๗. นิทานเรื่อง นางจิญจมาณวิกาท้องโต

๗.นิทาน

เรื่อง นางจิญจมาณวิกาท้องโต

     ๐ มีนิทานนานสุุดคร้ังพุทธกาล           เป็นนิทานเรื่่องจริงทุกสิ่งสี
เมื่อพระสัพพัญญูยังอยู่ดี                         ประทับที่เชตวันสำราญรมย์
ท่ามกลางพวกเดียรถีย์มีลัทธิ                  เป็นมิจฉาทิฎฐิมิเหมาะสม
สั่งสอนธรรมไปตามความนิยม                 คนโง่งมชมชอบนบนอบกัน
พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ชอบ                     คนทุกขอบเขตเมืองเลื่่องลือลั่น
มาเลื่อมใสศรัทธาบูชากัน                        ชีป่านั้นอดอยากลำบากนัก
พวกเดียร์ถีย์มีจิตคิดริษยา                        จึงคิดหาอุบายทำลายหนัก
จ้างนางจิญจมาณวิกายุพาพักตร์              เข้าสำนักเชตวันหม่ั่นไปมา
เมื่อตอนเย็นเวลาจะสายัณห์                    ให้นางนั้นแต่งตัวยั่วตัณหา
นุ่งสีทับทิมทองผ่องวรรณา                      ในหัตถาถือดอกดวงพวงมาลัย
ทำเป็นทีเข้าไปหาตถาคต                        กระช้อยชดกิริยาอัชฌาสัย
ใครถามว่าจวนค่ำไปทำไม                       ทำอึ้งอ้ำงำไว้มิพูดจา
ถึงตอนเช้าเจ้าแสร้งสำแดงตน                 ออกจากเชตุพนอารามป่า
เดินสวนทางคนเขาที่เข้ามา                     เพื่อวันทาพระพุทธองค์ตอนช้าน้ัน
ถ้าใครถามว่าไปอยู่ไหนมา                       นางพูดจาบ่ายเบี่ยงหลีกเลี่ยงนั่น
ว่าท่านจะรู้ไปทำไมกัน                             ว่าตัวฉันไปนอนอยู่บ่อนใด
พอครบเดือนถ้ามีพวกชีบา                       ชาวประชาไต่ถามความสงสัย
นางตอบว่าไปนอนซ่อนอยู่ใน                   กุฎิใหญ่ของพระศาสดา
ห้าหกเดือนต่อมาเอาผ้ารัด                       เข้าไปยัดหน้าท้องให้ป่องกว่า
คนถามว่าท้องใหญ่กับใครมา                   นางตอบว่าผัวเราคือเจ้าชาย
ถึงเก้าเดือนทำท้องให้ป่องโย้                   เอาขอนโตถากกลมให้สมหมาย
ผูกท้องให้ใหญ่เกินเดินสะพาย                 ทำให้คล้ายท้องแก่เป็นแม่คน
แล้วไปยืนอยู่หน้าตถาคต                          ทำเพ้อพจน์พุูดร้องทำนองบ่น
สมณะนี้ดีแต่สอนนิกรชน                           แต่ไม่สนใจเมียที่เสียตัว
ไม่จัดหาหอห้องให้น้องหน่อย                   ก็ไม่น้อยใจที่เรามีผัว
ให้เศรษฐีท่านสร้างไว้ข้างรั้ว                     ไม่ว่าชั่วสักหน่อยไม่น้อยใจ
พระพุุทธองค์ทรงสอดทอดพระเนตร         ทรงหยุุดเทศน์นิ่งอยุู่่สักครู่ใหญ่
ตรัสว่าแม่น้องหญิ่งเท็จจริงไซร้                 เราก็รู้แท้แต่สองคน
ทั่วทุกคนนิ่งอึ้งตะลึงเนตร                         พระผู้เพศอรหันต์อนันตผล
ถึงแสนรู้อยู่ร่ำก็จำจน                                 พระทศพลไม่แจ้งแถลงการ
ทันใดนั้นบันดาลพิมานฟ้า                         พระอินทราแจ้งจิตคิดสงสาร
บันดาลให้ไม้ป่องเหมือนท้องมาน             หลุดลงมาหน้าฉานพระศาสดา
ถูกหลังเท้านางแน่เป็นแผลขาด                โลหิตสาดไหลหล่อลงต่อหน้า
ฝูงชนที่นั่งเฝ้าเหล่าประชา                         จึงตีด่าทุบถองจนร้องครวญ
ฉุดกระชากลากออกไปนอกวัด                   เกิดวิบัติทันตาน่ากำสรวล
แผ่นดินแยกแตกยับสูบนางนวล                 ร่างเซซวนจมดินจนสิ้นใจ
คนมาเล่าพระองค์ก็ทรงตรัส                       จะอุบัติในนรกต้องหมกไหม้
นับเป็นแสนล้านปีแต่นี้ไป                           ไม่มีใครล้างบาปที่หยาบช้า
จิญจมาณวิกาเกิดมาร้าย                             จึงต้องตายไปตกนรกกล้า
เมื่อชาติก่อนเคยเกิดกำเนิดมา                    ชื่อว่านางอมิตดามีสามี
ชื่อชูชกชายเฒ่าโศกเศร้ามาก                     ต้องลำบากเดินป่าพนาศรี
อมิตตายุยงเข้าพงพี                                    ในชาตินี้กลับชาติเป็นทาสทุกข์
รับใช้เหล่าเดียร์ถีย์พวกชีป่า                        ทาสปัญญาเขาเล่นเป็นสนุก
จะตกนรกหมกไหม้ไปหลายยุค                   ไม่มีสุขอีกนานนับล้านปี  (๔๔ คำ)
                   
