๓๑ นิทานเรื่อง พญาลิงใหญ่ตายเพื่อลิงเล็ก

 ๓๑ นิทาน

เรื่อง พญาลิงใหญ่ตายเพื่อลิงเล็ก

     ๐ มีนิทานชาดกท่านยกมา                  พระศาสดาทรงเล่าแก่เหล่าสงฆ์

ว่าคร้ังหนึ่งนานสุดพระพุทธองค์              เกิดในพงไพรพนาเป็นวานร

เป็นลิงกังมีกำลังอันเก่งกล้า                    เป็นหัวหน้าลิงไพรในสิงขร

บริวารนับหมื่นดื่นดงดอน                        เขตนครพาราณสีทุกวี่วัน

อยู่ริมฝั่งคงคามหานที                            อันเต็มปรี่หลั่งไหลแต่ไพรสัณฑ์

มีมะม่วงต้นใหญ่ในไพรวัน                      มีผลอันตระการอาหารลิง

เมื่อพระเจ้าพรหมทัตประพาศป่า            ล่องแม่น้ำคงคาขึ้นตลิ่ง

ทรงประทับพลับพลาน่าพักพิง               หยุดประวิงเวลาในป่าดง

ได้ยินเสียงลิงร้องอยู่ก้องไพร                หนวกโสตไปด้วยเสียงสำเนียงหลง

อำมาตย์ยิงลิงไพรด้วยใจจง                   ลิงตายลงหลายตัวจึงกลัวภัย

พญาลิงโพธิสัตว์รีบจัดการ                     ให้บริวารหนีพ้นไปจนได้

เอาเชือกผูกเอวข้ามแม่น้ำไป                 มือเหนี่ยวไม้้ฝั่งโน้นนอนโยนตัว

ให้ลิงข้ามหัวตนไปพ้นฝั่ง                       จนกระทั่งสุดท้ายมิใช่ชั่ว

มีเจ้าลิงนักเลงไม่เกรงกลัว                    อยากเป็นหัวหน้าลิงมันนิ่งทน

เห็นคร้ังนี้มีโอกาสพิฆาตฆ่า                   ลิงหัวหน้าให้ตายมุ่งหมายผล

จึงกระโจนลงไปในสายชล                    กระทืบบนอุราพญาลิง

พญาลิงจมน้ำลงดำผุด                          จึงม้วยมุดหมดลมลงจมดิ่ง

เพราะช่วยลิงเล็กให้พ้นภัยจริง              ไม่โดนยิงจนม้วยด้วยธนู

แต่ตนต้องมาตายวายชีวาตม์                 เพราะอาฆาตลิงรองคอยจ้องอยู่

เพื่อจะเป็นหัวโจกให้โลกรู้                     ว่าตัวกูหัวหน้าเหล่าวานร

พระเทวทัตมิใช่สมัยนี้                            เคยมุ่งร้าหมายชีวีเรามาก่อน

จึงกลิ้งหินทับเอาเมื่อเราจร                    ไม่่ม้วยมรณ์ด้วยกลของคนพาล

ตถาคตไม่ตายวายชีวาตม์                      ด้วยอาฆาตพยาบาทเข้าจองผลาญ

ตถาคตจะถึงซึงนิพพาน                         เมื่อถึงกาลกำหนดไว้หมดแล้ว

ตถาคตทรงเล่าแก่เหล่าสงฆ์                  เมื่อคนร้ายหมายปลงพระชนม์แก้ว

ถึงแปดคร้ังเก่าทีไม่วี่แวว                       ล้วนคลาดแคล้วโพยภัยไปทุกที

เจ้าลิงพาลก็ตายในสายน้ำ                    เพราะทำกรรมอาจอุกแก่ลูกพี่

กรรมพระเทวทัตในบัดนี้                        จะถึงที่ตายพลันเห็นทันตา

ต่อแต่นั้นไม่นานเจ้าพาลพระ                ยิ่งเกะกะไม่เกรงอวดเก่งกล้า

เสนอญัตติห้าอย่างอวดอ้างมา             ไม่ฉันปลาฉันเนื้อไม่เชื่อใคร

