คือราคะธูลีก็มีมา                                     ยังแน่นหนาอยู่ในดวงใจเรา
อันโทสะธุลีก็มีอยู่                                   จงตรึกตรองมองดุให้รุ้เท่า
อันโมหะธุลีมิใช่เบา                                ยังเมามัวใจอยู่ทุกครู่ยาม
จงชำระธุลีมีกำหนด                                จงละลดธุลีมีทั้งสาม
พระจูฬปันถกต้องตรึกตรองตาม             สว่างวามปรุโปร่งจนโล่งใจ
สำเร็จพระอรหันต์ตัดกิเลส                      เข้าสู่เพศบริสุทธิ์ผุดผ่องใส
ปฎิสัมภิททาญาณตระการไกล                สำแดงฤทธาได้ด้วยด้วยบุญญา
ทราบว่าพระพี่ชายมั่นหมายจิต                เราเป็นทิดทรงเครื่องเปลื้องกาสาว์
ว่าหมดพระประจำไม่นำพา                      เราจะปรากฎกายเป็นหลายองค์
แล้วเข้าฌานสมาบัติโดยอัศจรรย์            เป็นพระพันหนึ่งตามความประสงค์
กระทำกิจต่างกันโดยมั่นคง                     เหลืองเต็มดงอัมพวันวนาราม
คนไช้หมอชีวกก็ตกใจ                             เมื่อเข้าไปเห็นพระเหลืองอร่าม
ถามหาพระสงฆ์ที่ท่านมีนาม                    จูฬปันถกขอถามว่าองค์ใด
พระทั้งนั้นพันองค์ตอบตรงกัน                 ตอบว่าฉันจูฬปันถกใช่ใครไหน
คนไช้หมอชีวกนึกตกใจ                          จึงกลับไปหานายแล้วรายงาน
พระพุทธองค์สำทับให้กลับไป                 ถ้าองค์ใดพูดจาอย่าว่าขาน
พอตอบปั๊ปจับมาอย่าช้านาน                   พระเต็มลานวัดนั้นจะพลันลับ
คนไช้หมอชีวกวิ่งหยกไป                        คว้ามือได้เมื่อถามตามลำดับ
มาเฝ้าพระพุทธองค์ก็ทรงรับ                   ว่าไปจับพระดีชั้นมีฤทธิ์
เมื่อฉันภัตตาหารในงานเสร็จ                  จะเสด็จกลับชอบก็มอบสิทธิ์
ให้พระจูฬปันถกสงฆ์องค์น้อยนิด            กล่าวภาษิตโมทนาว่าสัพพี
พระจูฬปันถกกล่าวยืนยาวพจน์               อรรถรสธรรมเลิศประเสริฐศรี
จึงพระสงฆ์ทั้งนั้นรู้ทันที                          ว่าท่านนี้เป็นชั้นอรหันตา
ครั้นกลับวัดอัมพวันวันน้ันแล้ว                 จึงผ่องแผ้วห้อมล้อมเข้าพร้อมหน้า
ถามถึงบุญปางก่อนที่ย้อนมา                   พระศาสดาจึงเล่าให้เข้าใจ
เป็นนิทานชาดกท่านยกมา                       เทศนาสอนสงฆ์องค์น้อยใหญ่
ว่าคร้ังหนึ่งปางก่อนที่ห่างไกล                 ในสมัยพระกัสสปะศาสดา
พระจูฬปันถกกำเนิดเกิดสวัสดิ์                 เป็นกษัตริย์ทรงธรรม์ล้ำยศถา
เสด็จเลียบพระนครอ่อนอุรา                     พระพักตราเหงื่อไคลก็ไหลนอง
ทรงหยิบผ้าขาวผ่องประคองพักตร์          เช็ดทั้วสักครู่ใหญ่เหงื่อไคลต้อง
ผ้าขาวดำคร่ำคร่าไม่น่ามอง                     จึงตรัสร้อง "อนิจจา" หนอผ้าเรา
ไม่เที่ยงแท้แน่นอนแต่ก่อนขาว                มาดำราวหม้อใหญ่ถูกไฟเผา
สังขารทั้งหลายนั้นไมบันเทา                   ไม่เที่ยงแท้แก่เก่าเปื่อยเน่าไป
ได้อนิจสัญญามาแต่ก่อน                          จึงกลับย้อนมาหนุนเป็นบุญใหม่
เห็นอริยสัจจ์ธรรมชักนำใจ                        ท่านจึงได้"เจโตวิมุตติ" หลุดโลกีย์
ปฎิสัมภิทาญาณเบิกบานจิต                     แสดงฤทธิ์ได้เข้มอย่างเต็มที่
คนเดียวเป็นหลายคนได้ผลทวี                 พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงกล่าวชม
พระมหาปันถกอรหันต์                              พี่ชายนั่นฤทธาไม่สาสม
ได้"ปัญญาวิมุติ"หลุดลอยลม                   ปัญญาคมเหลือดีไม่มีฤทธิ์
แต่พระจูฬปันถกอรหันต์                           ปัญญาตันเต็มทีแต่มสิทธิ์
ได้"เจโตวิมุติ"เนรมิต                                สำแดงอิทธิฤทธิ์จนพี่อาย ฯ (๑๐๖ คำ)