                                                                         ๒๐ ธันวาคม ๒๕๓๒

                  

                                                                   

๖. นิทานเรื่อง ไม่คบคนพาล

 

๖. นิทานเรื่่อง ไม่คบคนพาล

     ๐ มีนิทานชาดกท่านยกมา                    พระศาสดาทรงเล่าแก่เหล่าสงฆ์

ว่าคร้ังหนึ่งนานสุดพระพุทธองค์                เกิดในวงศ์เศรษฐีมั่งมีทรัพย์

เกิดเบื่อหน่ายในทรัพย์ที่คับคั่ง                  เหมือนคอกขังโคควายจนตายดับ

เหมือนตลุงผูกคลาจนคาคับ                      มิได้รับเสรีภาพตราบเดือนปี

มิช้าคนกล่นเกลื่่อนก็เหมือนสัตว์               เขาจับมัดคอกไม่ออกหนี

มีทรัพย์สินมากครันอัญมณี                        ก็เหมือนขี้ช้างม้าจะว่าไป

จึงร่ำลาบิดามารดาบวช                             ไปนั่งสวดภาวนาในป่าใหญ่

เข้าบวชเป็นฤาษีพระชีไพร                        ไม่สนใจโลกีย์ทุกวี่วัน

เรียกอกิตตติดาบสถือพรตพราหมณ์          อยู่เขตคามพาราณีบุรีสันติ์

ฉันแต่ผักพืชไม้ในไพรวัน                          อาหารนั้นเลือกเอาหมากเม่าไพร
เก็บเอาใบเหลืองหล่นจากต้นแก่               ต้มเอาแต่น้ำคั้นพอฉันได้
วันหนึ่งมีพราหมณ์ป่าชราวัย                      เดินเข้าไปขอกินหมดสิ้นเอย
พระอกิตติดาบสต้องอดฉัน                        ไม่ไหวหวั่นนั่งดูอยู่เฉยเฉย
พระอินทร์ส่องเนตรนิยมนึกชมเชย             จึงมาเผยองค์เล่นให้เห็นองค์
ถามว่าท่านอยากได้สิ่งใดบ้าง                    ให้ขอมาห้าอยางตามประสงค์
จะประสิทธิ์ให้ตามความจำนง                     ขอท่านจงบอกมาห้าประการ
พระอกิตติดาบสเผยพจน์ว่า                        หนึ่งขออย่าพบพาลผจญผลาญ
สองอย่าได้ยินเสียงสำเนียงพาล                 สามอยางอยู่ร่วมสถานกับพาลชน   
สี่อย่าพูดจาปราศรัยกับไพร่พาล                 ห้าอย่าหลงลมหวานคนพาลพ่น
เราขอพรห้าสิ่งสัจจริงล้น                            ไม่มากพ้นเกินไปจงให้เรา
พระอินทร์ว่าเหตุไฉนไม่ขออื่น                    คงขมขื่นคนพาลสันดานเขลา
ดาบสว่าเรารู้ไม่ดูเบา                                  ไปคบเขาคนพาลรำคาญใจ
หนึ่งพาลนี้หนาปัญญาทราม                        สองพูดความชั่วหยาบเป็นบาปใหญ่
สามแนะนำทางชั่วทรามให้ตามไป              สี่ไม่มีศีลในหัวใจตน
ห้าเราแนะนำดีไมมีฟัง                                 หกเราสั่งสอนโปรดก็โกรธให้
ถึงเราจะอยู่เดียวเปล่าเปลี่ยวใจ                   ก็อย่าได้พบพาลสันดานทราม
พระอินทร์ฟังวาจาพระดาบส                       น้อมประณตเวียนจบคำรบสาม
แล้วลอยลิ่วปลิวฟ้าสง่างาม                         อวยพรตามดาบสพร่ำพจน์วอน
พระอกิตติฤาษีพระชีป่า                               กลับชาติมาเป็นพระเวสันดรก่อน
 พราหมณ์ชราในป่าพนาดร                         กลับชาติย้อนมาอยู่เป็นชูชก
ชาตินี้กลับมาเป็นเถรเทวทัต                       ลูกกษัตริย์ไร้ธรรมจึงต่ำตก
สืบสันดานพาลชนเวียนวนวก                      ตกนรกเพราะตนเป็นคนพาล ฯ (๓๒ คำ)

                                                                            ๑๙ ธันวาคม ๒๕๓๒                

                       

          (โปรดติดตามตอนต่อไป) 