พระศาสดาอาจารย์ทรงค้านขัด            ไม่อนุมัติก็โกรธพิโรธใหญ่
พาพระสงฆ์รุ่นเยาว์เข้าในไพร               แยกออกไปสังฆเภทเกิดเหตุการณ์
พระโมคคัลาน์ไปเทศน์ถึงเหตุผล         พระทศพลไม่เห็นเป็นแก่นสาร
ในญัตติทีว่าห้าประการ                         พากลับมาหาอาจารย์หลายร้อยคน
พระโกกิลาว่าโง่โตเสียเปล่า                 ปล่อยให้เขามาแสดงแจ้งเหตุผล
เอาคนไปไม่น้อยนับร้อยคน                   เพราะโง่เง่าเฉาฉงนจึงจนใจ
จึงขึ้นเข่าลงศอกเสียกลอกหัว               พระเทวทัตหวาดกลัวหาสู้ไม่
ถึงรากเลือดลงแดงสิ้นแรงไป                จึงคิดไปขอขมาพระอาจารย์
เขาหามไปไม่ถึงแค่บึงใหญ่                  จะลงไปอาบน้ำลำละหาน
ธรณีสูบสิ้นจมดินดาน                            ลงนรกานต์ใต้พื้นนับหมื่นปี
เมื่อจะจมธรณีท่วมศรีษะ                       ร้องว่าพระจอมบดินทร์ชินสีห์
ลุกขอถวายลูกคางของร่างนี้                 พระจงมีเจโตอโหสิกรรม
ฝ่ายพระพุทธองค์ก็ทรงตรัส                  ว่าเทวทัตจักตกนรกต่ำ
ได้รับทุกข์ทรมานเนิ่นนานล้ำ                เพราะบาปทำร้ายพระตถาคต
แต่บุญที่ถวายร่างกายตน                      เมื่อยามพ้นนรกานต์นานกำหนด
จะได้บวชเป็นสงฆ์ดำรงพรต                 ชื่อปรากฎว่าพระหนุมาน
ได้เป็นพระปัจเจกโพธิ์สันโดษเดี่ยว      เดินท่องเที่ยวพงไพรสุดไพศาล
ในยุคอันสิ้นสุดพุทธกาล                       เข้่านิพพานโดดเดี่ยวองค์เดียวดาย ฯ (๔๐ คำ)  

                                                                      ๑๕  มกราคม ๒๕๓๓ฃ



  เจโตอโหสิกรรม   คือ รู้แจ้งเจตนาของพระเทวทัตว่า  รู้สำนึกผิดแล้ว  ร้องถวายลูกคาง
ค้างอยู่บนธรณีแล้วทรงให้อโหสิกรรม   ก่อนที่จะจมมิดลงไป

หนุมาน    คือนามพระเทวทัต   เมื่อพ้นจกานรกแล้ว  มาบวชเป็นพระปัจเจกโพธิ์(พระอรหันต์)
ที่ตรัสรู้ธรรมองค์เดียว  สอนใครไม่่ได้  ในสมัยว่างพระพุทธศาสนา  พุทธันดร  (สิ้นสุดพระพุทธศาสนา)

ปัจเจกโพธิ์   คือ ปัจจะ บวก เอก  บวก โพธิ์   แปลว่า บรรลุพระโพธิญาณด้วยตนเองคนเดียว  แต่สอนใครไม่ได้  พระปัจเจกโพธิ จะอุบ้ติในยุค  พุทธันดร (สิ้นพทุธศาสนาแล้ว)

หนุมาน  แปลว่า มีลูกคาง  เกิดจกบุญที่ถวายลูกคางที่ค้างอยู่บนดินในวินาทีสุดท้ายก่อนจมดินในวินาทีสุดท้ายก่อนจมดินไปหมดตัว

นรกานต์  (นรก + อันต์)  แปลว่า  สุดนรก  คือ อยู่ลึกที่สุด

๓๐ นิทานเรื่อง ปลาเกล็ดสีทอง

 ๓๐ นิทาน

เรื่อง ปลาเกล็ดสีทอง

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล         เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระปรมาจารย์สำราญดี                   อยู่ในกรุงสาวัตถีธานีเธอ