                                                                         ๘  มกราคม ๒๕๓๓
          
  

                

            

๒๑. นิทานเรื่องนางสามาวดีถูกไฟคลอกตาย

๒๑ นิทาน

เรื่อง นางสามาวดีถูกไฟคลอกตาย

     ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล          เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระทูลกระหม่อมจอมมุนี                  อยู่กรุงโกสัมพีศรีนคร

มีพระเจ้าอุเทนราชกษัตรา                      ครองพาราอยู่ในสมัยก่อน

มเหสีสององค์อรชร                                พร้อมสมรนักสนมกรมใน

มเหสีฝ่ายขวาสามาวดี                            ทรงธรรมมีธรรมครองแสนผ่องใส

บรรลุโสดาบันมั่นพระทัย                        บาปกรรมใดมิข้องแตะต้องทำ

เป็นที่รักของบรรดาชายาอื่น                   อันดาษดื่นเข้าเฝ้าทุกเช้าค่ำ

มเหสีฝ่ายซ้ายผู้ใจดำ                             แม่งามขำนางน้ันชื่อมาคันทิยา*

เห็นสามาวดีเป็นที่โปรด                         นางก็โกรธเคืองคิดริษยา

คอยทูลลับจับผิดเป็นนิตย์มา                 พระราชามั่นคงไม่ทรงฟัง

ขั้นสุดท้ายหมายมาดพิฆาตชีพ             โดยเร่งรีบคิดร้ายในภายหลัง

เอาเพลิงเผาปราสาทราชวัง                   จนกระทั่งสามาพิราลัย

พร้อมสนมกรมในอีกหลายร้อย              ทั้งใหญ่น้อยที่พักตำหนักใหญ่

พระเจ้าอุเทนราชแทบขาดใจ                 เพราะรักใครนักหนาสามาวดี

จึงสอบสวนทวนพยานสืบควานหา         พวกผู้ร้ายใจกล้ากว่ายักษี

ทราบว่ามาคันทิยาแน่งนารี                     วางอัคคีเผาฆ่าชายารัก
จึงประหารผลาญชนม์นางคนสวย           ให้ตายด้วยทัณฑ์โทษที่โหดหนัก
เอาฟางสุมคลุุมร่างของนางยักษ์             แล้วจุดอัคคีให้โหมไหม้โรมแรง
ให้ตายตกตามกันเช่นน้ันด้วย                  ให้นางม้วยด้วยไฟมิใช่แกล้ง
เพื่อให้กรรมหนักนั้นพลันสำแดง             ให้คนแหยงไม่ทำบาปกรรมร้าย
เรื่องไฟไหม้ปราสาทร้ายกาจเหลือ         ไม่นาเชื่อกรรมอะไรน่าใจหาย
นางก็เป็นโสดามาอันตราย                      สงฆ์ทั้งหลายนั่งบ่นสนทนา
บ้างสงสัยโสดาบุญราศี                           นางสามาวดีมีหนักหนา
ไม่ป้องกันคนบาปที่หยาบช้า                   มาตามฆ่าให้ตายวายชีวี
พระพุทธองค์ทรงทราบเรื่องบาปกล้า      นางสามาวดีเคยมีนั่น
จึงได้ทรงเล่าเรื่องสืบเนื่องกัน                 ให้สงฆ์ฟังทั้งน้ันนมนานมา
คร้ังพระเจ้าพรหมทัตกษัตริย์กล้า            ครองพาราณสีมีวาสนา
มีชายาร้อยนางสำอางตา                         เล่นธาราสดชื่นรื่นเริงใจ
ขึ้่นจากน้ำนางสาวก็หนาวสั่น                   จึงพากันก่อเพลิงเถกิงไหม้
พวกเหล่าสาวนักสนมกรมใน                   นั่งพิงไฟแก้หนาวในคราวนั้น
ไฟไหม้ลุกลามป่าหญ้าคาแห้ง                 โชติช่วงแรงลมกล้าจนป่าลั่น
ไฟไหม้พระปัจเจกพุทธสุดสำคัญ             ซึ่งปลงขันธ์เข้าฌานสำราญกาย
ด้วยเดชฌานภาวนาสมาบัติ                      จึงป้องปัดไฟได้ดั่งใจหมาย
ร่างกายไม่ไหม้วอดลงวอดวาย                 จึงไม่ตายด้วยไฟในคร้ังน้ัน
มเหสีพรหมทัตกษัตริย์ศรี                         เกรงจะมีอาญาถึงอาสัญ
จึงหาฟืนสุมทั่วท่วมหัวพลัน                      แล้วช่วยกันจุดไฟให้ไหม้โพลง
คร้ันจุดไฟติดดีก็หนีกลับ                           ถึงไฟดับก็หมายว่าตายโหง
คงไม่เหลือเนื้อดีและซี่โครง                      ควันโขมงอยุ่น้ันต้องพลันตาย
ด้วยเจตนาเผาพระอรหันต์                        ปัจเจกพทุธเจ้านั้นดังมั่นหมาย
จึงต้องตกนรกในใต้อบาย                         ชาติสุดท้ายเกิดมาสามาวดี
ต้องถูกไฟไหม้ครอกเพราะบอกเหต         เพราะอาเพศบาปน้ันมาทันที่
ถึงจะเป็นโสดาอนาคามี                            ไม่อาจหนีกรรมใหญ่ในชีวิต    (๔๒ คำ)


