๓๘. นิทาน
เรื่อง ปาฎิหารย์สามเณร
๐ มีนิทานนานสุดครั้งพุทธกาล เป็่นนิทานเรื่องจริงทุกสิ่งสัตย์
เรื่องสามเณรสังกิจจ์ฤทธิ์ชะงัด เป็นอรหัตเมื่อยามเป็๋นสามเณร
ท่านเป็นบุตรเศรษฐีมีทรัพย์มาก ญาติมาฝากสารีบุตรอุตตมเถร
เพราะชีวิตเณรนี้ยังมีเวร เป็นเด็กเดนตายมาแต่เยาว์
ด้วยมารดาตายต้ังแต่ยังท้อง ญาติพี่น้องเอามารดาท่านมาเผา
จนไหม้มอดลงไปอยู่ในเตา ญาติเก็บเอาทิ้งไว้ในกองฟอน
แต่ตรองท้องเหลืออยู่ไม่สู้หมด ยังปรากฎเป็นเนื้อยังเหลือก้อน
พวกญาติก็ทิ้งมาไม่อาทร ไฟยังร้อนก้อนเนื้อยังเหลือคา
สัปเหร่อเอาไม้มาไชดู เห็นเจ้าหนู่นอนอยู่ไม่รู้ประสา
ดูรูปร่างน่ารักผ่องพักตรา จึงอุ้มมาให้พ่อเลี้ยงหน่อน้อย
แล้วต้ังนามเด็กนิด "สังกิจจะ" เป็นคำพระลึกนักอยู่สักหน่อย
ว่า "ร่วมกิจการงานชาวบ้านพลอย ต้องมาคอยช่วยเลี้ยงเพียงลูกยา"
พระพุทธองค์ทรงทราบบุญบาปเก่า ทรงรู้เท่าทันชาติวาสนา
ว่าจะลุอรหันต์ทันเวลา ถึงใครฆ่าก็ไม่ตายวายชีวัน
ถึงแม่ตายไหม้สยองในกองฟอน ลูกก็นอนอยู่ได้ไม่อาสัญ
บุญจะได้ดวงตาโสดาบัน จนลุอรหันต์อนันตคุณ
คร้ันอายุเจ็ดขวบประจวบผล ญาติของตนเจาะจงเข่้าส่งหนุน
ฝากเป็นศิษย์สารีบุตรสุดเป็นบุญ เข้าเจือจุนให้รับบรรพชา
บอก"ตจะปัญจะกรรมฐาน" บรรลุฌานโดยชาติวาสนา
บรรลุเป็นอรหันต์ทันเวลา ปฎิสัมภิทาญาณลุทันใด
เป็นสามเณรอรหันต์อันน้อยจ้อย รับใช้สอยอุปัชฌาชย์อาจารย์ใหญ่
รับใช้พระปุถุชนคนทั้วไป โดยตั้งใจปฎิบัติอุปัชฌาย์
วันหนึ่งพระแก่ชราสาวัตถี สามสิบชีบวชครบจบพรรษา
ครบห้าปีตามกำหนดเป็นกฎชา ครบเวลาถือนิสัยวินัยมี
จึงเข้าลากราบบาทพระศาสดา จะขอลาออกไปอยู่ไพรศรี
พระตรวจดูเหตุการณ์ฌาณวิธี ทราบว่ามีเภทภัยในไพรวัน
พระชราปุถุชนจะจนจิต ไม่มีฤทธิ์ต่อสู้ศัตรูนั่น
จำต้องส่งมือรองไปป้องกัน เห็นเณรน้ันมีฤทธิ์จะปิดบัง
จึงตรัสให้ไปลาสารีบุตร พระก็สุดขืนขัดที่ตรัสสั่ง
จึงเข้าถามหาเถรเจ้าเณรดัง ก็คอยน่ั่งรับใช้อยู่ใกล้ชิด
สารีบุตรจึงสั่งสังกิจจะ ไปกับพระผู้เฒ่าฐานเป็นศิษย์
สามเณรรู้ตามเท่าความคิด จึงไม่บิดพลิ้วทำตามอาจารย์