วันหนึ่งชาวประมงลงทอดแห                 ในท้องแม่น้ำใหญ่ที่ไหลเอ่อ

ได้ปลาใหญ่นักหนาเพิ่งมาาเจอ              ใหญ่เบ้อเร่อเกล็ดมีเป็นสีทอง

จะฆ่าหรือจะขายเสียดายเหลือ               เพราะใจเชื่อมงคลกุศลสนอง

ดูเกล็ดเนื้อเรื่องเหลืองอยู่เรืองรอง         คงจะต้องเป็นปลาดีมีมงคล

จะนำเข้าทูลถวายเจ้านายเก่า                 คือพระเจ้าปเสนทิโกศล

ทรงทอดเนตรปลาร้ายในสายชล            เห็นชอบกลยิ่งกว่าปลาใดใด

ทรงอยากทราบเหตุผลถึงต้นปลาย        ว่าปลากรายสุวรรณเป็นพันธุ์ไหน

จึงให้นำปลาทองใส่ลองไป                    ถวายให้พระทศพลได้ยลยิน

พระพุทธองค์จึงทรงสังเกตุชัด                แล้วก็ตรัสกับปลาชลาสินธุ์

ปลาก็อ้าปากตนเป็นมลทิน                     ให้ส่งกลิ่นเหม็นอบตลบไป

กลิ่นเหม็นคลุ้งฟุ้งเขตพระเชตวัน            ทุกคนนั้นเหม็นหืนน่าคลื่นไส้

พระปเสนทิโกศลสนพระทัย                   ว่าเหตุใดปลากรายเหม็นร้ายแรง

พระพุทธองค์ทรงตรัสประวัติเก่า            คร้ังพระเจ้ากัสสปะทรงแสวง

ตรัสรู้อริยสัจตรัสสำแดง                         ทรงรู้้แจ้งแทงโลกโมกวิมุตติ

ปลากรายทองตัวนี้มีวาสนา                    ได้เกิดมาเป็นคนผลที่สุด

บวชเป็นสงฆ์ทรงธรรม้ำมนุษย์                เป็นพุทธบุตรพหูสุตรพูดเป็นไฟ

คนนับถือลือชาชื่อปรากฎ                       ยิ่งมียศมีลาภเอิบอาบใหญ่

ยิ่งมีลาภยิ่งหลงทะนงใจ                         ว่าพระใดไม่เท่าเทียมเรานี้    

เที่ยวด่าว่าพระสงฆ์องค์อื่นอื่น                 ว่าเป็นพื้่นโง่เขลาแสนเง่างี่

เรารู้ธรรมล้ำหน้ากว่าหลวงชี                    บรรดามีในมหาสมาคม

คร้ันตายไปจึงตกนรกร้อน                        เหมือนไฟรุมสุมขอนขึ้นทุับถม

คร้ันสิ้นกรรมเกิดเทือกในเปือกตม           เป็นปลาจมน้ำเหตุุด้วยเศษกรรม

บาปกรรมที่เคยด่าว่าพระสงฆ์                  จึงยังคงปากเน่าทุกเช้าค่ำ

จึงเป็นปลาปากเหม็นเป็นเวรซ้ำ               เป็นบุญทำกรรมแต่งเปลี่ยนแปลงมา

ที่มีเกล็ดสีทองผ่องพิลาศ                        เพราะแต่ชาติก่อนนิยมห่มกาสาว์

ทรงจำคำพทุธรัตนวัจนา                          จึงกายาผุดผ่องเป็นทองคำ

พระบัดนี้ที่ฉลาดพูดปราดเปรี้ยว               เปรียบเหมือนเขี้ยวเลื่ยมทองเป็นของขำ

เที่ยวโจมตีด่าพระอยู่ประจำ                      จะบาปกรรมเหมือนปลามัจฉาทอง  ฯ

                                                                              ๑๕ มกราคม ๒๕๓๓

            

๒๙. นิทานเรื่อง นายสุมนะช่างดอกไม้

๒๙. นิทาน

เรื่อง นายสุมนะช่างดอกไม้

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล               เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระองค์ยังทรงสำราญดี                        อยู่พงพีเวฬุวันวราราม

ของพระเจ้าพิมพิสารท่านถวาย                    โดยมุ่งหมายพึ่งพิงสิ่งทั้งสาม

คือพระพุทธพระธรรมเลิศล้ำนาม                  พระสงฆ์งามเลิศล้ำด้วยธรรมวินัย

ครั้งน้ันยังมีชายนามสุมนะ                            เป็นข้าพระพิมพิสารกษัตริย์ใหญ่

