๑๙. นิทาน
เรื่อง พระสิวลีผู้อุดมด้วยลาภ
๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล เป็นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งศรี
สมัยเมื่อพระบรมครูยังอยู่ดี ประทับที่แนวป่ากุณฑานะวัน
ในกุณฑิยโกฬิยะนครเขต ชาวประเทศเพศหญิงแม่มิ่งขวัญ
ชื่อนางสุปปวาสาคนสำคัญ ฟังเทศน์ธรรม์พระพุทธองค์แล้วปลงใจ
จิตเลื่อมใสศรัทธาตถาคต จึงกล่าวพจน์ประณามความเลื่อมใส
ขอถึงซึ่งคุณพระรัตนตรัย แล้วจึงได้แต่งงานการวิวาห์
นางตั้งครรภ์สิบเดือนไม่เคลื่อนคลอด ถึงตลอดเจ็ดปีไม่มีท่า
จึงเจ็บท้องคลอดตามธรรมดา เจ็ดปีกว่าเจ็ดเดือนไม่เหมือนใคร
จึงรำลึกถึงพระอรหันต์ สัมมาสัมพุทธอันเคยเลื่อมใส
จึงเจ็บครรภ์ปั่นป่วนรัญจวนใจ เจ็บอยู่ได้เจ็ดวันไม่บรรเทา
ให้สามีไปทูลมูลพระบาท จอมพระศาสดาจารย์ผู้เป็นเจ้า
ทรงพระกรุณาอยู่มิดูเบา ตรัสแก่เขาต่อหน้าผู้สามี
"ดูก่อนสุปปวาสาจงผาสุก จงพ้นทุกข์พ้นโรคอโศกศรี
สุปปวาสาจงคลอดปลอดภัยดี สุปปวาสาจงมีลูกผู้ชาย"
เธอจึงคลอดบุตรชายง่ายดายนัก ช่างน่ารักน่าชังเหมือนดังหมาย
แข็งแรงลุกขึ้นนั่งอย่างสบาย มีร่างกายสะโอดสะองค์ทรงพลัง
จึงบิดามารดาสาธุสะ นิมนต์พระมาบ้านในวันหลัง
พระพุทธเจ้าเสด็จมาในคราครั้ง มาทรงนั่งเป็นประธานในงานบุญ
พวกชาวบ้านชาวเมืองรู้เรื่องราว จึงเกรียวกราวมากหลายมาวายวุ่น
เอาสินทรัพย์มารวมเข้าร่วมทุน มีลาภครุ่นไหลหลั่งแต่ยังเยาว์
พระภิกษุทั้งหลายไปในงาน มีลาภทานมากมายเป็นหลายเท่า
รู้เรื่องอันอัศจรรย์ไม่บันเบา ว่าแม่เจ้าท้องเสร็จถึงเจ็ดปี
ไม่น่าเชื่อเหลือเข็ญช่างเป็นไป มีกรรมเวรเช่นใดไฉนนี่
ต่างฉงนสนทนาและพาที พระจอมมุนีจึงตรัสประวัติการ
ตั้งครรภ์เจ็ดปีจริงเป็นสิ่งสัตย์ เพราะวิบัติบาปหลังตามล้างผลาญ
ที่หนูน้อยเอิบอาบด้วยลาภทาน เพราะกุมารมีบุุญมาหนุนเนือง
แต่ปางเก่าย้อนเก้าสิบเอ็ดกัปป์ ไม่อาจนับเดือนปีเคยมีเรื่อง
สมัยพระวิปัสสียังมีเมือง อันรุ่งเรืองอยู่ในสมัยนั้น
พระราชาใจบุญจึงหนุนเนื่อง ให้ชาวเมืองทำทานการขบฉัน
พวกชาวเมืองยื้อแย่งเข้าแข่งกัน ถึงเจ็ฺดวันทำทานในงานบุญ
เที่ยววิ่งหาน้ำผึ้งจนถึงไหน ก็มิได้น้ำผึ้งจนถึงวุ่น
