ว่าพระสงฆ์หนึ่งหมู่อยู่ธุดงค์ เดินในพงไพรแดงแสวงบุญ
วันหนึ่งออกเดินทางไปกลางทุ่ง คิดหมายมุ่งหน้าข้ามภูเขาขุน
ไปปะฝูงควายป่าดุทารุณ มันวิ่งวุ่นสุดฤทธิ์จะขวิดเอา
พระทั้งนั้นวิ่งวุ่นฝุ่นตลบ กลัวเป็นศพล้มตายที่ชายเขา
แต่อาจารย์ยืนอยุู่ไม่ดูเบา จนควายเข้ามาชิดไม่คิดกลัว
ท่านยกมือขึ้นห้ามด้วยความกล้า แล้วร้องว่าอัปเปหิไอ้ควายชั่ว
เกิดเป็นควายนี้่เล่าเพราะเมามัว ไม่รู้ตัวว่าจะตกนรกลึก
ยังจะมาทำบาปอันหยาบช้า เข้าขวิดฆ่าพระสงฆ์ไม่รู้สึก
จะตกนรกหลุมใหญ่ไมสำนึก อย่าหาญฮึกมากมายได้ควายพระ
ควายฝูงนั้นหยุดนิ่งไม่ติงกาย เหมือนกับคนทั้งหลายใช่ควายปละ
มันก้มหัวลงมาคารวะ นิ่งเหมือนปะเสือร้ายที่ควายกลัว
พระที่หนีตื่นแตกแปลกใจใหญ่ จึงกลับไปล้อมหน้าท่านตาขรัว
ว่าท่านมีของดีอยู่ที่ตัว จึงเป่าหัวควายน่ิ่งไม่ติงกาย
ฝ่ายขรัวตาอาจารย์สมภารเฒ๋า ท่านจึงเล่าเรื่องเดิมเริ่มขยาย
ควายเหล่านี้ก่อนกำเนิดเกิดเป็นควาย เขาเป็นชายเกียจคร้านงานท้ังปวง
เห็นพระสงฆ์อยู่สบายเหมือนควายปละ จึงบวชพระเป็นเจ้าอยู่เขาาหลวง
เที่ยวบิณฑบาตไปดั่งไส้กลวง ฉันแล้วง่วงหลับนอนอยู่กับวัด
ไม่สวดมนต์ภาวนายถาธรรม ไม่กระทำสัมมาปฎิบัติ
ศีลด่างพร้อยไมค่อยจะเคร่งครัด เผลอก็ซัดข้าวค่ำร่ำสุรา
เป็นหนึ้ข้าวสุกเขาพวกชาวบ้าน จนวายปราณตายราบมีบาปหนา
มาเกิดเป็นควายให้เขาไถนา เพื่อใช้ค่าข้าวสุกเป็นทุกข์ทน
ครั้นมันเห็นผ้าเหลืองก็เคืองขัด เพราะเหตุผ้ากาสาวพัสตร์วิบัติผล
มันเห็นพระนุ่งเหลืองเคืองกมล จึงวิ่งชนวิ่งขวิดจิตประทุษ
ได้ยินเสียงเราตวาดเหมือนชาติก่อน จำเสียงสอนของมนุษย์พุทธบุตร
มันจึงยืนฟังเราเหมือนเข่าทรุด มันจีงหยุดจังงังนิ่งฟังคำ
เขาเคยเป็นศิษย์เราชาติเก่าก่อน เราเฝ้าสอนสั่งเขาทุกเช้าค่ำ
พวกเขามักเกียจคร้านงานไม่ทำ จึงมีกรรมเกิดมาต้องอาภัพ
เกิดมาเป็นควายป่าน่าสงสาร เห็นพระผ่านไม่ได้ต้องไล่ขับ
เพราะโกรธว่ากรรมเก่าที่เขารับ ต้องย่อยยับเพราะผ้ากาสาวพัสตร์
เขาจะเกิดเป็นความไปหลายชาติ เพราะบิณฑบาตข้าวเขาคฤหัสถ์
ไม่สวดมนต์โมทนาภาษาวัด เหมือนยืมอัฎเขาไว้ต้องใช้คืน
ต้องสวดมนตร์ภาวนารักษาศีล เพราะเรากินพืชผลของคนอื่น
ต้องรักษาศีลธรรมทุกค่ำคืน ต้องเป็นพื้นนาลุ่มอันชุ่มน้ำล
เขาหว่านพืชผลลงแล้วคงงอก มีรวงออกเมล็ดขึ้่นอย่างชื่นฉ่ำ
ต้องตอบแทนบุญทานที่เขาทำ ยถาธรรมสมถะวิปัสสนา
เราออกเดินธุดงค์ในพงเปลี่ยว มิใช่เที่ยวชมนกวิหคป่า
มิใช่เที่ยวพักผ่อนหย่อนอุรา มาใช้หนี้ศาสดาตถาคต
เราอยู่ดีมีสุขมาทุกวัน อยู่ไหนนั่นก็เสบยไม่เคยอด
ปัจจัยสี่มีแต่งไม่แห้งลด เขาประณตน้อมนบเคารพเรา
เพราะกายเราชุ่มฉ่ำด้วยธรรมศีล เราไม่กินข้าวสุกเขาเปลืองเปล่า
เราเป็นเนื้อนาดีไม่มีเบา เขาหว่านข้าวงอกงามเมื่อทำบุญ
ถ้าเราไม่มีศีลกินข้าวเขา เขาเลี้ยงขุนข้าวน้ำบาปกรรมนัก
เท่ากับหลอกบอกเขาว่าเราพระ เป็นควายปละนอนตมอยู่จมปลัก
จึงเกิดเป็นควายป่ามาตกคลัก อันประจักษ์ตาชัดในบัดนี่้ ฯ (๔๖ คำ)
๑๗ ธันวาคม ๒๕๓๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น