เก็บมะลิไม่น้อยร้อยมาลัย                            ถวายให้จอมกษัตริย์เป็นอัตรา

ได้เงินวันละแปดเหรียญภาคเพียรทำ           เป็นพระจำทุกวันจึงหมั่นหา

เอาเงินเลี้ยงบุตรนั้นและภรรยา                     อยู่เป็นผาสุขมาทั้งตาปี

วันหนึ่งหิ้วตะกร้ามาลาขาว                           ถวายเจ้านายนั้นขมันขมี

เดินสวนทางพระพุทธองค์ทรงโสภี              เปล่งฉัพพรรณรังสีสว่างตา

เพราะพระองค์สอดส่ายพระญาณ                 ได้พบพานคนดีมีวาสนา

นายสุมนะมาลาการมีบุญญา                         ในชาติหน้าจะได้ตรัสพระสัทธรรม

จึงเปล่งฉัพพรรณรังสีสว่างไสว                     ให้นายช่างชื่นมื่นใจชื่นฉ่ำ

ถวายดอกไม้หอมเข้าน้อมนำ                        ให้เขาทำบุญทานด้วยศรัทธา

จะได้เป็นนิสัยปัจจัยส่ง                                  ชื่นชมองค์อรหัตพระสัตถา

ในชาติหน้าจักกำเนิดเกิดกายา                      ถึงพุทธาธิโพธิปรโยชน์ยาว

นายสุมนะมาลาศรัทธาเหลือ                         แทบไม่เชื่อสายตาประหม่าหนาว

ฉัพพรรณรังสีช่วงดังดวงดาว                         สว่างพราวรัศมีหกสีรุ้ง

จึงโปรยดอกไม้ขาวแทบเท้าท่าน                  บรรจงหว่านโปรยไปด้วยใจมุ่ง

บูชาพระทูลกระหม่อมให้หอมฟุ้ง                   ดอกไม้มุงเหมือนข่ายรอบกายองค์

ไม่ตกลงถึงดินสิ้นทุกดอก                              เหมือนข้าวตอกดอกไม้ใจประสงค์

เป็นตาข่ายรายรอบเป็นขอบวง                       เป็นเหมือนกรงครอบองค์พระศาสดา

ประชาชนคนผู้ได้ดูเห็น                                  ก็ตื่นเต้นปาฎิหารย์สุดหรรษา

จึงเล่าลืออื้อไปในพารา                                  นายมาลาเข้าเฝ้าเจ้าแผ่นดิน

ว่ามาลาสีขาวในคราวนี้                                  ข้ายอมพลีพระอรหันต์องค์นั้นสิ้น

มีโทษทัณฑ์สถานใดในชีวิน                          ข้าก็ยินดีรับพระอาญา

พระเจ้าพิมพิสารโบราณราช                           ตรัสประภาสว่านายเป็นชายกล้า

เจ้าใจกล้าขัดกษัตรา                                      ทั้งเงินตรารายได้ไม่เสียดาย

ฝ่ายเมียนายสุมนามาลาการ                           ก็เดือดดาลผัวบ้าพาฉิบหาย

จะถูกพระราชาท่านฆ่าตาย                             จึงวุุ่่นวายเข้าวังไปนั่งฟ้อง

หวังให้ตนรอดตายพ้นฝ่ายผิด                         ไม่ถูกติดวงเคียวไปเกี่ยวข้อง

ว่าผัวทำตามใจไม่ปรองดอง                            ถวายกองมาลาไม่หารือ

พระเจ้าพิมพิสารฟังสารเฉลย                          ก็ทรงเฉยนิ่งสดับไม่นับถือ

ออกนอกวังไปนั่งประนมมือ                             เชิญพระลือสายเจ้าให้เข้าวัง

จะถวายพระกระยาภัตตาหาร                           พระทรงญาณทราบได้ดั่งใจหวัง

ว่าเข้าไปคร้ังนี้จะดีดัง                                      คนได้ฟังเรื่องชายนายมาลา

