๔๐ นิทาน
เรื่อง พระโมคคัลลาน์ถูกโจรฆ่า
๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสัตย์
เพื่อแสดงเรื่องกรรมมาซ้ำซัด ถึงเป็นพระอรหัตไม่ตัดกรรม
ในสมัยพุทธกาลช้านานนั่น มีเรื่องอันเล่าลือระบือร่ำ
พระโมคคัลลาน์อรหันต์อันเลิศล้ำ ท่านอาจทำปาฎิหารย์อันลือชา
ญาติของใครตายไปในปรโลก ต่างเศร้าโศกร้องไห้อาลัยหา
ไปหาพระอโศกโมคคัลลาน์ ก็รู้ว่าตายไปอยู่ไหนกัน
ด้วยบุญกรรมอันใดทำไว้แล้ว จึงคลาดแคล้วไปสู่อยู่สวรรค์
ด้วยบุญกรรมอันใดทำไว้ครัน จึงตายพลันไปตกนรกร้อน
ผู้ใดล้มตายไปไม่ทันสั่ง จะฝากฝังสิ่งใดมิได้ก่อน
พระโมคคัลลาน์รู้ความนามกร อาจจะย้อนบอกจริงทุกสิ่งไป
ให้ทำบุญสิ่งใดส่งไปถึง อุทิศซึ่งบุญส่งก็คงได้
ท่านเป็นสื่อบุญทานส่งสารไกล ถีงญาติในปรโลกอย่าโศกทรวง
พิสูจนืได้ทุกสิ่งทั้งหญิงชาย ที่ล้มตายปรากฎว่าหมดห่วง
ท่านพูดถูกต้องยิ่งสิ่งทั้งปวง เพราะได้ดวงทิพย์เนตรเห็นเหตุการณ์
มหาชนทั้งหลายทั้งชายหญิง เลื่อมใสยิ่งโมคคัลลาน์มหาศาล
อัครสาวกเบื้องซ้ายยอดชายชาญ มีลาภทานเนืองนองเสียงซร้องชม
พวกเดียร์ถีย์นิครนถ์ต่างบ่นบ้า จำต้องฆ่าเสียเถิดจึงเกิดผล
มิฉะนั้นพวกเราเข้าตาจน เพราะมีคนดีเลิศมาเกิดแล้ว
จึงจ้างโจรใจฉกาจพิฆาตฆ่า ด้วยเงินตราข้าวของเป็นกองแก้ว
พวกมือปืนรับจ้างจึงวางแนว ต้ังซ่องแถวแนวป่าตามฆ่าฟัน
ติดตามเดือนสองเดือนไม่เหมือนคิด จึงตามติดสามเดือนในเถื่อนนั้น
เข้าล้อมจับสามหนชอบกลครัน ยังถลันหนีรอดโดยปลอดภัย
พระโมคคัลลาน์อรหันต์พลันรำลึก รำลึกถึงกรรมก่อนย้อนมาให้
จึงยอมให้หมู่โจรทะโมนไพร มันจับไปทุบตีจนบี้แบน
มันทุบตีเหลวแหลกจนแตกป่น แต่ก็ทนเจ็บเนื้ออย่างเหลือแสน
มันหามไปทิ้งไว้ในดงแดน ก็เหมือนแม้นศพตายไม่หายใจ
สำแดงฤทธิ์ตั้งจิตอธิษฐาน ให้ประสารอัฐิตนอีกหนใหม่
แล่้วเหาะลอยขึ้นฟ้านภาลัย เข้าไปไหว้กราบลาพระอาจารย์
พระพุทธองค์ตรัสว่าโมคคัลลานะ เธอก็จะล่วงลับดับสังขาร
จะจากไปไกลลิบสู่นิพพาน รออีกนานกว่าจะพบประสบกัน
เราจะหาสาวกใสที่ไหนเล่า จะเที่ยมเท่าโมคัลลานน์อรหันต์
จงสำแดงภักดีในชีวัน ให้เราทันได้ทอดทัศนา