                                                                      ๖   มกราคม  ๒๕๓๓


*  นางมาคันทิยา  เป็นธิดาเศรษฐี  พ่อแม่จะยกให้พระพุทธเจ้า  แต่ตรัสว่า "ปาทาปิมัง  สัมผุสสิยา นะอิจเฉ" (แม้เท้าของเรา ก็ไม่อยากแตะต้องเธอ)  นางจึงผูกโกรธ เที่ยวด่าว่าพระพุทธเจ้าอยุ่ ๗ วัน บาปกรรมน้ันจึงถูกเผาทั้งเป็น  
      

๒๐. นิทานเรื่องพระยศกับสหายเป็นสัปเหร่อ

๒๐ นิทาน
เรื่อง พระยศกับสหายเป็นสัปเหร่อ

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล            เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระทูลกระหม่อมจอมมุนี                    ยังอยู่ดีพร้อมหน้าหมู่สาวก

พระองค์จำพรรษาในป่ากวาง                    อันเรียกอย่างภาษาอุบาสก

ป่ามฤคทายวันอันสาธก                             ที่ท่านยกสัตว์ไพรให้เป็นทาน

พระเจ้าแผ่นดินถิ่นแคว้นแดนมคธ             ผู้ทรงยศนามพระพิมพิสาร 

ให้อภัยสัตว์ต่างต่างพวกกวางพ่าน           ไม่ล้างผลาญสัตว์ไพรเลี้ยงไว้ดู

พวกปัญจวัคคีย์อันมีชื่อ                             จึงมาถือพรตได้อาศัยอยู่

พระพุทธองค์อยุู่ไกลก็ได้รู้                        จึงมาสุ่ป่ากวางเดินทางมา

พระเทศน์เรื่องอริยสัจจ์อรรถลึกซื้ง            ให้เข้าถึงปรมัตถ์อรรถคาถา
โกณฑัญญะรู้ล่วงได้ดวงตา                       ได้โสดาบันก่อนในดอนกวาง
คร้ันรุ่งอรุโณทัยใกล้สุรีย์                            ทอแสงสีส่องฟ้าคราสว่าง
พระส่องญาณอภิญญาตรวจตราพลาง       ก็เห็นร่างพระยศปรากฎพลัน
เป็นลูกชายเศรษฐีมีตระกูล                        อันมากมูลเงินทองกองมหันต์
อยู่ปราสาทสามหลังโด่งดังครัน                พร้อมสาวสรรพ์ร้องรำระบำเปลือย
แต่พระยศเบื่อหน่ายระคายจิต                   ไม่อยากพิศโยนีนางขี้เลื่อย
ไม่อยากมองบังอรที่นอนเลื่อย                  นึกหน่ายเหนื่อยนอนพบเหมือนศพตาย
จึงหนีออกนอกบ้านสถานกว้าง                  ออกเดินทางเรื่อยเปื่อยด้วยเหนื่อยหน่าย
จะไปชมป่ากวางอย่างสบาย                      ว่าเจ้าชายมาบวชนั่งสวดมนต์
พระสมณโคดมบรมกษัตริย์                        ทิ้งสมบัติเหลือหลายมุ่่งหมายผล
เราเป็นเต่ชนชั้นสามัญชน                          ควรพบพระทศพลสั่งสนทนา
จึงมุ่งหน้าเดินไปในป่ากวาง                       เมื่อเดินทางหมองกมลก็บ่นบ้า
"ที่นี่ยุ่ง  ที่นี่ยุ่ง" เดินมุ่งมา                          พระตถาคตเห็นความเป็นไป
จึงแบ่งภาคเดินทางเข้าขวางหน้า               แล้วตรัสว่า "ในป่าหายุ่งไม่"
"เชิญท่านมาที่นี่ดีกระไร                             เราจะได้สนทนาพุูดจากัน"
พระยศฟังเสียงตรัสจำรัสเสียง                    ดั่งสำเนียงพระพรหมอุดมสวรรค์
เข้าเฝ้าหน้าพระพักตร์ภควัน                       พระองค์น้ันบริสุทธิ์ดุจเทพไท
จึงนั่งอึ้งตะลึงแลแต่พระพักตร์                    เห็นทรงศักดิ์บริสุทธิ์สุดผ่องใส
ยิ่งเลื่อมใสศรัทธาประหม่าใจ                      ช่างกระไรงามสง่ายิ่งกว่ามนุษย์
พระพทธองค์ทรงจ้องมองพระยศ               ก็ปรากฎว่าจิตสนิทหยุด
ทรงเทศน์อนุปุพพิกถา*ธรรมาวุธ               ไต่ขั้นสุดต่ำคั้นชั้นบันได
หนึ่งทรงเทศน์เรื่องทานการแบ่งปัน            แบ่งทรัพย์น้ันทายกยาจกให้
สองทรงเทศน์เรื่องศีลรักษาใจ                   ย่อมจักได้สรวงสวรรค์สำราญรมย์
สามทรงเทศน์เรื่องกามเป็นความใคร่         ย่อมจะได้ความสุขมีทุกข์ผสม
สี่ทรงเทศน์เรื่องทุกข์ระทมตรม                  เพราะขันธ์ห้าพาจมระทมทุกข์
ห้าทรงเทศน์สมุทัยทุกข์ใหญ่หลวง            มีเพราะปวงตัณหาไม่ผาสุข
หกทรงเทศน์ถึงมรรคาพาพ้นคุก                 จึงเป็นสุขในสถานนิพพานพ้น
พระยศฟังพระองค์ได้ทรงเทศน์                  มองเห็นเหตุลับเร้นมองเห็นผล