ชาวบ้านนอกใจดีไม่มีทุน แต่เห็นคุณศีลทานเบิกบานใจ
แต่ตนมีน้ำผึงหนึ่งกระบอก จึงยกออกทำทานเบิกบานใหญ่
มี่นมส้มหนึ่งกระบอกยกออกไป ทำทานให้หมดสิ้นไม่กินเลย
ด้วยอำนาจบุญญาที่กล้าหาญ ถวายทานพุทธองค์ทรงเสวย
ตายไปเกิดเลิศฟ้ายิ่งกว่าเคย ได้ชมเชยสมบัติกษัตรา
เป็นเจ้าฟ้ามหากษัตริย์สมบัติมาก ก็ยิ่งอยากมีอำนาจวาสนา
ยกทัพตีเขตกษัตริย์คู่ปัจจา ล้อมเมืองกว่าเจ็ดปีบุรีนั้น
พวกชาวเมืองอดอยากลำบากเหลือ ตายเป็นเสือสิ้นจวักเขาดักจั่น
กรรมที่ทำสงครามมาตามทัน อยู่ในครรภ์เจ็ดปีชาตินี้แล้ว
ทีมีลาภอาบเอิบจนเติบใหญ่ เพราะบุญได้ตอบสนองจึงผ่องแผ้ว
ทำบุญไว้ในชาติไม่คลาดแคล้ว หวานเจื้อยแจ้วประหนึ่งน้ำผึ้งรวง
ถวายพระพุทธเจ้าในคราวก่อน จึงกลับย้อนมาได้อย่างใหญ่หลวง
กุมารน้อยคนนี้จักมีดวง ได้ลุล่วงอรหัตต์ตัดมลทิน
ชื่อว่า "พระสิวลี"จักมีลาภ อันเอิบอาบไหลอยุ่มิรู้สิ้น
การก็สมสัจจาชั่วฟ้าดิน พระจอมมุนินทร์ตรัสจริงทุกสิ่งอัน
พระสิวลีได้บวชผนวชแล้ว ก็ผ่องแผ้วลุพระอรหันต์
ลาภทานไหลแทมาน่าอัศจรรย์ ไปไหนนั้นหญิงชายถวายทาน
พระอรหันต์หมู่ใหญ่ไปไหนนั่น หนทานนั้นเป็นแดนแคลนอาหาร
พระสิวลีไปด้วยอำนายการ พวกชาวบ้านร้านตลาดไม่ขาดแคลน
ประชาชนเฮละโลโมทนา ขนข้าวปลามาถวายมากมายแสน
จนเหลือใช้เหลือกินทุกถิ่นแคว้น ผู้คนแน่นหญิงชายถวายทาน
พระพูทธองค์ทรงชมนิยมนัก ว่าทรงศักดิ์อรหันต์ส่งสัณฐาน
ว่าเป็นเลิศยิ่งนักลาภสักการ เป็นตำนานสืบมาเวลานี้
ท่านสร้างพระสิวลีมีสืบเนื้่อง เป็นพระเครื่องลาภทานตระการศรี
บ้างเรียกชื่อผิดเพี้ยนเปลี่ยนไปมี ว่าพระฉิมพาลีก็มีนาม
บ้างเรียกพระปิดตาทางหาลาภ คนไทยทราบทั่วไปในสยาม
มีคาถาประจุฤทธิ์ประสิทธิ์ตาม ปลุกเสกยามภานาสมาธิ
คือ"นะชาลี ติ"ดำริชอบ ครบสามรอบลาภงามตามดำริ
เป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ เป็นลัทธิตั้งสัตย์ปัตติญาณ
"สิวลี จะ มหาเถโร เทวา นรปูชิโต" รโหฐาน
"โสระโห ปัจจยาทิมา"การ "อะหัง วันทามิ" ฌานภาวนา
อฺธิษฐานถึงพระสิวลี ย่อมจะมีลาภทานตามปรารถนา
ถ้าเชื่อมั่นไตรรัตน์มีศรัทธา หมั่นบูชาก็เห็นว่าเป็นจริง ฯ (๖๔ คำ)
๖ มกราคม ๒๕๓๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น