๒๗. นิทาน
เรื่อง เศรษฐีขนมเบื้อง
๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี
ในเมืองราชคฤหาเป็นธานี มีเศรษฐี "โกสิยะ" ตั้งตระกูล
แกร่ำรวยเงินตรามหาศาล แปดร้อยล้านทรัพย์สินไม่สิ้นสูญ
ถึงมั่งมีหลายหลายแสนมากมูน ยิ่งเพิ่มพูนทรัพย์สินไม่กินใช้
แกตระหนี่ถึ่เหนียวเด็ดเดี่ยวยิ่ง ทาสชายหญิงอดอยากจนปากไหม้
ไม่เคยทำบุญทานการใดใด ไม่เคยให้ทานทาสขาดปรานี
วันหนึ่งแกอดอยากจนปากขม อยากกินขนมเบื้องบ้างอย่างเต็มที่
จึงพาเมียหลบหน้าประชาชี ไปทำที่กินกันอยู่ชั้่นบน
ขึ้นตำหนักเรือนยอดทอดขนม จะกินอมแอบเร้นจึงเป็นผล
ขีนมากินกันอยู่กลางหมู่ชน กลัวว่าคนใช้สอมาขอกิน
พระพุทธองค์ทรงตรวจสำรวจสัตว์ เพื่อจะตรัสสอนทานการถือศีล
พบโกสิยะเศรษฐีใหญ่ในธานินทร์ ตระหนี่สินทรัพย์ล้นเป็นพ้นคิด
แต่มีบุญวาสนามาแต่ก่อน พอจะสอนสั่งสมอบรมจิต
ให้ลุโสดาได้ในชีวิต จึงประสิทธิ์พระโมคคัลาน์ญาณ
จึงสำแดงฤทธาให้ปรากฎ ปราบพยศเศรษฐีมหาศาล
จีงพระโมคคัลลาน์มิช้านาน ไปถึงบ้านเศรษฐีในที่ไกล
ปาฎิหารย์เหาะลอยขึ้นคล้อยเคลื่อน ไปถีงเรือนเศรษฐีบุรีใหญ่
ลอยอยู่ที่หน้าต่างอย่างฉับไว สำแดงฤทธาให้เศรษฐีดู
เกิดเป็นควันดำคล้ายไฟไหม้บ้าน ทั่วเรือนชานควันฟุ้งพวยพุุ่งอยู่
เศรษฐีใหญ่กลัวไฟจะไหม้กู เถรมาสู่เรือนไฟจะไหม้ตาย
จึงถวายขนมเบื้องเครืองบูชา ขอท่านอย่าทำไฟไหม้ฉิบหาย
พระโมคคัลาน์ไม่รับกลับภิปราย ให้ถวายทูลกระหม่อมพระจอมภพ
ท่านเศรษฐีตอบว่าถ้าเช่นนั้่น จงพาฉันนี้ไปให้ประสบ
พระโมคคัลาน์พาเข้าไปเคารพ นั่งนอบนบพุทธะภควัน
ขนมเบื่้องหนึ่งตะกร้าเอามาถวาย กลับมากมายเหลือครอบพระขบฉัน
เลื้ยงสาวกห้าร้อยไม่น้อยครัน พระเสกสรรปาฎิหารย์บันดาลใจ
ในบุญทานการกุศลเกิดผลไกล จนถึงได้ดวงตาโสดาบัน
ขนมเบื้องเหลือหลายมากมายอยู่ ไร้พระผู้อยู่ครบจะขบฉัน
ขนมหนึ่งตะกร้าน่าอัศจรรย์ พระอรหันต์ห้าร้อยยังน้อยไป
พระห้าร้อยขบฉันกันไม่สิ้น ยังเหลือชิ้นขนมอร่อยหาน้อยไม่
ขนขนมมูลมองไปกองไว้ ประตุูใหญ่นิเวศเชตุพน
เรียกประตูขนมเบื้องเรื่องประหลาด กองเกลือนกลาดทิ้งไว้ใกล้ถนน
เพื่ออวดตาบรรดาประชาชน ให้ได้ยลต่อมาอีกช้านาน ฯ
๑๓ มกราคม ๒๕๓๓
๑๓ มกราคม ๒๕๓๓