๕.นิทานเรื่องปฎาจาราเถรีอรหันต์

๕. นิทานเรื่อง ปฎาจาราเถรีอรหันต์

     ๐ มีนิทานกาลก่อนท่านสอนสั่ง                ต้ังแต่คร้ังพุทธกาลเนิ่นนานหลาย
เมื่อพระพุทธองค์ยังทรงกาย                         อภิปรายเทศนาประชาชน
คร้ังน้ันในพาราสาวัตถี                                   ว่ายังมีตระกูลอันพูนผล
เป็นตระกูลเศรษฐีมั่งมีล้น                              ลูกสาวคนหนึ่งด้วยแสนสวยงาม
ท่านเศรษฐีหวงแหนแสนสวาท                     จึงสั่งขาดชายปวงคอยหวงห้าม
ใครมาสู่ขอห่อนบ่ผ่อนตาม                            เพราะเห็นทรามยิ่งกว่าธิดาตน
สาวปฎาจาริกธิดารัก                                     จึงถูกกักขังเร้นไม่เห็นหน
อยู่ปราสาทเรือนยอดที่ปลอดคน                   อยู่ชั้นบนเรือนยอดตลอดมา
มิได้พบชายอื่นดาษดื่นพักตร์                        จึงลอบรักเล่นสวาทกับทาสข้า
จนต้ังครรภ์ขึ้นป่องมีท้องมา                          จึงลอบพากันหนีหลบลี้ไป
คร้ันเมื่อครรภ์โตใหญ่จะใกล้คลอด                กลัวไม่ปลอดภัยครันนึกหวั่นไหว
จึงรีบหนึผัวตนเดินด้นไพร                             จะกลับไปคลอดบ้านมารดาตน
มาคลอดลูกอยู่กลางระหว่างไพร                   มิทันได้ถึงบ้านสถานต้น
ผัวก็ตามมารับกลับบันดล                               เพราะความจนไม่กล้าบากหน้าไป
ครบหนึ่งปีต่อมาธิดาเศรษฐี                            ก็กลับมีครรภ์ตั้งขึ้นครั้งใหม่
อ้อนวอนสามีทาสแทบขาดใจ                        ก็มิได้กลับบ้านหามารดา
จึงหลบลี้หนีพรากจากสามี                             เข้าพงพีเดินไพรอยู่ในป่า
ก็คลอดบุตรสุดใจในพนา                                เมื่อฝนฟ้าตกใหญ่น้ำไหลพรู
สามีมาตามพลางในกลางฝน                          เห็นเมียตนเปียกน้ำชุ่มฉ่่ำอยู่
อุ้มลูกน้อยกกบุตรอยุู่คุดคู้                               ก็ไม่รู้ป้องกันประการใด
จึงไปตัดไม้พุ่มมาคลุมให้                                อันอยู่ใกล้ดินพลวกจอมปลวกใหญ่
ถูกงูเห่าฉกพลันเข้าทันใด                               นอนสิ้นใจมรณาในป่าบน
นางอุ้มลูกเดินด้นเที่ยวค้นหา                          จนพบสามีตายในป่าต้น
ตัดกิ่งไม้ปกกายาสามีตน                                 ลูกสองคนค่อยอุ้มเดินดุ่มไป
อุ้มลูกคนจูงคนเดินด้นป่า                                 ดินน้ำตานองหน้าในป่าใหญ่
มุ่งไปเมืองสาวัตถึธานีไกล                              ลำธารไหลเชี่ยวขวาางหนทางจร
จึงบอกลูกคนใหญ่พึ่งได้ปี                               ลูกอยู่ที่นี่่แน่คอยแม่ก่อน