ได้ดวงตาเห็นธรรมฉ่ำกมล                          ในบัดดลเรียกว่าโสดาบัน
เพราะบุญแต่ชาติก่อนย้อนมาหา                 พรตถาคตบอกใช่หลอกนั่น
ในชาติก่อนพระยศปรากฎพลัน                   เกิดเป็นชั้นหนุ่มชายสหายมี
ห้าสิบห้าคนรวมอยุ่ร่วมกัน                           ทุกทุกวันนั้นเล่าช่วยเผาผี
เป็นสัปเหร่อช่วยกันมานานปี                       จนรุ้ดีในอสุภสัญญา
ได้เวียนเกิดเวียนตายมาหลายชาติ             เป็นนักปราชญ์รู้จริงทุกสิ่งสาร์
ว่าชีวิตเกิดตายวายชีวา                               จึงไม่น่าเกิดตายนึกหน่ายใจ
ได้อสุภสัญญามาแต่ก่อน                            บุญนั้นย้อนมาเฉลิมส่งเสริมให้
สำเร็จพระอรหันต์ด้วยทันใด                       ก่อนพ่อได้ตามหาจนมาพบ
จึงบิดาพยายามตามหาบุตร                        เดินรีบรุดเข้าไพรได้ประสบ
แต่ว่าพระพุทธองค์ผู้ทรงภพ                       ทรงสยบจิตเล่นไมเห็นกัน
เมื่อบิดาพระยศปรากฎหน้า                        เที่ยวตามหาบุตรชายดั่งหมายมั่น
ก็ทรงเทศน์ให้ฟังเหมือนดั่งวัน                   พระยศน้ันเข้ามาอีกคราครั้ง
บิดาพระยศนั่งนิ่งฟังเทศน์                         ได้ดวงเนตรเห็นธรรมดั่งความหลัง
พระยศฟังแจ่มจรัสในสัจจัง                        จนกระทั่งลช้ันอรหัตตา
พระจึงหยุดเพ่งฌานบันดาลฤทธิ์                ที่เข้าปิดตาพ่อเสียต่อหน้า
มิให้เห็นพระยศปรากฎตา                           ให่บิดาเห็นบุตรสุดที่รัก
แต่ต่างเป็นพระอริยะจิตสว่าง                      มองเห็นทางพระนิพพานอันประจักษ์
ไม่กลับไปครองเรือนเป็นเพื่อนพรรค          จึงมิชักชวนร้องให้ครองเรือน
ห้าสิบสี่เพื่อนชายสหายทั้งหมด                  เห็นพระยศบวชล้วนก็ชวนเพื่อน
พากันบวชปลาบปลื้มไม่ลืมเลือน                บุญมาเตือนจิตน้ันให้บรรพชา
ครบห้าสิบพระองค์จึงทรงสอน                    ให้สัญจรแยกหมู่ไปอยู่ป่า
หมั่นบำเพ็ญพากเพียรภาวนา                      ลุโสดาอรหันต์ตามชั้นไป
เป็นสาวกรุ่นแรกที่แยกหมู่                           ออกไปสู่ถิ่นฐานบ้านน้อยใหญ่
เป็นกำลังเผยแพร่พระธรรมวินัย                  เผยพรไตรรัตนาสู่สากล  ฯ  (๖๒ คำ )


                                                                              ๖  มกราคม  ๒๕๓๓  
           
        
                             
             

                          

๑๙. นิทานเรื่อง พระสิวลีผู้อุดมด้วยลาภ

๑๙. นิทาน

เรื่อง พระสิวลีผู้อุดมด้วยลาภ

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล            เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

สมัยเมื่อพระบรมครูยังอยู่ดี                       ประทับที่แนวป่ากุณฑานะวัน

ในกุณฑิยโกฬิยะนครเขต                         ชาวประเทศเพศหญิงแม่มิ่งขวัญ

ชื่อนางสุปปวาสาคนสำคัญ                       ฟังเทศน์ธรรม์พระพุทธองค์แล้วปลงใจ

จิตเลื่อมใสศรัทธาตถาคต                         จึงกล่าวพจน์ประณามความเลื่อมใส

ขอถึงซึ่งคุณพระรัตนตรัย                          แล้วจึงได้แต่งงานการวิวาห์

นางตั้งครรภ์สิบเดือนไม่เคลื่อนคลอด       ถึงตลอดเจ็ดปีไม่มีท่า

จึงเจ็บท้องคลอดตามธรรมดา                  เจ็ดปีกว่าเจ็ดเดือนไม่เหมือนใคร

จึงรำลึกถึงพระอรหันต์                             สัมมาสัมพุทธอันเคยเลื่อมใส

จึงเจ็บครรภ์ปั่นป่วนรัญจวนใจ                  เจ็บอยู่ได้เจ็ดวันไม่บรรเทา

ให้สามีไปทูลมูลพระบาท                        จอมพระศาสดาจารย์ผู้เป็นเจ้า

ทรงพระกรุณาอยู่มิดูเบา                          ตรัสแก่เขาต่อหน้าผู้สามี

"ดูก่อนสุปปวาสาจงผาสุก                       จงพ้นทุกข์พ้นโรคอโศกศรี

สุปปวาสาจงคลอดปลอดภัยดี                 สุปปวาสาจงมีลูกผู้ชาย"