พระชราสามสิบอุบอิบบ่น เราก็คนแ่กชราน่าสงสาร
ยังต้องห่วงสามเณรมิเป็นการ ดงกันดารเณรน้อยพลอยรุงรัง
สารีบุตรว่าให้เอาไปเถิด แล้วจะเกิดรู้ได้ในภายหลัง
ไม่ต้องช่วยเณณน้อยคอยระวัง แต่เณรยังช่วยให้พ้นภัยพาล
พระชราสามสิบจึงรีบรัด ออกจากวัดเชตุพนวิมลสถาน
ร้อยยี่สิบโยชน์ไปได้ประมาณ พวกชาวบ้านเลี้ยงดูให้อยู่ดี
มีเข็ญใจนายหนึ่งซึ่งมาพบ เข้าประจบพระเณรเป็นสุขี
อาศัยกินเศษข้าวของหลวงชี แล้วหลีกหนีเดินไปในพนา
ไปพบโจรห้าร้อยมันคอยอยู่ คอยจับผู้เดินทางระหว่างป่า
ฆ่าเอาเลือดศัตรูมาบูชา เทวดาเจ้าป่าพนาวัน
มันเห็นชายเข็ญใจเดินไพรเปลี่ยว มาคนเดียวองอาจไม่หวาดหวั่น
จึงจับชายนั้นมาบูชายัญ ชายคนน้ันกลัวตายวายชีวี
ว่าเราคนเข็ญใจไร้อาหาร รับประทานกินเดนเหมือนเซ่นผี
อันเลือดเนื้อเราไซร้ไม่ใคร่ดี เข้าพิธีเทวดาหันหน้าเมิน
โน่นแน่ะมีพระสงฆ์หลายองค์อยู่ อยู่เป็นหมู่ในป่าภูผาเผิน
เป็นวรรณะพราหมณ์ชั้นอันเจริญ จึงขอเชิญไปเอามาเข้าพิธี
เป็นเลือดเนื้อเชื้อวรรณอันผ่องใส คงชอบใจเทวดาในราศี
เจ้าพวกโจรทั้งสิ้นก็ยินดี พากันปรีไปปะพระชรา
สามเณรเห็นโจรทะโมนจับ พระชราจะดับถูกจับฆ่า
จึงบอกโจรทั้งปวงว่าหลวงตา ผมอาสาไปแทนในแดนดง
พวกโจรจึงจับเณรไปเข่นฆ่า หมายบูชาเทวาดดั่งประสงค์
เณรก็เข้าฌานนิ่งดิ่งดำรง นั่งเหมือนองค์เณรตายไม่หายใจ
โจรคววดาบคมน้ันเข้าบั่นศอ แต่ดาบก็หักคาหาเข้าไม่
ใช้่หอกแทงก็หักปักเข้าไป ก็บิดเบี้ยวพับไหล่เหมือนใบตาล
โจรทิ้งหอกทิ้งดาบเข้ากราบก้ม เข้าบังคมกันคล้ายนายทหาร
เข้ากราบแม่ทัพตัวกลัวลนลาน พลางสาบานว่าโจรทะโมนไพร
คนพันคนเห็นกันก็ขวัญหาย วิ่งหนีตายซ่อนหน้าในป่าใหญ่
ท่านคนเดียวกล้าหาญปานเทพไท หน้าแจ่มใสดั่งทองผ่องอำพัน
เปรียบเหมือนดอกกรรณิการ์ในป่ารัง บานสะพรั่งแจ่มใสในไพรสัณฑ์
สามเณรสังกิจจ์คลายจิตพลัน แล้วเทศน์กัณฑ์ใหญ๋นั่งสั่งสอนธรรม
โจรกลับใจเข้าบวชนั่งสวดมนต์ กลายเป็นคนจิตใจไม่ใฝ่ต่ำ
ถึงเป็นพระปุุถุชนคนมีกรรม บุญก็นำพาตนเป็นคนดี
๐ พระชราปลอดภัยในชีวิต เพราะสังกิจจะเณรเป็นถ้วนถี่
จึงทราบว่าเณรน้อยมีฤทธี พระผู้มีพระภาคหากเมตตา