พระโมคคัลลานะกราบพระบาท พระบรมโลกนาถตินาถา
แล้วเหาะลอยคล้อยเคลื่อนเลื่อนนภา ทำลีลาเยื้องกรายถวายองค์
แล้วลอยลิ่วปลิวไปในอากาศ ทำลีลาศเช่นนกวิหคหงส์
ทำปีกอ่อน่อนราถลาลง แล้วเหาะตรงไปถ้ำกาฬศิลา
นิพพานโดยเด็ดเดี่ยวไม่เหลียวหลัง ไม่ออกปากฝากฝังทุกสิ่งสาร์
กระทำเตโชฌานมินานช้า อัคคีฟ้าฟอนกายจนหายไป
พระเจ้าอชาตศัตรูทรงรู้ข่าว สืบเรื่องราวโจรป่าฆ่าพระใหญ่
รับจ้างเดียรถีย์โยคีไพร เมื่อจับได้ท้ังก๊กให้หมกดิน
ให้โผล่แค่สะดือให้ถือไถ ไถร่างไปชีพยับจนดับดิ้น
เอาไฟจุดเผาร่างให้พังภิณฑ์ ไม่เหลือชิ้นเนื้อแยกจนแหลกลาญ
ประชาชนโพทนาว่าไฉน พระสงฆ์ใหญ่อรหันต์ส่งสัสัณฐาน
มาตายด้วยโจรชั้นอันธพาล จนนิพพานทุเรศด้วยเหตใด
พระพุทธองค์ทรงตรัสประวัติเก่า เพื่อให้เหล่าพระสงฆ์สิ้นสงสัย
ว่าในคร้ังปางก่อนย้อนไปไกล พระเถรใหญ่เกิดมากระทาชาย
เลี้ยงพ่อแม่แก่ชรามาทั้งสอง มีคู่ครองชั่้วฟ้าพาฉิบหาย
หาเรื่องให้นานาสองตายาย ว่าเหลือร้ายคนชรานี้น่าชัง
ทำเรือนชานบ้านเรือนให้เกลื่อนกลาด รกเรื่ยราดรุงรังไปทั้งหลัง
คอยตามกวาดไม่ไหวเหนื่อยใจจัง ขอกลับยังบ้านแล้วต้องแคล้วกัน
เป็นบุรุษรักเมียก็เสียแม่ จึงคิดแก้ไขฆ่าให้อาสัญ
เห็นพ่อแม่แก่ชราไม่ช้าวัน ก็จะพลันตายแล้วไม่แคล้วตาย
จะเลี้ยงพ่อแม่ไว้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเมียแก้วจะแยกแตกสลาย
เราต้องอยู่คนเดียวจะเปลี่ยวกาย ต้องวุ่่นวายอารมณ์ต้องตรมใจ
จึงปรึกษาเมียว่าแม่ยาหยี อยู่กับพี่อย่าหนีพี่ไปไหน
พี่จะฆ่าพ่อแม่คนแก่ไป เราจะได้มีสุขสิ้นทุกข์ทน
ฝ่ายนางเมียหน้าเนื้อในเสือนั่น ว่าฆ่าฟันเสียเถิดประเสริฐผล
แต่เรื่องราวจะรู้ถึงผู้คน เราจะจนแ่กราชอาญา
ฝ่ายเจ้าผัวหัวโง่ผุ้โมหันต์ ว่าช่วยกันพาไปที่ใน่ป่า
แปลงเป็นโจรปล้นในไพรพนา แล้วกลับมาบอกข่าวแก่ชาวเมือง
ใครจะรุ้เล่าว่าเราฆ่าแกง ว่าโจรแปลงมันฆ่าจนหน้าเหลือง
เราก็ทุกข์เศร้าแสนเปล่าเปลือง คงสิ้นเรื่องราวดีเงียบฉี่ไป
ฝ่ายนางเมียใจร้ายให้ท้ายผัว เตรียมเกวียนวัวข้าวปลาเอามาใส่