จึงเสด็จเข้าชานพระลานหลวง                        คนทั้งปวงห้อมล้อมอยู่พร้อมหน้า

ตาข่ายดอกไม้ครอบรอบกายา                         ประจักษ์ตาแก่ชนคนทั้งปวง

จึงรู้เรื่องนายว่ามาลาการ                                 ถวายทานดอกไม้อย่างใหญ่หลวง

จึงดอกไม้มาคลุมเป็นพุ่มพวง                          ประดุจดวงดอกฟ้าดาราราย

พระเจ้าพิมพิสารบรรหารสั่ง                             ให้เรียกชั่งดอกไม้มาถวาย

ทรงตรัสวา่ทำถูกลูกผู้ชาย                               ที่ยอมตายบูชาพทุธาจารย์

จึงพระราชทานทรัพย์ให้คับคั่ง                        มอบให้ทั้งข้าใช้ฝ่ายทหาร

พร้อมทั้งภรรยามาประทาน                              ทั้งเรือนชานอยู่สบายจนตายไป

พระพุทธองค์ก็ทรงทำนายว่า                          นายสุมนามีบุญอุดหนุนให้

จะเกิดเป็นเทวาชาติหน้าไซร้                          ไม่ตกในอบายอีกหลายกัลป์

ชาติสุดท้ายกำเนิดเกิดเป็นคน                         จะหลุุดพ้นเป็นอรหันต์

เป็นปัจเจกโพธิสันโดษครัน                             มีนามน้ันว่าพระสุมนพุทธ์ ฯ  (๔๘ คำ)

                                                    

                                                                                 ๑๔ มกราคม  ๒๕๓๓                         

        

๒๘ นิทานเรื่อง คระหะทินทดลองพระพุทธเจ้า

๒๘. นิทานเรื่อง

คระหะทินทดลองพระพุทธเจ้า 

     ๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล               เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี

เมื่อพระพุทธองค์ยังทรงสำราญดี                ในกรุงสาวัตถีบุรีรมย์

มีมานพสองนายเป็นชายฉลาด                    นับถือศาสนาใดยังไม่สม

ยังคลางแคลงแหนงใจในอารมณ์                เพียงนิยมนับถือตามชื่อนาม

มาณพหนึ่งนามว่าคระหะทิน                        นิยมยินสัจจะนิครนถ์อันคนขาม

ว่าเป็นสัพพัญญูรู้ดีงาม                                 อดีตความอนาคตปัจจุบัน

ใครจะทำใครจะพูดหรือหยุดคิด                   ย่อมรู้จิตได้จริงทุกสิ่งสรรพ์

นำมาเล่ากับสหายไม่วายวัน                        พระอรหันต์ที่ตรัสคือสัจจ์นิครนถ์

มาณพหนึ่งนามมีสิริคุต                                นับถือพุทธอรหันต์ตรัสมรรคผล

ว่าเป็นสัพพัญญูรู้สากล                                รู้ใจคนคิดนึกตื้นลึกพลัน

ไม่เชื่อว่านิครนถ์รู้ล้นฟ้า                              จึงคิดหาทางช่องทดลองนั่น

ให้นิมนต์นิครนถ์ทุกคนนั้น                           มาขบฉันอาหารที่บ้านตน

สิริคุตวางแผนไว้แน่นหนา                           พิสูจน์หาอรหัตต์ตรัสมรรคผล

ให้ขุดหลุมพรางตามายากล                         แล้วให้คนถ่ายคูถจนปูดเต็ม

แล้วเอาอาสน์มาวางไว้ข้างหลุม                  เอาใบไม้มาสุมไว้เต็มเล่ม

อรหันต์จริงแหละไม่และเล็ม                        แม้แต่เข็มที่ฝังก็ยังรู้

พอนิครนถ์เข้ามาถึงหมู่บ้าน                         ก็ไหว้วานให้นั่งลงทั้งหมู่

ก็ตกหลุมขี้หมดนอนคุดคู้                             จึงให้ผู้คนตีวิ่งหนีเกรียว

พิสูจน์ว่าอรหันต์พวกนั้นปลอม                     มันช่างหอมเต็มทีทั้งขี้เยี่ยว

ยังไม่เห็นสักสิ่งจริงจริงเจียว                        แล้วยังเที่ยวคุยฉันสัพพัญญู