เดี๋ยวแม่มารับไปอย่าใจร้อน                             แม่จะอุ้มลูกอ่อนไปกอ่นนะ
บอกให้ลุกคอยนั่งอยู่ฝั่งนี้                                อย่าลุยลงวารีร้องเอะอะ
แล้วลุยน้ำข้ามท่ามีมานะ                                  ประเดี๋ยวจะมาหาใส่บ่าไป
อุ้มลูกน้อยลอยคอไปพอพ้น                             ปล่อยลุูกตนลงวางบนฝั่งได้
รีบลงน้ำมารับลูกฉับไว                                     แล้วเหลียวไปยังฝั่งหันหลังมา
เห็นเหยี่ยวใหญ่โฉบเฉี่ยวเสียวที่สุด                 มันเฉี่ยวบุตรบนฝั่งร้องดังจ้า
จึงโบกมือร้องไล่อยู่ไปมา                                 อยู่กึ่งกลางธาราที่ไหลแรง
ลูกคนโตโผล่ลุกขึ้นกุกกัก                                ว่าแม่กวักให้ไปมิได้แหนง
เดินลงน้ำหายไปในกลางแปลง                        สุดวัดแว้งจับบุตรเป็นสุดคิด
ส่วนลูกอ่อนเหยี่ยวใหญ่โฉบไปลับ                   ทบเป็นลมล้มทับลงดับจิต
เป็นโชคร้ายสุดที่ในชีวิต                                   แทบหมดฤทธิ์แทบตายทรงกายเดิน
คิดไปหาพ่อแม่พอแก้โศก                                เกิดมาโชคร้ายเท่าภูเขาเขิน
พบผู้คนในระหว่างทางดำเนิน                          จึงกล่าวเอินถามหามารดาตน
คนเขาบอกข่าวร้ายแทบตายดับ                       ได้ฟังกับหูชาคาถนน
วา่เศรษฐีท่านตายพึ่งวายชนม์                           เพราะลมบนพัดพาปราสาทพัง
ทับท่านเศรษฐีตายวายชีวา                               พร้อมภรรยาข้าทาสปราสาทหลัง
เขาเผาไปสักครู่ไม่อยู่ยัง                                   ควันกำลังพวยพุ่งสูงสู่ฟ้า
ปฎาจาราแลดูก็รู้นั่น                                          แลเห็นควันพวยพุ่งสูงหนักหนา
นางก็สิ้นลมประดีในชีวา                                    กลายเป็นบ้าผ้าผ่อนล่อนจ้อนกาย
พระพุทธองค์ทรงเทศน์ ณ เชตวัน                     พระก็พลันเห็นรอบในขอบข่าย
แจ้งในทศพลญาณอันพรรณราย                       พระจึงฉายรังสีมาที่นาง
นำหน้าตรงเข้าไปในเชตุพน                              จนผู้คนตกใจไปต่างต่าง
เห็นคนบ้าแก้ผ้าเข้ามาพลาง                             จึงกั้นกางขับไล่ไปให้พ้น 
พระพุทธองค์ทรงห้ามตรัสปรามว่า                    ปล่อยให้เขาเข้ามาสถาผล
"น้องจงได้สติดำริตน"                                       พระทศพลตรัสสั่งจึงนั่งลง
เนรมิตผืนผ้าส่งมาให้                                         นางจึงได้นุ่งห่มสมประสงค์
นางจึงก้มลงราบกราบพระองค์                          ใจมั่นคงปากพร่ำแต่รำพัน