เธอจึงคลอดบุตรชายง่ายดายนัก             ช่างน่ารักน่าชังเหมือนดังหมาย

แข็งแรงลุกขึ้นนั่งอย่างสบาย                   มีร่างกายสะโอดสะองค์ทรงพลัง

จึงบิดามารดาสาธุสะ                               นิมนต์พระมาบ้านในวันหลัง

พระพุทธเจ้าเสด็จมาในคราครั้ง               มาทรงนั่งเป็นประธานในงานบุญ

พวกชาวบ้านชาวเมืองรู้เรื่องราว              จึงเกรียวกราวมากหลายมาวายวุ่น

เอาสินทรัพย์มารวมเข้าร่วมทุน                มีลาภครุ่นไหลหลั่งแต่ยังเยาว์

พระภิกษุทั้งหลายไปในงาน                    มีลาภทานมากมายเป็นหลายเท่า

รู้เรื่องอันอัศจรรย์ไม่บันเบา                     ว่าแม่เจ้าท้องเสร็จถึงเจ็ดปี

ไม่น่าเชื่อเหลือเข็ญช่างเป็นไป               มีกรรมเวรเช่นใดไฉนนี่

ต่างฉงนสนทนาและพาที                        พระจอมมุนีจึงตรัสประวัติการ

ตั้งครรภ์เจ็ดปีจริงเป็นสิ่งสัตย์                  เพราะวิบัติบาปหลังตามล้างผลาญ

ที่หนูน้อยเอิบอาบด้วยลาภทาน              เพราะกุมารมีบุุญมาหนุนเนือง

แต่ปางเก่าย้อนเก้าสิบเอ็ดกัปป์              ไม่อาจนับเดือนปีเคยมีเรื่อง

สมัยพระวิปัสสียังมีเมือง                         อันรุ่งเรืองอยู่ในสมัยนั้น

พระราชาใจบุญจึงหนุนเนื่อง                  ให้ชาวเมืองทำทานการขบฉัน

พวกชาวเมืองยื้อแย่งเข้าแข่งกัน            ถึงเจ็ฺดวันทำทานในงานบุญ

เที่ยววิ่งหาน้ำผึ้งจนถึงไหน                    ก็มิได้น้ำผึ้งจนถึงวุ่น

ชาวบ้านนอกใจดีไม่มีทุน                       แต่เห็นคุณศีลทานเบิกบานใจ

แต่ตนมีน้ำผึงหนึ่งกระบอก                     จึงยกออกทำทานเบิกบานใหญ่

มี่นมส้มหนึ่งกระบอกยกออกไป              ทำทานให้หมดสิ้นไม่กินเลย

ด้วยอำนาจบุญญาที่กล้าหาญ                ถวายทานพุทธองค์ทรงเสวย

ตายไปเกิดเลิศฟ้ายิ่งกว่าเคย                 ได้ชมเชยสมบัติกษัตรา

เป็นเจ้าฟ้ามหากษัตริย์สมบัติมาก           ก็ยิ่งอยากมีอำนาจวาสนา

ยกทัพตีเขตกษัตริย์คู่ปัจจา                    ล้อมเมืองกว่าเจ็ดปีบุรีนั้น

พวกชาวเมืองอดอยากลำบากเหลือ       ตายเป็นเสือสิ้นจวักเขาดักจั่น

กรรมที่ทำสงครามมาตามทัน                  อยู่ในครรภ์เจ็ดปีชาตินี้แล้ว

ทีมีลาภอาบเอิบจนเติบใหญ่                   เพราะบุญได้ตอบสนองจึงผ่องแผ้ว

ทำบุญไว้ในชาติไม่คลาดแคล้ว              หวานเจื้อยแจ้วประหนึ่งน้ำผึ้งรวง

ถวายพระพุทธเจ้าในคราวก่อน               จึงกลับย้อนมาได้อย่างใหญ่หลวง

กุมารน้อยคนนี้จักมีดวง                          ได้ลุล่วงอรหัตต์ตัดมลทิน

ชื่อว่า "พระสิวลี"จักมีลาภ                       อันเอิบอาบไหลอยุ่มิรู้สิ้น

การก็สมสัจจาชั่วฟ้าดิน                           พระจอมมุนินทร์ตรัสจริงทุกสิ่งอัน