คระทินแค้นเคืองเรืองนี้้นัก                           ที่เพื่อนหักหน้าตนเสียคนผู้

จึงพูดจายิ้มแย้มเดินแต้มคู                           จะเชิญครูของเพื่อนไปเรือนชาน

ไม่นับถือนิครนถ์ทุกคนแล้ว                          ขอเพื่อนแก้วช่วยเหลือเอื้อเฟื้อฉาน

ไปเชิญพระพุทธองค์ผู้ทรงญาณ                  ไปฉันภัตตาหารที่บ่้านเรา

พระพุทธองค์ทรงสอดทอดพระญาณ           ไปถึงบ้านคระหะทินถึงถิ่นเขา

เห็นหลุมถ่านขุดไว้มิใช่เบา                           เขาจะเผ่าบาทาตถาคต

ตถาคตจรดบาทลีลาศ                                  หลุมถ่านไฟที่ลับก็ดับหมด

คระหะทินใจสั่นอยุ่รันทด                             จะละพยศกลับมาศรัทธาเรา

เมื่อฟังธรรมคำเทศน์เห็นเหตผล                  จะหลุดพ้นสาเหตุกิเลสเผา

สำเร็จโสดาบันได้บรรเทา                            จะลุเข้าพระนิพพานอีกนานไกล

จึงเสด็จไปเยือนถึงเรือนชาน                       เหยียบหลุมถ่านอำพรางไม่ย่างไหม้

ถ่านเหมือนดอกบัวบานเต็มลานไป              ก็ตกใจคระหะทินแทบสิ้นลม

ภัตตาหารต่างต่างที่อ้างหมาย                     จะถวายอย่างดีไม่มีสม

หม้อไหเปล่าแท้แท้มีแต่ลม                         แทบจะล้มลงตายอับอายนัก

สิริคุตปลอบว่าอย่าตกใจ                              เอาหม้อไหจานถ้วยจะช่วยตัก

คระหะทินก็อายแทบตายชัก                        อาหารสักหม้อไหมิได้ทำ
สิริคุตจึงว่าเพื่อนยาาเอ๋ย                              อย่านิ่งเฉยช้าอยู่ไม่สู้ขำ
เชิญไปหยิบยกเอาหม้อข้าวน้ำ                    เอามาทำไทยธรรมให้ฉ่ำใจ
คระหะทินจำใจไปเปิดหม้อ                          อาหารพอแก้จนสักคนได้
ตักมาถวายพระสงฆ์ด้วยจงใจ                      ตักเท่าไรไม่พร่องของมากมาย
เลี้ยงพระได้ห้าร้อยใข่น้อยน่ั่น                      พอขบฉันครบหมดไม่หดหาย
คระหะทินมืดหน้าจนตาลาย                         ใจหนึ่งอายใจหนึ่งสะพรึงกลัว
พระห้าร้อยขบฉันกันไม่หมด                        ยังปรากฎเหลือหลายมากมายทั่ว
ยิ่งคิดยิ่งหวั่นไหวใจระรัว                              จึงก้มหัวกราบบาทาประหม่าใจ
พระพทุธองค์ทรงตรัสจรัสเสียง                    โดยสำเนียงแจ่มสว่างกระจ่างใส
อนุโมทนาบุญทานเบิกบานใจ                      โดยมิได้แย้มโอษฐ์กล่าวโทษทัณฑ์
คระหะทินสิ้นพยศหมดกิเลส                        ฟังพระเทศน์บุญทานสารสวรรค์
สำเร็จได้ดวงตาโสดาบัน                              ในฉับพลันฟังธรรมสิ้นคำลง
เลื่อมใสพระพุทธฤทธิ์จิตเบิกบาน                 เสกอาหารได้ตามความประสงค์
เกรงพุทธานุภาพก้มกราบลง                        ขอพระองค์โปรดให้อภัยเทอญ
เรื่องนี้ไม่นิพนธ์เป็นมนตรา                           ในบทพาหุงนั้นสรรเสริญ
เกินคาถาเก้าบาทจะขาดเกิน                        ไม่จำเริญมงคลเป็นผลดี ฯ ( ๔๘ คำ )

                                                                           
                                                                              ๑๓  มกราคม  ๒๕๓๓