"ข้าแต่พระนาโถของโลกา                                 พระจงมาเป็นที่พึ่งของหม่อมฉัน 
ลูกคนหนึ่งเหยี่ยวคาบไปฉับพลัน                       อีกคนหนึ่งจมหายในสายธาร
สามีถูกงูกัดตายพลัดพราก                                 พ่อแม่หายตายจากเพราะลมผลาญ
ทั้งพี่ชายก็ตายถึงวายปราณ                               หม่อมฉันลาญแหลกสิ้นชีวินแล้ว
พระพุทธองค์ทรงฟังตรัสสั่งว่า                           "เธอจงอย่าเศร้าหมองเลยน้องแก้ว
เธอได้พบที่พึ่งอันหนึ่งแล้ว                                 จงผ่องแผ้วเถิดอย่าโศกาลัย
ในวัฎสงสารยาวนานนี้                                        น้ำตาที่ตกดินเพราะรินไหล
ถึงคนรักมีมากที่่จากไป                                       รวมกันได้มากกว่าน้ำสาคร"
เมื่อเห็นนางหยุดสะอื้นแช่มชื่นหน้า                    สร่างโศกาอาลัยลงได้ก่อน
พระบรมโลกนาถประสาทพร                              จึงตรัสสอนสัจธรรมน้อมนำใจ
"ว่าดูก่อนน้องหญิงเป็นสิ่งสัตย์                           พญามัจจุุราชฉกาจใหญ่
จะกลืนชีพหญิงชายให้ตายไป                            ไม่มีใครขืนขัดเข้าทัดทาน
บุตรธิดาสามีภริยา                                               บิดามารดาญาติมิอาจหาญ
คนฉลาดทราบชัดสัจการ                                    จีงรักษาศีลทานทุกวารวัน 
เพื่อแผ้วถาวหนทางไปข้างหน้า                         เพื่อมุ่งหน้าสู่สถานนิพพานนั่น
รีบเดินทางสายกลางอย่างเร็วพลัน                     โสมนัสฉ่ำในหัวใจหญิง
สำเร็จโสดาไปไม่ประวิง                                      ได้พึ่งพิงพุทธองค์ผู้ทรงยศ
พระพุทธองค์ทรงแจ้งแทงตลอด                        ว่าเธอรอดตัวตามที่กำหนด
จึงให้บวชสวดกรรมกระทำพรต                          ได้ธรรมรสเป็นชั้นอรหันตา
เพราะชาติก่อนย้อนไปในอดึต                            ในจารึตปทุุมมุตรศาสนา
เธอเห็นพระภิกษุณีผู้ปรีชา                                  จึงปรารถนาอยากเป็นเหมือนเช่นน้้น
จึงพระปทุมมุตรพุทธศาสนา                               ทรงพยากรณ์แน่ไม่แปรผัน
จักสำเร็จเสร็จสมอารมณ์พลัน                             ได้เกิดทันพระโคดมบรมครุู
มีนามโด่งดังไกลใครย่อมรู้                                  เคยมีคู่ชั้นทาสอนาถใจ
เมื่อลุกตายผัวตายวายชีวาตม์                             ใจจะขาดแทบว่าเป็นบ้าใบ้
แต่บุญเก่าเคยสร้างปางก่อนไกล                         พระจึงไปสูงลิบถึงนิพพาน ฯ  (๘๑ คำ)