พระสิวลีได้บวชผนวชแล้ว                      ก็ผ่องแผ้วลุพระอรหันต์

ลาภทานไหลแทมาน่าอัศจรรย์               ไปไหนนั้นหญิงชายถวายทาน

พระอรหันต์หมู่ใหญ่ไปไหนนั่น                หนทานนั้นเป็นแดนแคลนอาหาร

พระสิวลีไปด้วยอำนายการ                      พวกชาวบ้านร้านตลาดไม่ขาดแคลน

ประชาชนเฮละโลโมทนา                        ขนข้าวปลามาถวายมากมายแสน

จนเหลือใช้เหลือกินทุกถิ่นแคว้น             ผู้คนแน่นหญิงชายถวายทาน

พระพูทธองค์ทรงชมนิยมนัก                   ว่าทรงศักดิ์อรหันต์ส่งสัณฐาน

ว่าเป็นเลิศยิ่งนักลาภสักการ                    เป็นตำนานสืบมาเวลานี้

ท่านสร้างพระสิวลีมีสืบเนื้่อง                   เป็นพระเครื่องลาภทานตระการศรี

บ้างเรียกชื่อผิดเพี้ยนเปลี่ยนไปมี            ว่าพระฉิมพาลีก็มีนาม

บ้างเรียกพระปิดตาทางหาลาภ               คนไทยทราบทั่วไปในสยาม

มีคาถาประจุฤทธิ์ประสิทธิ์ตาม                ปลุกเสกยามภานาสมาธิ

คือ"นะชาลี ติ"ดำริชอบ                           ครบสามรอบลาภงามตามดำริ

เป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ                        เป็นลัทธิตั้งสัตย์ปัตติญาณ

"สิวลี จะ มหาเถโร                                   เทวา นรปูชิโต" รโหฐาน

"โสระโห  ปัจจยาทิมา"การ                     "อะหัง วันทามิ"  ฌานภาวนา

อฺธิษฐานถึงพระสิวลี                                ย่อมจะมีลาภทานตามปรารถนา

ถ้าเชื่อมั่นไตรรัตน์มีศรัทธา                      หมั่นบูชาก็เห็นว่าเป็นจริง ฯ  (๖๔ คำ)

                                           

                                                                           ๖  มกราคม  ๒๕๓๓                                                   

๑๘. นิทานเรื่อง อยากดูพุทธปาฎิหารย์

๑๘ นิทาน

เรื่อง อยากดูพุทธปาฎิหารย์

 ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล             เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เรื่องเจ่้าชายมาบวชอย่างอวดดี             อยากเห็นมีปาฎิหารย์ต้องการดู

อยากพิสูจน์พุทธาปาฎิหารย์                 แห่งพระศาสดาจารย์อันมีอยู่

จะเท็จจริงอย่างไรจะใคร่รู้                     เห็นคนผู้พูดกันไม่มั่นใจ

คร้ังหนึ่งพระพุทธองค์ทรงประทับ         อยู่พร้อมกับพระสงฆ์ในพงไผ่

ในแคว้นมัลละคามนิคมไพร                  กษัตริย์ในลิจฉวีชื่อลือชา

ว่าปกครองบ้านเมืองรุ่งเรืองศรี              โดยสามัคคีธรรมเนียมแยี่ยมนักหนา

เจ้าชายชื่อสุนักขัตต์กษัตริย์ตรา*          ได้เข้ามาผนวชอย่างอวดดี

อยากทดลองปาฎิหารย์อาจารย์เจ้า       ตามที่เขาพูดถึงกันอึงมี่

อยากจะทอดพระเนตรเหตุลับลี้             ว่าจะมีจริงบ้างหรืออย่างไร

บวชอยู่นานหลายเดือนก็เชือนเฉย        มิได้เคยทัศนาน่าสงสัย

ไม่เห็นจริงสักรายนึกหน่ายใจ                อยากจะไปพบพานอาจารย์ดี

พระพุทธองค์ทรงทราบความรู้สึก          ที่คิดนึกวิปริตจนคิดหนี

จึงพากันเดินดงในพงพี                          จนถึงที่หมู่บ้านอตตรากา

ได้พบนักบวชหนึ่งซึ่งทำพรต                 จึงกำหนดสิ้นสุดมนุสสา

คือเปลือยกายล้อนจ้อนสัญจรมา            ไม่มีผ้าผืนนิดปกปิดกาย

แถมยังเดินสี่ขาท่าสุนัข                          เที่ยวนอนพักหลุมถ่านบ้านทั้งหลาย