บอกบิดามารดาชราวัย ให้ตายใจว่าจะพาไปหาญาติ
ฝ่ายบิดามารดาหูตามัว รักลูกตัวกระไรใจจะขาด
จึงยอมไปโดยดีกระวีกระวาด หิ้วกระจาดพลูหมากไปฝากกัน
เกวียนก็แล่นไปไกลถึงไพรเขียว เป็นที่เปลี่ยวห่างไกลในไพรสัณฑ์
จึงจอดเกวียนไว้ข้างหนทางน้ัน ลุกถลันเข้าป่าอุจจาระ
ฝ่ายนางเมียใจร้ายก็ผายผัน ลงเกวียนพลันเข้าป่าวิสาสะ
ว่าฉันจะเข้่าป่าปัสสาวะ ประเดี๋ยวจะกลับมาไม่่ช้านาน
ทั้งสองคนผัวเมียไ่ม่เสียหลาย รีบแปลงกายเป็นโจรป่ามาล้างผลาญ
เข้าทุบดึตายายแทบวายปราณ บิดามารดาว่าถึงคราตาย
เราก็ไม่เสียดายวายชีวิต แต่เราคิดเป็นห่วงหน่วงหนักหลาย
ใจเรายังพันผูกถึงลูกชาย จะดีร้ายตายเป็นไม่เห็นมา
ลูกอย่าห่วงแม่เลยจงเฉยไว้ จงหลบภัยให้พ้นจากโจรป่า
พ่อแม่แก่แล้วหนอจะขอลา ศพบิดามารดาจงทิ้งไป
จงเอาตัวรอดเถิดประเสริฐแท้ อย่าห่วงแม่ชีวาคงหาไม่
แม่ขอลาลูกยาด้วยอาลัย พบกันใหม่ชาติหน้าแม่ลาแล้ว
สองผัวเมียตีใหญ่ไมฟังเสียง แม่เสียงหลงส่งสำเนียงเสียงแจ้วแจ้ว
สั่งจนขาดใจตายไม่วี่แวว ว่าลูกแก้วมาฆ่ามารดาตาย
สองผัวเมียเสียแม่แลเสียพ่อ ตีจนมรณาสมอารมณ์หมาย
มิได้คิดสงสารท่านตายาย ผู้เกิดกายเกิดหัวของตัวมา
ลากเอาศพพ่อแม่ผู้แก่เฒ่า เอาเชือกเถาลากไปทิ้งในป่า
รีบขับเกวียนเวียนผันมิทันช้า กลับเคหาบ้านเรือนกลบเกลื่อนคน
ว่าเราถูกพวกโจรมันปล้นฆ่า บิดามารดาต้องตายในกลางหน
แต่ร้อนรุ่มหัวใจเหมือนไฟลน เป็นทุกข์ทนใจกายจนตายไป
ต้องเวียนเกิดเวียนตายหลายร้อยชาติ ถูกพิฆาตฆ่าปล้นชีพหม่่นไหม้
ทุกชาติถูกฆ่าปลิดชีวิตวัย ถูกตีให้ทรมานสุดทานทน
ชาติสุดท้ายเกิดมาควรผาสุก แลเห็นทุกข์แจ่มแจ้งทุกแห่งหน
สำเร็จเป็นอรหัตตัดกังวล ยังไม่่พ้นโจรป่ามันฆ่าตาย
อันบุญกรรมทำไว้ในโลกหล้า สุดหนีหน้าหลบหลีกปลีกหนีหาย
ถีงดำน้ำดำดินบินสบาย ยังไม่วายแรงกรรมกระหน่ำลง
อันคำว่า "อกัมมยะตา" ซึงแปลว่า "ไม่สู้" ไม่ประสงค์
"อคัมมยะตา" นี่แลแปลโดยตรง คือ "ไม่หนี"ยอมปลงซึ่งชีวี
เป็นหัวใจอรหันต์อนันตยศ อันปรากฎว่าเลิศประเสริฐศรี
และ"อตัมมยะตา"พระบาลี คือลับลี้ "ไมเกิด" กำเนิดมา
อีก "อมัมมยะตา"ภาษาศัพท์ ไม่ตายลับสูญธาตุวาสนา