๐ ส่งเณรน้อยเป็นเพื่อนในเถื่อนกว้าง เพื่อขัดขวางโจรภยัที่ในป่า
จึงตรัสสั่งให้เราเข้าไปลา พระอัครสาวกก่อนสัญจรไพร
๐ สารีบุตรแจ้งจิตพระจอมสงฆ์ ว่าให้ส่งเณรนิดอยุ่ชิดใกล้
เป็นเพื่อนพระชราในป่าไพร เพื่อป้องกันโจรร้ายในป่าดง
๐ สังกิจจะมีชื่อบรรลือลั่น ว่าเป็นพระอรหันต์พญาหงส์
ลอยอยู่ในโลกุตรพุทธพงศ์ ไม่เวียนวงเกิดตายว่ายเวียนวน
๐เป็นอมตะเทพชั้นสวรรค์ทิพย์ เรียกนิพพานเลิศประเสริฐผล
อยู่สวรรค์ชั่้นฟ้านภาดล อยู่เหนือพ้นโลกนั้นนิรันดร ฯ (๗๔ คำ)
๑๘ ม.ค. ๒๕๓๒
บอก"ตจะปัญจะกรรมฐาน" บรรลุฌานโดยชาติวาสนา
บรรลุเป็นอรหันต์ทันเวลา ปฎิสัมภิทาญาณลุทันใด
เป็นสามเณรอรหันต์อันน้อยจ้อย รับใช้สอยอุปัชฌาชย์อาจารย์ใหญ่
รับใช้พระปุถุชนคนทั้วไป โดยตั้งใจปฎิบัติอุปัชฌาย์
วันหนึ่งพระแก่ชราสาวัตถี สามสิบชีบวชครบจบพรรษา
ครบห้าปีตามกำหนดเป็นกฎชา ครบเวลาถือนิสัยวินัยมี
จึงเข้าลากราบบาทพระศาสดา จะขอลาออกไปอยู่ไพรศรี
พระตรวจดูเหตุการณ์ฌาณวิธี ทราบว่ามีเภทภัยในไพรวัน
พระชราปุถุชนจะจนจิต ไม่มีฤทธิ์ต่อสู้ศัตรูนั่น
จำต้องส่งมือรองไปป้องกัน เห็นเณรน้ันมีฤทธิ์จะปิดบัง
จึงตรัสให้ไปลาสารีบุตร พระก็สุดขืนขัดที่ตรัสสั่ง
จึงเข้าถามหาเถรเจ้าเณรดัง ก็คอยน่ั่งรับใช้อยู่ใกล้ชิด
สารีบุตรจึงสั่งสังกิจจะ ไปกับพระผู้เฒ่าฐานเป็นศิษย์
สามเณรรู้ตามเท่าความคิด จึงไม่บิดพลิ้วทำตามอาจารย์
พระชราสามสิบอุบอิบบ่น เราก็คนแ่กชราน่าสงสาร
ยังต้องห่วงสามเณรมิเป็นการ ดงกันดารเณรน้อยพลอยรุงรัง
สารีบุตรว่าให้เอาไปเถิด แล้วจะเกิดรู้ได้ในภายหลัง
ไม่ต้องช่วยเณณน้อยคอยระวัง แต่เณรยังช่วยให้พ้นภัยพาล
พระชราสามสิบจึงรีบรัด ออกจากวัดเชตุพนวิมลสถาน
ร้อยยี่สิบโยชน์ไปได้ประมาณ พวกชาวบ้านเลี้ยงดูให้อยู่ดี
มีเข็ญใจนายหนึ่งซึ่งมาพบ เข้าประจบพระเณรเป็นสุขี
อาศัยกินเศษข้าวของหลวงชี แล้วหลีกหนีเดินไปในพนา
ไปพบโจรห้าร้อยมันคอยอยู่ คอยจับผู้เดินทางระหว่างป่า
ฆ่าเอาเลือดศัตรูมาบูชา เทวดาเจ้าป่าพนาวัน
มันเห็นชายเข็ญใจเดินไพรเปลี่ยว มาคนเดียวองอาจไม่หวาดหวั่น