ขออาหารเขากินจนสิ้นอาย                    กินก็คล้ายสุนัขปากใช้งับ

ไม่ใช้มือรับทานอาหารสิ้น                      แต่ใช้ลิ้นเลียแลบแทบลมจับ

ชื่อนักบวช "โกรักขัตติยา" ผู้อาภัพ        ดูเหมือนกับสุนัขเพศน่าเวทนา

พระสุนัขขัตตะเห็นตระหนัก                   ให้นึกรักโยคีตาชีป่า

ว่านี่คือสมณะแน่แท้แก่ตา                      ไม่ปรารถนาสิ่งใดในโลกีย์

นี่คือพระอรหันต์ชั้นวิมุตติ                       ย่อมจะหลุดโลกล้าสง่าศรี

อยากประพฤติยึดตามงดงามดี               คงจะมีปาฎิหารย์ตระการตา
พระพุทธองค์ทรงทราบวาระจิต              เข้าคั่นมิจฉาทิฎฐิดำริบ้า
จึงโปรดพระสุนัขขัตตะกรุูณา                 แล้วตรัสว่าเจ็ดราตรีแต่นี้ไป
ชีเปลือยนี้จะตายวายชีวาตม์                  ด้วยอาพาธท้องขึ้นท้องอืดใหญ่
ศพจะอยู่ป่าช้าในป่าไกล                        ชื่อ"วีรณถัมภกะ" ในไพรพนา
เขาจะตายไปเกิดกำเนิดอยู่                    ในพวกหมู่อสุรกายร้ายนักหนา
เรียกอสุรกายชั้น "กาลัญชิกา"                น่าสมเพชเวทนาในกรรมเวร
พระสนัขขัตตะฟังตระหนัก                      แต่ก็ชักสงสัยมองไม่เห็น
ว่าจะล่่วงรู้หมดถึงกฎเกณฑ์                    ถึงเศษเดนกรรมกล้าไม่น่าฟัง
เที่ยวบอกพวกเดียร์ถีย์ที่มีอยู่                 ถึงคำครูทำนายในภายหลัง
พวกเดียร์ถีย์ฟังว่านึกน่าชัง                    จึงคอยต้ังจับผิดติดตามดู
ครบเจ็ดวันทิวาและราตรี                        จึงตาชีเปลือยล้มสิ้นลมอยู่
พวกเดียร์ถีย์กลัวใครจะไปรู้                    จึงลากลู่ถูกังยังป่าช้า
วีรณถัมภกะระยะไกล                              ปกปิดให้คนผุ้ไม่รู้ว่า
พระสมณโคดมมีสมญา                           ทำนายมาแม่นกับดั่งจับวาง
พระสุนัขขัตตะนึกตระหนัก                      แต่ไม่ยักเชือจริงทุกสิ่งอย่าง
ว่าเกิดไหนไม่แจ้งยังแคลงคลาง            จะทราบทางเกิดน้ันได้ฉันใด
พระพุทธองค์จึงต้องชี้ช่องทาง               ให้ไปข้างศพผีตาชีใหญ่
เคาะหัวศพสามครั้งโดยตั้งใจ                  ถามว่าไปเกิดไหนจงบอกมา
พระสุนัขขัตตะจิตกระด้าง                        จึงเดินทางเข้าไปถึงในป่า
เห็นศพชีเปลือยกลิ้งทิ้งสุธา                    จึงเคาะหน้าผากชีทันทีทันใด
ว่าดุูก่อนพระโกรักขัตติยะพระอรหันต์     ไปเกิดชั้นวิมานสถานไหน
ศพชีเปลือยลุกถลันขึ้นทันใด                  ว่าเราไปเกิดอยู่ "อสุรกาย"
ถามว่าอสุรกายน้ันนามฉันใด                   ตาชีไพรว่าเรียกสำเหนียกง่าย
"กาลัญชิกา"ในใต้อบาย                          แล้วล้มหงายเงียบสงบเหมือนศพเดิน
พระสุนัขขัตตะละพยศ                             มาวันทาพระสุคนหมดฮึกเหิม
พระพุทธองค์ตรัสล้อขึ้นต่อเดิม               เพื่อส่งเสริมปัญญาพระสาวก
ว่า "ดูก่อนโฆษบุรุษสุดโง่เขลา               เธอเห็นเราหรือยังนั่งวิตก
อิทธิฤทธิปาฎิหารย์อันเรายก                  มันถึงอกถึงใจได้หรือยัง
เราทำนายวันตายก็ได้ด้วย                      บอกเรื่องป่วยไข้ได้ดั่งใจหวัง
บอกถึงศพในป่าช้าที่คาซัง                     บอกกระทั่งเกิดตายอบายภพ
บันดาลให้พิสูจน์ผีพูดได้                        เมื่อให้ไปเคาะหน้าผากของซากศพ
ปำฎิหารย์สำคัญมีครันครบ                     เธอเคยพบปาฎิหารย์อาจารย์ใด"
สาวกใหม่พบพระปาฎิหาริย์                    ช่างเชียวชาญเลิศลบภพสมัย
จงรักพระตถาคตจนหมดใจ                    เธอจึงได้ดวงตาโสดาบัน  ฯ (๕๘ คำ)

                                                                    ๕ มกราคม ๒๕๓๓

* สุนักขัตต์ คือฤกษ์ดี            

   
                  

                                             

๑๗. นิทานเรื่อง สังวาลเพชรคืองูเห่า

๑๗ นิทาน

เรื่อง  สังวาลเพชรคืองูเห่า

     ๐ มีนิทานนานสุดคร้ังพุทธกาล          เป็นนิทานเรื่่องจริงทุกสิ่งสรรพ์

เมื่อพระองค์พุทธะภควัน                         ยังสุขสันต์โปรดสัตว์ตัดอบาย

ครั้นรุ่งอรุโณทัยในวันหนึ่ง                      พระองค์จึงมุ่งมั่นเดินผันผาย

ไปโปรดชาวนาหนึ่งจะถึงตาย                 เพราะเรื่องร้ายราชทรัพย์เขาจับมา

ถ้าแม้นมิไปช่วยคงม้วยมอด                    คงไม่่รอดเขาฟันบั่นเกศา

จึงชวนพระอานนท์อนุชา                         เดินลัดป่ามุ่งมาที่นาดอน

เห็นชาวนาทำนาอยู่ขวาหัตถ์                   แล้วทรงลัดเดินกรายชายสิงขร

แล้วหยุดลงตรงระหว่างหนทางจร           ดำเนินย้อนหยุดชมที่ร่มไม้

แล้วทรงใช้พระบาทสะอาดอ่อน              ยกขึ้นชี้ทรัพย์ซ่อนอยุ่ใกล้ใกล้

ตรัสถามพระอานนท์ให้สนใจ                  ส่งเสียงให้ชาวนาน้ันได้ยิน

"อานนท์เห็นอะไรนั่นไหมเล่า                  นั่นงุเห่าขดนอนข้างก้อนหิน"