                                                                                                  ๑๗ ธันวาคม  ๒๕๓๒

                                       

                                     

๔. นิทานเรื่อง พระเกิดเป็นควายปละ

     ๐ มีนิทานกาลเก่าท่านเล่าเรื่่อง                      เล่าสืบเนื่องกันอยู่ในหมู่สงฆ์
ว่าพระสงฆ์หนึ่งหมู่อยู่ธุดงค์                                เดินในพงไพรแดงแสวงบุญ
วันหนึ่งออกเดินทางไปกลางทุ่ง                          คิดหมายมุ่งหน้าข้ามภูเขาขุน
ไปปะฝูงควายป่าดุทารุณ                                     มันวิ่งวุ่นสุดฤทธิ์จะขวิดเอา
พระทั้งนั้นวิ่งวุ่นฝุ่นตลบ                                       กลัวเป็นศพล้มตายที่ชายเขา
แต่อาจารย์ยืนอยุู่ไม่ดูเบา                                    จนควายเข้ามาชิดไม่คิดกลัว
ท่านยกมือขึ้นห้ามด้วยความกล้า                    แล้วร้องว่าอัปเปหิไอ้ควายชั่ว
เกิดเป็นควายนี้่เล่าเพราะเมามัว                      ไม่รู้ตัวว่าจะตกนรกลึก
ยังจะมาทำบาปอันหยาบช้า                             เข้าขวิดฆ่าพระสงฆ์ไม่รู้สึก
จะตกนรกหลุมใหญ่ไมสำนึก                           อย่าหาญฮึกมากมายได้ควายพระ
ควายฝูงนั้นหยุดนิ่งไม่ติงกาย                         เหมือนกับคนทั้งหลายใช่ควายปละ
มันก้มหัวลงมาคารวะ                                       นิ่งเหมือนปะเสือร้ายที่ควายกลัว
พระที่หนีตื่นแตกแปลกใจใหญ่                            จึงกลับไปล้อมหน้าท่านตาขรัว
ว่าท่านมีของดีอยู่ที่ตัว                                         จึงเป่าหัวควายน่ิ่งไม่ติงกาย
ฝ่ายขรัวตาอาจารย์สมภารเฒ๋า                             ท่านจึงเล่าเรื่องเดิมเริ่มขยาย
ควายเหล่านี้ก่อนกำเนิดเกิดเป็นควาย            เขาเป็นชายเกียจคร้านงานท้ังปวง
เห็นพระสงฆ์อยู่สบายเหมือนควายปละ          จึงบวชพระเป็นเจ้าอยู่เขาาหลวง
เที่ยวบิณฑบาตไปดั่งไส้กลวง                          ฉันแล้วง่วงหลับนอนอยู่กับวัด
ไม่สวดมนต์ภาวนายถาธรรม                            ไม่กระทำสัมมาปฎิบัติ
ศีลด่างพร้อยไมค่อยจะเคร่งครัด                     เผลอก็ซัดข้าวค่ำร่ำสุรา
เป็นหนึ้ข้าวสุกเขาพวกชาวบ้าน                       จนวายปราณตายราบมีบาปหนา
มาเกิดเป็นควายให้เขาไถนา                             เพื่อใช้ค่าข้าวสุกเป็นทุกข์ทน