ประดุจพระอรหันต์โมคคัลลาน์ อยู่ฟากฟ้าสูงลิบพระนิพพาน
เป็นพลังงานทิพย์ลอยลิบหล้า ดุจพลังงานไฟฟ้ามหาศาล
อันมีอยู่คู่โลกจักรวาล ไร้สัณฐานและสีไม่มีตน
พระอรหันต์มีอยู่เป็นคู่หล้า ดังไฟฟ้ามีแฝงทุกแห่งหน
เป็นพลังงานฟ้าคู่สากล โสดาบันบุคคลอริยะ
จึงแลเห็นอรหันต์อันเป็นทิพย์ อยุ่ลิบลิบทิพย์องค์อมตะ
อยู่เหนือโลกพระโมคคัลลานะ สถิตพระนิพพานวิมานฟ้า
ใครเลื่อมใสศรัทธาสักการะ รำลึกพระอรหันต์ใฝ่ฝันหา
ย่อมมาโปรดได้พลันทันเวลา ในวินาทีน้ันโดยทันใด
ใครไมเชื่อเมื่อฟังก็ชั่งเถิด ถ้าใครเกิดศรัทธาพาเลื่อมใส
จะตั้งจิตนิมนต์ให้ดลใจ ก็จะได้ดังจิตที่คิดเอย ฯ (๑๐๘ คำ)
๒๒ มกราคม ๒๕๓๓
พระโมคคัลลาน์อรหันต์พลันรำลึก รำลึกถึงกรรมก่อนย้อนมาให้
จึงยอมให้หมู่โจรทะโมนไพร มันจับไปทุบตีจนบี้แบน
มันทุบตีเหลวแหลกจนแตกป่น แต่ก็ทนเจ็บเนื้ออย่างเหลือแสน
มันหามไปทิ้งไว้ในดงแดน ก็เหมือนแม้นศพตายไม่หายใจ
สำแดงฤทธิ์ตั้งจิตอธิษฐาน ให้ประสารอัฐิตนอีกหนใหม่
แล่้วเหาะลอยขึ้นฟ้านภาลัย เข้าไปไหว้กราบลาพระอาจารย์
พระพุทธองค์ตรัสว่าโมคคัลลานะ เธอก็จะล่วงลับดับสังขาร
จะจากไปไกลลิบสู่นิพพาน รออีกนานกว่าจะพบประสบกัน
เราจะหาสาวกใสที่ไหนเล่า จะเที่ยมเท่าโมคัลลานน์อรหันต์
จงสำแดงภักดีในชีวัน ให้เราทันได้ทอดทัศนา
พระโมคคัลลานะกราบพระบาท พระบรมโลกนาถตินาถา
แล้วเหาะลอยคล้อยเคลื่อนเลื่อนนภา ทำลีลาเยื้องกรายถวายองค์
แล้วลอยลิ่วปลิวไปในอากาศ ทำลีลาศเช่นนกวิหคหงส์
ทำปีกอ่อน่อนราถลาลง แล้วเหาะตรงไปถ้ำกาฬศิลา
นิพพานโดยเด็ดเดี่ยวไม่เหลียวหลัง ไม่ออกปากฝากฝังทุกสิ่งสาร์
กระทำเตโชฌานมินานช้า อัคคีฟ้าฟอนกายจนหายไป
พระเจ้าอชาตศัตรูทรงรู้ข่าว สืบเรื่องราวโจรป่าฆ่าพระใหญ่
รับจ้างเดียรถีย์โยคีไพร เมื่อจับได้ท้ังก๊กให้หมกดิน
ให้โผล่แค่สะดือให้ถือไถ ไถร่างไปชีพยับจนดับดิ้น
เอาไฟจุดเผาร่างให้พังภิณฑ์ ไม่เหลือชิ้นเนื้อแยกจนแหลกลาญ
ประชาชนโพทนาว่าไฉน พระสงฆ์ใหญ่อรหันต์ส่งสัสัณฐาน
มาตายด้วยโจรชั้นอันธพาล จนนิพพานทุเรศด้วยเหตใด