อานนท์เห็นสร้อยเพชรงามโสภิณ           ทูลพระชินสีห์ครูว่ารู้แล้ว

ฝ่ายผัวเมียชาวนาขึ้นเงียหู                      เข้ามาดูงามพร้อยสร้อยเพชรแก้ว

แต่งูเห่าไม่มีเห็นวี่แวว                             มองทั่วแถวพฤกษีไม่มีงู

จึงไหว้พระโคดมบรมสงฆ์                       เห็นพระองค์เสงี่ยมหงิมยืนยิ้มอยู่

ไม่ตรัสสิ่งใดเลยยืนเฉยดู                        เดินตามลู่ทางน้อยเคลือนคล้อยไป

สองชาวนาเมียผัวกลัวคนเห็น                 จึงซ่อนเร้นทรัพย์โคนต้นไม้ใหญ่

เอาผ้าห่อทรัพย์มิดปกปิดไว้                    รีบเก็บไปสู่สถานบ้านเรือนตน

พระเจ้าพิมพิสารให้ควานหา                    พวกโจราร้ายแรงทุกแห่งหน

ขโมยราขทรัพย์น้ันในบัดดล                   ให้ออกค้นทั่วบ้านทุกชานเรือน

ตำรวจหลวงราชาผุู้สามารถ                     ก็เก่งกาจเหลือใจใครจะเหมือน

ค้นราชทรัพย์นั้นมิทันเดือน                      ตำรวจเพื่อนค้นเคหาชาวนานั้น

พบสร้อยเพชรซุกไว้ที่ในยุ้ง                     จำรัสรุ่งแพรวพรายดูฉายฉัน

จับผัวเมียชาวนานั้นมาพลัน                     จำชื่อคามามั่นห้าประการ

ถวายพระเจ้าพิมพิสารทำการซัก              ว่าเข้าลักอย่างไรในสถาน

ชาวนากล่าวคำสัจปฎิญาณ                      ในพิมานปราสาทมิอาจมา

ไม่เคยเห็นปราสาทราชฐาน                     จะทำการโจรกรรมทำบาปกล้า

ไม่สามารถอาจชั้นชาวนา                         หมดปัญญาทำได้ไฉนกัน

แล้วเล่าตามความจริงทุกสิ่งสม                พระสมณโคดมอรหันต์

เป็นพยานได้จริงทุกสิ่งอัน                        ในวันนั้นเดินมากับอานนท์

ทรงเอาบาทาชี้ว่านี่เจ้า                             มีงูเห่านอนขดขนดนั่น

แล้วเดินเลยเฉยไปทันใดพลัน                  สองคนฉันจึงทราบว่าลาภลอย

เก็บเอามาไว้บ้านไม่นานนัก                      ประมาณสักเดือนหย่อนอยู่สักหน่อย

จึงถูกจับคับใจมิใช่น้อย                             ต้องมาพลอยรับโทษจงโปรดปราน
พระเจ้าพิมพิสารรำคาญจิต                       จับคนผิดมาผูกจะถูกประหาร
ชวนอำมาตย์ออกไปมิได้นาน                    เข้ากราบกรานพระณตพระทศพล
ทรงเล่าเรื่องชาวนาโจรานั่น                      พระภควันจำได้ไม่ฉงน
ตถาคตไปโปรดช่วยโฉดชน                      เพื่อให้พ้นราชภัยในชีวี
ชี้ให้เขาแลดูว่างูเห่า                                  อย่าฉวยเอาสร้อยเพชรมณีศรี
ถึงเขาโลภโฉบฉาบเห็นลาภดี                   ก็ยังมีคนเห็นเป็นพยาน
พระเจ้าพิมพิสารโบราณกษัตริย์                 ทรงแจ้งชัดยิ่งนักมีหลักฐาน
จึงปล่อยชาวนาไปมิได้นาน                        พ้นประหารชีวิตปลิดชีวี
โดยพุทธฤทธาบารเมศ                               เข้าปกเกศชาวนาคุ้มราศี
ช่วยพระเจ้าแผ่นดินถิ่นธานี                         มิให้มีบาปกล้าสั่งฆ่าคน
ผู้ใดทำผิดสักนิดหน่อย                               ให้ทรงปล่อยชาวนาสถาผล
พระบารมีโปรดสัตว์ในบัดดล                       พระทศพลทรงแจ้งแทงโลกา
พระญาณสอดปลอดโปร่งโล่งตลอด           ประุดุจทอดเนตรไปในใต้หล้า
จึงโปรดสัตว์ได้พลันทันเวลา                       พระมหากรุณาทั่วฟ้าดิน  ( ๔๘ คำ )

                                                                             ๓ มกราคม ๒๕๓๓