จึงจับชายนั้นมาบูชายัญ ชายคนน้ันกลัวตายวายชีวี
ว่าเราคนเข็ญใจไร้อาหาร รับประทานกินเดนเหมือนเซ่นผี
อันเลือดเนื้อเราไซร้ไม่ใคร่ดี เข้าพิธีเทวดาหันหน้าเมิน
โน่นแน่ะมีพระสงฆ์หลายองค์อยู่ อยู่เป็นหมู่ในป่าภูผาเผิน
เป็นวรรณะพราหมณ์ชั้นอันเจริญ จึงขอเชิญไปเอามาเข้าพิธี
เป็นเลือดเนื้อเชื้อวรรณอันผ่องใส คงชอบใจเทวดาในราศี
เจ้าพวกโจรทั้งสิ้นก็ยินดี พากันปรีไปปะพระชรา
สามเณรเห็นโจรทะโมนจับ พระชราจะดับถูกจับฆ่า
จึงบอกโจรทั้งปวงว่าหลวงตา ผมอาสาไปแทนในแดนดง
พวกโจรจึงจับเณรไปเข่นฆ่า หมายบูชาเทวาดดั่งประสงค์
เณรก็เข้าฌานนิ่งดิ่งดำรง นั่งเหมือนองค์เณรตายไม่หายใจ
โจรคววดาบคมน้ันเข้าบั่นศอ แต่ดาบก็หักคาหาเข้าไม่
ใช้่หอกแทงก็หักปักเข้าไป ก็บิดเบี้ยวพับไหล่เหมือนใบตาล
โจรทิ้งหอกทิ้งดาบเข้ากราบก้ม เข้าบังคมกันคล้ายนายทหาร
เข้ากราบแม่ทัพตัวกลัวลนลาน พลางสาบานว่าโจรทะโมนไพร
คนพันคนเห็นกันก็ขวัญหาย วิ่งหนีตายซ่อนหน้าในป่าใหญ่
ท่านคนเดียวกล้าหาญปานเทพไท หน้าแจ่มใสดั่งทองผ่องอำพัน
เปรียบเหมือนดอกกรรณิการ์ในป่ารัง บานสะพรั่งแจ่มใสในไพรสัณฑ์
สามเณรสังกิจจ์คลายจิตพลัน แล้วเทศน์กัณฑ์ใหญ๋นั่งสั่งสอนธรรม
โจรกลับใจเข้าบวชนั่งสวดมนต์ กลายเป็นคนจิตใจไม่ใฝ่ต่ำ
ถึงเป็นพระปุุถุชนคนมีกรรม บุญก็นำพาตนเป็นคนดี
๐ พระชราปลอดภัยในชีวิต เพราะสังกิจจะเณรเป็นถ้วนถี่
จึงทราบว่าเณรน้อยมีฤทธี พระผู้มีพระภาคหากเมตตา
๐ ส่งเณรน้อยเป็นเพื่อนในเถื่อนกว้าง เพื่อขัดขวางโจรภยัที่ในป่า
จึงตรัสสั่งให้เราเข้าไปลา พระอัครสาวกก่อนสัญจรไพร
๐ สารีบุตรแจ้งจิตพระจอมสงฆ์ ว่าให้ส่งเณรนิดอยุ่ชิดใกล้
เป็นเพื่อนพระชราในป่าไพร เพื่อป้องกันโจรร้ายในป่าดง
๐ สังกิจจะมีชื่อบรรลือลั่น ว่าเป็นพระอรหันต์พญาหงส์
ลอยอยู่ในโลกุตรพุทธพงศ์ ไม่เวียนวงเกิดตายว่ายเวียนวน
๐เป็นอมตะเทพชั้นสวรรค์ทิพย์ เรียกนิพพานเลิศประเสริฐผล
อยู่สวรรค์ชั่้นฟ้านภาดล อยู่เหนือพ้นโลกนั้นนิรันดร ฯ (๗๔ คำ)
๑๘ ม.ค. ๒๕๓๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น