พระพุทธองค์ทรงตรัสประวัติเก่า เพื่อให้เหล่าพระสงฆ์สิ้นสงสัย
ว่าในคร้ังปางก่อนย้อนไปไกล พระเถรใหญ่เกิดมากระทาชาย
เลี้ยงพ่อแม่แก่ชรามาทั้งสอง มีคู่ครองชั่้วฟ้าพาฉิบหาย
หาเรื่องให้นานาสองตายาย ว่าเหลือร้ายคนชรานี้น่าชัง
ทำเรือนชานบ้านเรือนให้เกลื่อนกลาด รกเรื่ยราดรุงรังไปทั้งหลัง
คอยตามกวาดไม่ไหวเหนื่อยใจจัง ขอกลับยังบ้านแล้วต้องแคล้วกัน
เป็นบุรุษรักเมียก็เสียแม่ จึงคิดแก้ไขฆ่าให้อาสัญ
เห็นพ่อแม่แก่ชราไม่ช้าวัน ก็จะพลันตายแล้วไม่แคล้วตาย
จะเลี้ยงพ่อแม่ไว้ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวเมียแก้วจะแยกแตกสลาย
เราต้องอยู่คนเดียวจะเปลี่ยวกาย ต้องวุ่่นวายอารมณ์ต้องตรมใจ
จึงปรึกษาเมียว่าแม่ยาหยี อยู่กับพี่อย่าหนีพี่ไปไหน
พี่จะฆ่าพ่อแม่คนแก่ไป เราจะได้มีสุขสิ้นทุกข์ทน
ฝ่ายนางเมียหน้าเนื้อในเสือนั่น ว่าฆ่าฟันเสียเถิดประเสริฐผล
แต่เรื่องราวจะรู้ถึงผู้คน เราจะจนแ่กราชอาญา
ฝ่ายเจ้าผัวหัวโง่ผุ้โมหันต์ ว่าช่วยกันพาไปที่ใน่ป่า
แปลงเป็นโจรปล้นในไพรพนา แล้วกลับมาบอกข่าวแก่ชาวเมือง
ใครจะรุ้เล่าว่าเราฆ่าแกง ว่าโจรแปลงมันฆ่าจนหน้าเหลือง
เราก็ทุกข์เศร้าแสนเปล่าเปลือง คงสิ้นเรื่องราวดีเงียบฉี่ไป
ฝ่ายนางเมียใจร้ายให้ท้ายผัว เตรียมเกวียนวัวข้าวปลาเอามาใส่
บอกบิดามารดาชราวัย ให้ตายใจว่าจะพาไปหาญาติ
ฝ่ายบิดามารดาหูตามัว รักลูกตัวกระไรใจจะขาด
จึงยอมไปโดยดีกระวีกระวาด หิ้วกระจาดพลูหมากไปฝากกัน
เกวียนก็แล่นไปไกลถึงไพรเขียว เป็นที่เปลี่ยวห่างไกลในไพรสัณฑ์
จึงจอดเกวียนไว้ข้างหนทางน้ัน ลุกถลันเข้าป่าอุจจาระ
ฝ่ายนางเมียใจร้ายก็ผายผัน ลงเกวียนพลันเข้าป่าวิสาสะ
ว่าฉันจะเข้่าป่าปัสสาวะ ประเดี๋ยวจะกลับมาไม่่ช้านาน
ทั้งสองคนผัวเมียไ่ม่เสียหลาย รีบแปลงกายเป็นโจรป่ามาล้างผลาญ
เข้าทุบดึตายายแทบวายปราณ บิดามารดาว่าถึงคราตาย
เราก็ไม่เสียดายวายชีวิต แต่เราคิดเป็นห่วงหน่วงหนักหลาย
ใจเรายังพันผูกถึงลูกชาย จะดีร้ายตายเป็นไม่เห็นมา
ลูกอย่าห่วงแม่เลยจงเฉยไว้ จงหลบภัยให้พ้นจากโจรป่า
พ่อแม่แก่แล้วหนอจะขอลา ศพบิดามารดาจงทิ้งไป