ครั้นมันเห็นผ้าเหลืองก็เคืองขัด                             เพราะเหตุผ้ากาสาวพัสตร์วิบัติผล
มันเห็นพระนุ่งเหลืองเคืองกมล                             จึงวิ่งชนวิ่งขวิดจิตประทุษ
ได้ยินเสียงเราตวาดเหมือนชาติก่อน               จำเสียงสอนของมนุษย์พุทธบุตร
มันจึงยืนฟังเราเหมือนเข่าทรุด                         มันจีงหยุดจังงังนิ่งฟังคำ
เขาเคยเป็นศิษย์เราชาติเก่าก่อน                      เราเฝ้าสอนสั่งเขาทุกเช้าค่ำ
พวกเขามักเกียจคร้านงานไม่ทำ                      จึงมีกรรมเกิดมาต้องอาภัพ
เกิดมาเป็นควายป่าน่าสงสาร                             เห็นพระผ่านไม่ได้ต้องไล่ขับ
เพราะโกรธว่ากรรมเก่าที่เขารับ                        ต้องย่อยยับเพราะผ้ากาสาวพัสตร์
เขาจะเกิดเป็นความไปหลายชาติ                     เพราะบิณฑบาตข้าวเขาคฤหัสถ์
ไม่สวดมนต์โมทนาภาษาวัด                              เหมือนยืมอัฎเขาไว้ต้องใช้คืน
ต้องสวดมนตร์ภาวนารักษาศีล                          เพราะเรากินพืชผลของคนอื่น
ต้องรักษาศีลธรรมทุกค่ำคืน                              ต้องเป็นพื้นนาลุ่มอันชุ่มน้ำล
เขาหว่านพืชผลลงแล้วคงงอก                          มีรวงออกเมล็ดขึ้่นอย่างชื่นฉ่ำ
ต้องตอบแทนบุญทานที่เขาทำ                          ยถาธรรมสมถะวิปัสสนา
เราออกเดินธุดงค์ในพงเปลี่ยว                           มิใช่เที่ยวชมนกวิหคป่า
มิใช่เที่ยวพักผ่อนหย่อนอุรา                              มาใช้หนี้ศาสดาตถาคต
เราอยู่ดีมีสุขมาทุกวัน                                         อยู่ไหนนั่นก็เสบยไม่เคยอด
ปัจจัยสี่มีแต่งไม่แห้งลด                                     เขาประณตน้อมนบเคารพเรา
เพราะกายเราชุ่มฉ่ำด้วยธรรมศีล                     เราไม่กินข้าวสุกเขาเปลืองเปล่า
เราเป็นเนื้อนาดีไม่มีเบา                                     เขาหว่านข้าวงอกงามเมื่อทำบุญ
ถ้าเราไม่มีศีลกินข้าวเขา                                    เขาเลี้ยงขุนข้าวน้ำบาปกรรมนัก
เท่ากับหลอกบอกเขาว่าเราพระ                        เป็นควายปละนอนตมอยู่จมปลัก
จึงเกิดเป็นควายป่ามาตกคลัก                          อันประจักษ์ตาชัดในบัดนี่้  ฯ (๔๖ คำ)
                                                                                                               
                                                                                                        ๑๗  ธันวาคม ๒๕๓๒