จงเอาตัวรอดเถิดประเสริฐแท้ อย่าห่วงแม่ชีวาคงหาไม่
แม่ขอลาลูกยาด้วยอาลัย พบกันใหม่ชาติหน้าแม่ลาแล้ว
สองผัวเมียตีใหญ่ไมฟังเสียง แม่เสียงหลงส่งสำเนียงเสียงแจ้วแจ้ว
สั่งจนขาดใจตายไม่วี่แวว ว่าลูกแก้วมาฆ่ามารดาตาย
สองผัวเมียเสียแม่แลเสียพ่อ ตีจนมรณาสมอารมณ์หมาย
มิได้คิดสงสารท่านตายาย ผู้เกิดกายเกิดหัวของตัวมา
ลากเอาศพพ่อแม่ผู้แก่เฒ่า เอาเชือกเถาลากไปทิ้งในป่า
รีบขับเกวียนเวียนผันมิทันช้า กลับเคหาบ้านเรือนกลบเกลื่อนคน
ว่าเราถูกพวกโจรมันปล้นฆ่า บิดามารดาต้องตายในกลางหน
แต่ร้อนรุ่มหัวใจเหมือนไฟลน เป็นทุกข์ทนใจกายจนตายไป
ต้องเวียนเกิดเวียนตายหลายร้อยชาติ ถูกพิฆาตฆ่าปล้นชีพหม่่นไหม้
ทุกชาติถูกฆ่าปลิดชีวิตวัย ถูกตีให้ทรมานสุดทานทน
ชาติสุดท้ายเกิดมาควรผาสุก แลเห็นทุกข์แจ่มแจ้งทุกแห่งหน
สำเร็จเป็นอรหัตตัดกังวล ยังไม่่พ้นโจรป่ามันฆ่าตาย
อันบุญกรรมทำไว้ในโลกหล้า สุดหนีหน้าหลบหลีกปลีกหนีหาย
ถีงดำน้ำดำดินบินสบาย ยังไม่วายแรงกรรมกระหน่ำลง
อันคำว่า "อกัมมยะตา" ซึงแปลว่า "ไม่สู้" ไม่ประสงค์
"อคัมมยะตา" นี่แลแปลโดยตรง คือ "ไม่หนี"ยอมปลงซึ่งชีวี
เป็นหัวใจอรหันต์อนันตยศ อันปรากฎว่าเลิศประเสริฐศรี
และ"อตัมมยะตา"พระบาลี คือลับลี้ "ไมเกิด" กำเนิดมา
อีก "อมัมมยะตา"ภาษาศัพท์ ไม่ตายลับสูญธาตุวาสนา
ประดุจพระอรหันต์โมคคัลลาน์ อยู่ฟากฟ้าสูงลิบพระนิพพาน
เป็นพลังงานทิพย์ลอยลิบหล้า ดุจพลังงานไฟฟ้ามหาศาล
อันมีอยู่คู่โลกจักรวาล ไร้สัณฐานและสีไม่มีตน
พระอรหันต์มีอยู่เป็นคู่หล้า ดังไฟฟ้ามีแฝงทุกแห่งหน
เป็นพลังงานฟ้าคู่สากล โสดาบันบุคคลอริยะ
จึงแลเห็นอรหันต์อันเป็นทิพย์ อยุ่ลิบลิบทิพย์องค์อมตะ
อยู่เหนือโลกพระโมคคัลลานะ สถิตพระนิพพานวิมานฟ้า
ใครเลื่อมใสศรัทธาสักการะ รำลึกพระอรหันต์ใฝ่ฝันหา
ย่อมมาโปรดได้พลันทันเวลา ในวินาทีน้ันโดยทันใด
ใครไมเชื่อเมื่อฟังก็ชั่งเถิด ถ้าใครเกิดศรัทธาพาเลื่อมใส
จะตั้งจิตนิมนต์ให้ดลใจ ก็จะได้ดังจิตที่คิดเอย ฯ (๑๐๘ คำ)
๒๒ มกราคม ๒๕๓๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น